อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 17

"อาจจะเพราะอ๋องเจวี้ยนคนนี้จะมีอายุมากกว่าเขาก็ได้"

ฮูหยินรองคาดเดา "รัฐทายาทเซียวก็ไม่ใช่แค่เคารพต่อผู้อาวุโสหรือไร? ที่นั่นคือกลางถนนนะ ยังจะไปปะทะกับผู้อาวุโสได้อย่างไร? ถ้าอีกฝ่ายเอาเรื่องไปแจ้งต่อองค์จักรพรรดิขึ้นมาล่ะ?"

ฟู่หมิงจูตะลึงงันไป "เป็นอย่างนั้นหรือ?"

"ทำไมจะไม่ใช่? องค์ชายของจักรพรรดิตั้งกี่คนที่ถูกถอนตำแหน่งอ๋อง เจ้าไม่เคยได้ยินหรือไร?"

ฟู่หมิงจูคิด ก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ

นางดีใจขึ้นมาทันที "ท่านแม่ แต่ว่าพวกเขาพูดว่าพอฟู่จาวหนิงอาละวาดกับรัฐทายาทเซียวก็หันไปแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนเลยนะ!"

ฮูหยินรองมุมปากกระตุกจนดึงเอาแผลบนใบหน้าเข้า ความเจ็บปวดทำให้นางคิดถึงฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ขึ้นอีกครั้ง เคียดแค้นจนเข็ดฟันเลยทีเดียว

"ฟู่จาวหนิงนิสัยเสียนั่นเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ? ก่อนหน้านี้ท่านปู่นางป่วยจนใกล้ตาย บอกว่าไม่วางใจนาง นางก็ยังหน้าด้านไร้ยางอายวันวันเอาแต่ไปเฝ้ารัฐทายาทเซียวอยู่นั่น จะแต่งกับเขาเสียให้ได้ เห็นๆ อยู่ว่าจวนอ๋องเซียวไม่ยอมรับการหมั้นหมาย เจ้าคิดว่านางที่น่าอดสูเสียขนาดนี้ พอถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้น ก็รู้สึกว่าเสียหน้า เลยต้องจับผู้ชายส่งๆ คนหนึ่งมาแต่งงานด้วยอย่างไรล่ะ"

ฟู่หมิงจูงงงัน ตอบกลับมาด้วยสัญชาตญาณ "แต่นั้นเป็นถึงอ๋องเลยนะ นางไม่ได้ทำส่งๆ เลยแม้แต่น้อย"

ถึงอย่างไร ฟู่จาวหนิงก็แต่งงานกับท่านอ๋องไปแล้ว กลายเป็นพระชายาแล้ว นางริษยาสุดๆ

"นั่นคงเป็นการเดิมพันหมดหน้าตักของนางนั่นล่ะ จะว่าไป รัฐทายาทเซียวก็ยังเคารพเหมือนเป็นผู้อาวุโส อายุต้องมากสักเท่าไรกันล่ะ? เจ้าว่าคนแก่ๆ ขนาดนั้น แล้วยังเป็นท่านอ๋องที่เอ้อระเหยลอยชายขนาดที่คนมากมายในเมืองหลวงยังไม่ค่อยจะรู้จัก ก่อนหน้านี้จะเคยมีพระชายาไหม? ในจวนจะไม่มีนางสนมอนุภรรยาอยู่เลยหรือไรกัน?"

ฮูหยินรอง ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าคาดเดาได้ถูกต้อง "อาจจะมีลูกหลานเหลนโหลนขโยงใหญ่อยู่แล้วก็ได้ ฟู่จาวหนิงต่อให้แต่งงานเข้าไปก็เป็นแค่ภรรยาของม่าย ยิ่งไปกว่านั้นยังกลายเป็นแม่เลี้ยงอีกด้วย"

สาวใช้ข้างๆ ก็อดคาดเดาขึ้นมาด้วยไม่ได้เช่นกัน "ถูกต้องถูกต้อง ไม่แน่ว่าพวกคุณชายคุณหนูในจวนอ๋องเจวี้ยนคงจะโตกว่าคุณหนูจาวหนิงหมดแล้ว!"

"พูดถูกต้อง" ฮูหยินรองปลอบประโลมลูกสาวต่อ "แล้วก็ เจ้าคิดว่าอ๋องเจวี้ยนอะไรนั่น ทำไมจึงยอมแต่งงานกับฟู่จาวหนิงที่เข้ามาขวางกลางถนนกันล่ะ"

ฟู่หมิงจูถามงงๆ "เพราะอะไรหรือ?"

"นั่นไม่ใช่ว่าเพราะชอบในใบหน้าของฟู่จาวหนิงหรือไร! ฟู่จาวหนิงใช้ใบหน้านั่นหลอกล่อผู้ชายมาตั้งเท่าไรแล้ว"

ฟู่หมิงจูขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขารู้สึกริษยาฟู่จาวหนิง ใบหน้าของฟู่จาวหนิงก็สวยงามหยาดเยิ้มจริงๆ ตั้งแต่เล็กทุกครั้งที่พวกนางยืนด้วยกัน สายตาของคนอื่นก็ล้วนไปตกอยู่บนหน้าของฟู่จาวหนิงทั้งนั้น ต่อให้นางจะสวมชุดที่สวยงามกว่าฟู่จาวหนิงก็เถอะ

"เจ้าก็คอยดูแล้วกัน แค่อาศัยใบหน้าอย่างเดียว นิสัยแบบนั้นน่าอดสูจะตาย ฟู่จาวหนิงจะอยู่ในจวนอ๋องได้นานแค่ไหนกัน? วันนี้นางยังกลับมาเลย ไม่แน่ว่าอาจจะไปยั่วโมโหอ๋องเจวี้ยนแก่คนนั้นก็ได้ ไม่กี่วันนางคงถูกไล่ออกมาแน่นอน"

"ฟู่จาวหนิงกลับมาแล้วจริงหรือ?"

"แย่แล้ว!" สาวใช้คนหนึ่งวิ่งลนลานเข้าม "ฮูหยินรอง คุณหนูใหญ่อาละวาดเข้ามาแล้ว!"

"อะไรนะ? อาละวาดเข้ามา?"

ฮูหยินรองโมโหฉุนเฉียว พาคนเดินออกไปอย่างกราดเกรี้ยว

และก็เห็นฟู่จาวหนิงสาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามาในเรือนของนางจริงๆ ข้างๆ มีเสี่ยวเถาติดตามมา นายบ่าวสองคน ในมือถืออาวุธอยู่ด้วย

ด้านหลังพวกเขายังมีชายหนุ่มในชุดเครื่องแต่งกายพิถีพิถันคนหนึ่งตามมาด้วย

ฮูหยินรองเดิมทีคิดจะตวาดก่นด่าออกมา แต่ตอนที่เห็นชิงอีก็กลืนกลับลงไปทันที

อยู่ต่อหน้าคนนอก นางเป็นคนที่รักษาภาพลักษณ์ผู้อาวุโสที่เมตตามาตลอด ยิ่งไปกว่านั้นท่วงท่าของฮูหยินรองตระกูลฟู่เองก็จะเสียไปไม่ได้เช่นกัน

เพียงแต่ว่า ตอนนี้ทำไมจึงมีผู้ชายเข้ามาที่ตระกูลฟู่ของพวกเขากัน?

ชิงอีไม่เข้ามาในตัวเรือน แต่ยืนรออยู่ด้านนอก

เขาที่เป็นผู้ชาย ดึกดื่นค่ำคืนเข้าไปในเรือนหญิงสาวคงดูไม่ค่อยดีนัก

ฟู่หมิงจูพอเห็นว่าฟู่จาวหนิงในชุดแต่งงานก็ริษยาจนตาแดงเถือก

ชุดแต่งงานนี้ไม่ใช่ชุดที่ฟู่จาวหนิงสวมเพื่อแต่งเข้าจวนอ๋องเซียวในวันนี้ชุดนั้น

ชุดเจ้าสาวนี้สวยงามทรงสง่า ด้านบนปักด้ายทองไว้หรูหราประณีต ดูแล้วไม่ได้กระจอกซอมซ่อเหมือนชุดก่อนหน้านี้เลย

ฟู่จาวหนิงตัดสินใจพาหู่จือออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

พอเห็นว่านางพาเสี่ยวเถาไปทางนั้น ฮูหยินรองก็ร้อนรนขึ้นมา ไม่สนใจชิงอี แต่กำชับสาวใช้ของนางทันที

"รีบไปห้ามนางสิ！ ตายกันหมดแล้วหรือไรกัน?"

สาวใช้คนนั้นพุ่งเข้าไปหาฟู่จาวหนิงทันที

เรื่องนี้พวกนางเองก็ทำมาหลายครั้งในช่วงหลายปีนี้ ขณะที่ขวางฟู่จาวหนิงก็ยังถือโอกาสหยิกนาง บิดนาง ถีบนาง ใช้เล็บข่วนบนตัวนางด้วย

ทางส่วนของฮูหยินรอง ทั้งหมดล้วนถูกนางทำให้ชั่วร้ายตามกันไปหมดแล้ว

ในความทรงจำของคุณหนูฟู่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ฟู่จาวหนิงก็มีโทสะทะลักขึ้นมา วาดโบกไม้กวาดอย่างแรงไปทางพวกนาง

วูมๆๆ

นางโบกไม้กวาดจนกลายเป็นภาพตกค้าง

ผัวะๆๆ

ไม่กวาดฟาดลงไปบนตัวสาวใช้ชั่วเหล่านั้นอย่างไม่ปรานี ฟาดเสียจนพวกนางร้องเสียงหลง

"ไอ๊หยา!"

"อ๊า! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!"

"หน้าของข้า!"

ฟู่จาวหนิงออกแรงฟาดอย่างแรง ฟาดจนพวกนางร้องหาพ่อหาแม่ ขณะเดียวกันยังยกเท้าถีบพัดพวกสาวใช้ออกไปด้วย

เสียงตุบดังขึ้น สาวใช้ล้มกองลงบนพื้น เล่นเสียจนคนอื่นๆ ก็ล้มระเนระนาดตามกันไป คนหลายคนล้มกองอยู่ด้วยกัน ราวกับเป็นภูเขาก้อนเนื้อขนาดย่อมซ้อนขึ้นมา