อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 169

"ก็ยังไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้จะขาย"

"วันนี้เจ้าจะขายก็ขาย ถ้าไม่ขายก็ต้องขาย"

ซุนหลานอินถูกนางกระตุ้น จึงร้องโกรธขึ้นมา

ซ่งหยวนหลินพอเห็นก็รู้สึกว่าไม่ดีเสียแล้ว "โรค" ของสะใภ้ใหญ่นางคงไม่ได้กำเริบอีกแล้วหรอกนะ

นางเห็นว่าคนไม่น้อยล้วนมองมาที่ซุนหลานอินแล้ว ถ้าอยู่สถานที่อื่นก็ยังไม่เป็นไร แต่ที่นี่คืออุทยานท่าโม่นะ ตอนนี้พวกเขากำลังเดิมพันโอสถกันอยู่ ถ้ามาอาละวาดที่นี่ คนที่ขายหน้าก็คือบ้านตระกูลซ่ง

ซ่งหยวนหลินกระชากซุนหลานอินออกมา

"สะใภ้ใหญ่ สะใภ้ใหญ่ พวกเราไม่ทำเรื่องอย่างบังคับซื้อบังขายกันหรอก นางไม่ขายก็ช่างเถอะ พวกเราไปดีกว่า ไปดูอย่างอื่นกัน"

ซ่งหยวนหลินดึงซุนหลานอินออกมาอย่างยากลำบาก และเพราะนางใจร้อน จึงไม่ทันเห็นอ๋องเจวี้ยนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ด้านนอก

"ผู้ดูแลเจียง ถ้าท่านต้องการสองดอกก็นำปเถอะ ข้าขายให้ท่านได้" ฟู่จาวหนิงเด็ดสองดอกให้แก่ผู้ดูแลเจียงด้วยมือนางเอง "ตั๋วเงินข้าก็เก็บไปแล้วนะ ขอบคุณมาก"

ฟู่จาวหนิงเก็บหนึ่งร้อยตำลึงของผู้ดูแลเจียงลงมาอย่างไม่มีลังเล

มีคนเห็นฉากนี้แล้วรู้สึกว่านางไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย นั่นผู้ดูแลเจียงนะ มอบดอกไม้ให้เขาเลยยังจะได้มิตรภาพมาตั้งเท่าไร? คุ้มกับหนึ่งร้อยตำลึงที่ได้มาหรือ?

แต่ว่าก็มีคนคาดเดาไว้ ว่าคุณสมบัติทางยาอีกสองอย่างของดอกไม้กระถางนั้นจะต้องร้ายกาจมากแน่ๆ ไม่เช่นนั้นผู้ดูแลเจียงจะตื่นเต้นเช่นนี้ทำไมกัน แล้วยังออกหนึ่งร้อยตำลึงซื้อดอกไปอีกสองดอกด้วย

และฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็เห็นเซียวหลันยวนแล้ว

ดวงตานางจู่ๆ ก็เป็นประกาย

"อ๋องเจวี้ยน"

ฟู่จาวหนิงรีบเดินตรงไปทางเซียวหลันยวน เซียวหลันยวนเดิมทีไม่คิดว่านางจะเห็นตนเอง พอเห็นนางวิ่งเข้ามา เขาก็หันตัวคิดจะออกประตูไป เลี่ยงจากสายตาของคนมากมาย

"ท่านจะหนีทำไม?"

ฟู่จาวหนิงไล่ตามเขาทัน ยื่นมือกระชากดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้