อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 19

ฟู่จาวหนิงรีบเดินไปที่ข้างเตียงเขาทันที คุกเข่าลงมา กุมมือเขาไว้

"ท่านปู่ ข้าอยู่ที่นี่"

ผู้เฒ่าฟู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงในดวงตาที่ยังดูโรยรา ค่อยๆ กลับมารวมกัน

ลุงจงที่กำลังปาดน้ำตาอย่างน่าเวทนาตอนที่เห็นลูกชายพอเห็นท่านผู้เฒ่าได้สติกลับมาจริงๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

"ท่านผู้เฒ่าฟื้นแล้วจริงๆ!"

พวกเขาเดิมทีคิดว่าครั้งนี้ท่านผู้เฒ่าคงทนต่อไม่ไหวแล้ว ไม่คิดว่าคุณหนูจะช่วยเขากลับมาได้จริง!

คุณหนูเก่งจริงๆ!

"จาวหนิง เจ้า เจ้าเป็นอย่างที่อาสะใภ้พูดจริง จริงหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่กุมมือของฟู่จาวหนิงไว้แน่น

เขารู้สึกว่าในปากตนเองมีชิ้นโสมอยู่ รสโสมหวานชื่อทำให้เขาได้สติขึ้นมาหน่อย แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว แค่อยากรุ้ว่าหลานสาวที่รักถูกจวนอ๋องเซียวถอนหมั้นแล้วจริงไหม

"เซียว รัฐทายาทเซียวถอนหมั้นกับเจ้ากลางถนนจริงหรือ?"

หลังจากผู้เฒ่าฟู่รีบร้อนถามประโยคนี้ก็ไอขึ้นมา เขาไอจนในคอหอยเหมือนมีกังหันกำลังหมุนอยู่ ฟังแล้วเหมือนที่ปอดเต็มไปด้วยรูอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ใจคนไม่วางใจขึ้นมาด้วยเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงรีบเข้าไปบีบง่ามนิ้วมือเขาทันที

"ท่านปู่ ท่านไม่ต้องร้อนรน! ข้าไม่ใช่บอกกับท่านแล้วหรือ? ข้าตอนนี้แต่งงานออกไปดีกว่าเดิมเสียอีก เซียวเหยียนจิ่งเขาไม่คู่ควรกับข้า ข้าไม่ต้องการเขาแล้ว สามีของข้ายังดีกว่าเขาหลายเท่า!"

"จริง จริงหรือ?"

ผู้เฒ่าฟู่ก่อนหน้ายังคิดว่าที่ได้ยินคำพูดของนางคือความฝัน

"เป็นเรื่องจริง ชิงอี รบกวนเข้ามาหน่อย" ฟู่จาวหนิงหันหน้าไปมองชิงอี

ชิงอี: จะใช้งานข้าอีกแล้วหรือ?

แม้จะคิดเช่นนี้ แต่เขาก็ยังเดินมาข้างเตียง

"ท่านปู่ดูสิ นี่คือทหารที่สามีข้าส่งเข้ามาคุ้มครองข้า เขาชื่อว่าชิงอี สามีรู้ว่าข้ากังวลต่อตัวท่าน ให้ข้าพาโสมกับตัวยากลับมาดูแลท่าน ท่านกัดโดนแผ่นโสมไหม?"

ดวงตาผู้เฒ่าฟู่เป็นประกายขึ้นมา เขาพยักหน้าอย่างยากลำบาก

มีแผ่นโสมอยู่จริงๆ

แต่เขาก็ยังมองไปทางชิงอี สอบถามทางสายตาชัดเจนเสียขนาดนี้

ชิงอีเข้าใจความหมายสายตาของเขา คือกำลังถามเขา ว่าฟู่จาวหนิงพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่

ฟู่จาวหนิงมองเขา "ชิงอี เจ้ารีบบอกท่านปู่ข้าเร็ว สามีข้ากราบไหว้ฟ้าดินแต่งงานกับข้าแล้วหรือไม่ แล้วในบ้านก็ดีมากใช่ไหม เขาดีกับข้ามากด้วยใช่ไหม?"

สามคำถามนี้ เหมือนว่าคำตอบทั้งหมดคือถูกต้อง ถึงอย่างไรท่านอ๋องเองก็ต้องการพระชายา คุณหนูฟู่เองก็พุ่งเข้ามา ท่านอ๋องไม่มีเหตุผลต้องทำไม่ดีกับนาง และใช้พิธีการเข้าต้อนรับนี่ถือว่าดีใช่ไหม?

พอถูกปู่หลานทั้งสองคนมองเช่นนี้ ชิงอีก็รุ้สึกในใจมีแรงกดดัน

"ใช่ ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องกังวล"

ด้วยแรงกดดัน แต่เขาก็ยังตอบออกไปประโยคหนึ่ง

ผู้เฒ่าฟู่อดกลั้นเลือดที่คอหอยสะกดกลับลงไป ถอนหายใจยาวออกมา

"จาวหนิง ท่านปู่ไม่รู้ว่าเจ้าพบกับอะไรมาบ้าง"

"ท่านปู่ ท่านอยากรู้ก็ต้องรีบรักษาตัว รอจนท่านดีขึ้นมาก็จะเข้าใจเอง"

"ได้ได้ ข้าจะดีขึ้น"

ผู้เฒ่าฟู่ยังไม่ทันพูดจบก็ผลอยสลบไป

"คุณหนู ท่านผู้เฒ่าเขา?" ลุงจงกับเสี่ยวเถาตกใจสะดุ้งโหยง

ฟู่จาวหนิงเข้าไปจับชีพจรผู้เฒ่าฟู่ ถอนหายใจเอ่ยว่า "ครั้งนี้ก็ผ่านไปได้แล้ว เพียงแต่เพิ่งจะฝังเข็มลงไป ร่างกายของท่านปู่ยังอ่อนแออีก จึงสลบลงไป ไม่เป็นไร ให้เขานอนหลับเถิด"

พอได้ยินว่าผู้เฒ่าฟู่หลับไป ลุงจงกับเสี่ยวเถาก็ผ่อนใจโล่ง

ฟู่จาวหนิงเรียกลุงจงมาข้างๆ กดเสียงต่ำเอ่ยขึ้นกับเขา

"ลุงจง ข้าจะรักษาพี่หู่ ท่านไปที่ร้านยาซื้อยาอีกครั้ง รวมถึงสิ่งที่ท่านปู่ต้องดื่มด้วย" ฟู่จาวหนิงพูดพลางปลดกำไลข้อมือพันเลี่ยมทองข้างหนึ่งออกมา "เอาสิ่งนี้ไปแลก ทำเหมือนเดิม บอกกับเถ้าแก่ว่า เก็บของชิ้นนี้ไว้ก่อน อีกไม่กี่วันข้าจะไปไถ่คืนแน่นอน"

"ขอรับ"