อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 20

ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนมาด้วยตนเอง

นางมองเห็นชิงอี ยังคิดว่าชิงอีมาแค่คนเดียวเสียอีก

"ไม่ใช่บอกว่า ตอนนี้ยังยืนยันไม่ได้ว่าเป็นพระชายาหรอกหรือ?"

ฟู่จาวหนิ่งตอนนี้พอเจออ๋องเจวี้ยน ในใจก็กังวลขึ้นมา นางสะกดความคิดที่จะยื่นมือไปลูบผมลงไป บางทีอ๋องเจวี้ยนก่อนหน้านี้คงไม่ทันสังเกตถึงปิ่นปักผมกับกำไลของนางกระมัง

แล้วถ้าเกิดพบว่าในวันแต่งงานใหญ่นางเอาเครื่องประดับของจวนอ๋องเจวี้ยนไปจำนำล่ะก็ คงไม่รู้เลยว่าจะมองนางเช่นไร

พรุ่งนี้ต้องขึ้นเขาจันทร์ลับฟ้า นางต้องขุดยาให้ดี กลับมาแล้วจะเอาไปขายแล้วไถ่ของทั้งสองชิ้นนั้นคืนมา

"นายท่าน ม้าตัวนี้" ชิงอีเดินเข้ามาอย่างกระอักกระอ่วน "ข้านอยพามันกลับไปไม่ได้"

เดิมทีคิดว่าฟู่จาวหนิงคงจะต้องขึ้นรถม้ากลับไปกับท่านอ๋องแน่ แล้วม้าตัวนั้นเขาต้องพากลับไป ผลลัพธ์คือพอเขาเตรียมจะเข้าใกล้ม้าตัวนั้น ม้าตัวนั้นก็พ่นลม ก้าวเดินอย่างฮึดฮัด ดูแล้วเหมือนจะพัดถีบเขาได้ตลอดเวลา

ชิงอีในใจทั้งตกตะลึงและจำใจ

ม้าตัวนี้ทำไมจึงยอมให้คุณหนูฟู่ขี่กัน ไม่มีอานม้า แต่นางก็ยังควบทะยานจากจวนอ๋องเจวี้ยนกลับมาบ้านตระกูลฟู่ได้ราวกับสายลม

อ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง สายตามีความสงสัย

ฟู่จาวหนิงลูบจมูก "ข้าจะขี่กลับไปเอง"

นางหมุนตัวเดินไปทางม้าตัวนั้น ยื่นมือไปลูบคอม้า จากนั้นก็กระโจนขึ้นตัวม้าไปเรียบร้อย

อ๋องเจวี้ยนกับชิงอีก็มองนางตะคอกขึ้นเบาๆ ขี่ม้าทะยานออกไปราวสายลมอีกครั้ง

ม้าตัวนั้นไม่ต่อต้านเลยแม้แต่น้อย!

"ชิงอี นี่คือราชาม้าที่หยิ่งผยองบ้าคลั่งที่พวกเจ้าพูดไว้หรือ สายเลือดบริสุทธิ์ที่สาปสูญ? ราชันแห่งม้า?"

เสียงของอ๋องเจวี้ยนเย็นชาราวน้ำค้างแข็ง

ชิงอีก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอีก

"ช่างเถอะ กลับจวน"

อ๋องเจวี้ยนปล่อยม่านลง จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบกำลังพันเลี่ยมทองข้างนั้น ใช้นิ้วลูบเบาๆ หลับตาครุ่นคิด

หลี่จื่อเหยาวันนี้กลับมาที่บ้าน เปลี่ยนชุดให้ก็พุ่งตัวเข้าไปร้องห่มร้องไห้ในเรือนหมอเทวดาหลี่ ปาดน้ำหูน้ำตาน้ำมูกบอกกับหมอเทวดาหลี่ว่าตนเองถูกคนรังแกจนอัปยศ

หมอเทวดาหลี่ที่รักลูกสาวประดุจชีวิตพอฟังนางจบ จากนั้นมองไปยังเสื้อผ้าถูกฉีกที่นางหอบเข้ามาตัวนั้น หน้าก็ดำถมึงทึง หนวดสั่นระริกขึ้นมา

"มีเหตุผลเช่นนี้เสียที่ไหนกัน! รังแกกันเกินไปแล้ว! ลูกสาวของหลี่เหวินเซินเช่นข้า กลับถูกรังแกเสียขนาดนี้!"

"ท่านพ่อ! ข้าไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว! ฮือๆๆ ข้าไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว" หลี่จื่อเหยาร้องห่มร้องไห้

นางโตมาปูนนี้ยังไม่เคยขายหน้าเท่านี้มาก่อน หลังจากนี้นางจะออกไปพบผู้คนได้อย่างไรกัน?

"เหยาเอ๋อร์ ไม่ต้องร้องไม่ต้องร้อง เจ้าร้องจนดวงใจพ่อจะแตกอยู่แล้ว!"

หมอเทวดาหลี่รีบเข้ามาปลอบประโลม "เจ้าวางใจ ด้านนอกไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้า ตอนนี้ข้าจะเรียกประชุมเหล่าหมอ จะเรียกหมอทั้งหมดในเมืองหลวงเข้ามา ใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้า จากนี้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร ก็อย่าคิดที่จะได้ซื้อยาในเมืองนี้! อย่าได้คิดว่าจะเชิญหมอคนไหนไปหาได้!"

"ข้าอยากให้ฟู่จาวหนิงคนนั้นไม่ตายดี ท่านพ่อ ความโกรธนี้ข้ากลืนมันไม่ลงจริงๆ ท่านต้องแก้แค้นให้ข้า" หลี่จื่อเหยาร้องไห้จนตาบวม

"ล้างแค้นแน่ ล้างแค้นแน่ พ่อจะล้างแค้นให้เจ้าแน่นอน เจ้าอยากจะให้นางตายแบบไหน? พ่อสนิทกับผู้พิพากษาจิงเหยา จะให้นายท่านจับตัวนางมา ขังไว้ในคุก แล้วให้ผู้คุมจัดการกับนางดีไหม?"

หมอเทวดาหลี่พูดพลางสีหน้าเหี้ยมเกรียม

ถึงอย่างไร คนที่มารังแกลูกสาวสุดที่รักของนาง เขาไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด