อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 18

ฟู่จาวหนิงพุ่งตัวไปยังประตูห้องฟืนที่มีไม้กระบองขัดไว้อยู่ ซัดตีไม้กระบองออก ยกเท้าถีบโครมเข้าไป "โครม!"

ในห้องเก็บฟืนที่ดำมืดมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

พอดมเข้ากับกลิ่นนี้ สีหน้าฟู่จาวหนิงเองก็เปลี่ยนไ

"ชิงอี!"

ชิงอีพอเห็นนางเข้าไปซัดคนอย่างปราดเปรียวห้าวหาญก็ตกตะลึง ตอนนี้ได้ยินนางตะโกนเรียกจึงได้สติกลับมา รีบร้อนเดินตรงไปทางนี้

ฟู่จาวหนิงคว้าโคมไฟที่แขวนอยู่ด้านนอกเดินเข้าไป

ที่มุมห้องฟืนมีคนนอนอยู๋คนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าสีฟ้าเก่ามาก สองขากางเกงมีแต่เลือด เสื้อผ้าบนตัวยังขาดวิ่นหลายแห่ง นอนอยู่ที่นั่นราวกับเหมือนไม่มีลมหายใจ ไม่ขยับเขยื้อน

"คุณหนู นี่คือท่านพี่หู่!"

เสี่ยวเถาพอเห็นหู่จือเป็นเช่นนี้ น้ำตาก็ไหลร่วงลงมา

หู่จือถูกพวกเขาตีจนตายแล้วหรือเปล่านะ?

ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้ามา ยื่นมือเข้าไปแตะที่ต้นคอหู่จือ ถอนใจโล่งออกมา "เขายังมีชีวิตอยู่ ชิงอี รบกวนเจ้าแบกเขากลับไปที่พวกเราทางนั้นที"

"ขอรับ"

ชิงอีไม่พูดอะไรมาก เดินเข้าไปทันที แบกหู่จือขึ้นหลัง รีบเดินออกไปด้านนอก บนขาของหู่จื่อเต็มไปด้วยเลือด เขาเองก็ไม่รังเกียจ แต่กลับยังถอนใจออกมาเสียงหนึ่ง ขาของเขาถูกตีจนหักไปแล้ว วัยหนุ่มเล่นนี้ถ้าช่วยชีวิตรอดได้ก็คงกลายเป็นคนพิการอยู่ดี

ดูท่า คุณหนูฟู่เองก็ไม่ธรรมดาเลย เรื่องขนาดนี้แต่ก็ยังเคร่งขรึมอยู่ได้

"ช้าก่อน ห้ามไปนะ" ฮูหยินรองเรียกคนเข้ามาขวางชิงอีไว้ "เจ้าเป็นใครกัน? ถือดีอย่างไรมายุ่งเรื่องในตระกูลฟู่ของข้า มืดค่ำเช่นนี้ทำไมเจ้าจึงกลับมาพร้อมจาวหนิง หรือว่าเจ้ากับนางจะมีความสัมพันธ์ที่บอกคนอื่นไม่ไดกัน?"

ฟู่หมิงจูพอได้ยินคำนี้ก็มองชิงอีอย่างละเอียด พอมองแล้วนางก็ดวงตาเบิกโต

ชิงอีหน้าตาไม่เลวเลย หลักๆ คือร่างกายยืดตรงเพราะเรียนรู้วรยุทธ์ และยังเป็นทหารข้างกายของอ๋องเจวี้ยนอีก ดูน่าเกรงขามทรงพลังกว่าชาวบ้านทั่วไปตั้งหลายเท่า ดูหล่อเหล่ากว่าพวกคุณชายจากตระกูลเล็กครอบครัวเล็กไม่รู้ตั้งกี่เท่า

ฟู่หมิงจูรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ชายหนุ่มเช่นนี้ ทำไมจึงกลับมาพร้อมฟู่จาวหนิงกัน? หรือว่าจะเป็นชู้รักของฟู่จาวหนิงจริง?

นางพูดกับฮูหยินรองทันที "ท่านแม่ จาวหนิงคงไม่ได้ถูกอ๋องเจวี้ยนถอนหมั้นอีกหรอกนะ จากนั้นก็ไปหาชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกระมัง? แต่ว่าชายคนนี้ทำไมจึงตามนางกลับมากัน?"

คนที่ชื่อชิงอี จะเป็นชู้รักของฟู่จาวหนิงจริงไหม?

ฟู่จาวหนิงที่พอรัฐทายาทเซียวถอนหมั้นก็หาอ๋องเจวี้ยนมาแต่งงานด้วยใหม่ทันที เช่นนั้นก็เป็นไปได้ว่าจะหาคนที่สามต่อ

ฮูหยินรองเองก็ถลึงตามองชิงอี "ถูกต้อง ทำไมถึงตามกลับมากัน?"

นางจู่ๆ ก็คิดออกถึงหนึ่งความเป็นไปได้ ร้องขึ้นอย่างตกตะลึง "เจ้าคงไม่ได้จะมาแต่งเข้าเป็นลูกเขยหรอกกระมัง?"

ฟู่จาวหนิงเพื่อปู่ของนาง ถึงกับยอมเอาตนเองแต่งงานออกไป แต่นางที่ไม่มีใครเอา นางเลยหาชายที่จะมาแต่งเข้าบ้านแทนหรือ?

ชิงอีอีหน้าดำถมึงทึง

เขายอมแม่ลูกสองคนนี้แล้วจริงๆ

"หลบไป"

เขามือหนึ่งแบกหู่จืออยู่ อีกมือหนังโบกผลักไปทางพวกฮูหยินรอง

ฮูหยินรองกับฟู่หมิงจูจู่ๆ ก็รู้สึกถึงพลังไร้รูปร่างวูบหนึ่งผลักพวกนางออกมา

"ไอ๊หยา!"

ฟู่หมิงจูยืนไม่มั่นคง ล้มลงไปทางตัวฮูหยินรอง และทับฮูหยินรองจนล้มลง

เสียง "กร๊อบ" ดังขึ้น ข้อเท้าของฮูหยินรองบิดออกทันที เจ็บปวดจนนางร้องโหยหวน

ฟู่จาวหนิงหยิบอาวุธเป็นไม้กระบองขึ้นมาในห้องเก็บฟื้น ย่ำเดินออกมา

พอเห็นชิงอีแบกหู่จือเดินออกไป นางก็ไม่เครียดแล้ว มือกำไม้กระบองแน่ เคาะลงฝ่ามืออีกข้างเบาๆ สาวเท้าทีละก้าวเข้าไปหาฮูหยินรอง

"ใครตีขาหู่จือจนหัก?"

เสี่ยวเถาตามอยู่ด้านหลังนาง พอได้ยินนางถามเช่นนี้ ก็ชี้ไปยังสาวใช้ร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง "คุณหนู นางคนนั้น!"

สาวใช้คนนั้นตกใจสะดุ้งโหยง ถอยหลังไปสองก้าวด้วยสัญชาตญาณ

"ฮูหยินรอง"