อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 170

เซียวหลันยวนรู้สึกว่าตนเองเหมือนถูกฟู่จาวหนิงจับไว้จนอยู่หมัด

และไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนทำให้เขารู้สึกไร้กำลังเช่นนี้ เขาต้องการนางจริงๆ

"เช่นนั้นดอกไม้นั่นมีประโยชน์อะไรกับข้า?" เขากัดฟันถามขึ้น

"ดอกไม้นี้ ข้าสามารถสกัดเป็นน้ำยาบำรุงชนิดหนึ่งทำให้ดอกออกมาเยอะ และสามารถยืดระยะการบานของดอกให้บานตลอดเวลาได้ จากนั้นนำดอกไม้นี้มาทำเป็นถุงหอม ใส่ผงยาบางส่วนเพิ่มเข้าไป ก็จะกลายเป็นยาทานตอนที่อาการเจ็บปวดของท่านกำเริบขึ้น ดื่มลงไปแล้วจะบรรเทาความเจ็บปวดลงได้"

ฟู่จาวหนิงแกว่งๆ มือ เป็นสัญญาณให้เขาปล่อยมือ

เซียวหลันยวนจำใจ จนต้องปล่อยมือของนางออก

"ถ้าทำเป็นถุงหอมท่านก็พกติดตัวไว้ ตอนที่เจอกับกลิ่นคาวเลือดก็เอาถุงหอมมาวางไว้หน้าจมูกแล้วสูดดม จะสามารถบรรเทากลิ่นคาวเลือดที่ทำให้ท่านกระอักลงได้ ท่านจะไม่อาเจียนและเวียนหัวอีกแล้ว ท่านคิดว่า ดอกไม้นี้ไม่ใช่ว่ามีประโยชน์กับท่านมากเลยหรือ เชื่อข้าเถอะ ไม่มีใครจะเหมาะที่จะซื้อดอกไม้กระถางนี้มากเท่าท่านแล้ว"

ตอนที่นางมองกระถางดอกไม้นี้ออกก็คิดจะเดิมพันมาให้ได้แล้ว จากนั้นก็เอามาขายให้เซียวหลันยวน

เพราะว่าเขาตอนนี้เป็นคนที่ต้องการดอกไม้กระถางนี้มากที่สุด

อดพูดไม่ได้เลย เซียวหลันยวนหลังจากได้ยินคำพูดของนางตนเองถ้าไม่ซื้อกระถางดอกไม้นี้จะต้องน่าเสียดายอย่างมาก

"เจ้าจะขายเท่าไร?" เซียวหลันยวนถามกลับเสียงขรึม

ฟู่จาวหนิงชูนิ้วขึ้นนิ้วหนึ่ง

เซียวหลันยวนเลิกคิ้ว "หนึ่งพันตำลึง?"

"ท่านจะบ้าหรือฝันหวานไปแล้ว" ฟู่จาวหนิงมองใบใส่เขา "ท่านเมื่อครู่ไม่เห็นหรือ เจี่ยหยวนไว่ได้เงินมาหนึ่งพันหลายร้อยตำลึง ก็ใช้เวลาไปแค่นิดเดียวเอง แล้วท่านคิดจะใช้เงินหนึ่งพันตำลึงซื้อดอกไม้กระถางนี้หรือ?"

"เจ้าพูดจาหยาบคาย?" เซียวหลันยวนถูกทางทำให้ตะลึงงันไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงเม้มปาก

"ก็แค่แสดงออกถึงความตกตะลึงกับราคาที่ท่านเสนอมา"

"ความหมายของเจ้าก็คือ หนึ่งหมื่นตำลึงหรือ?" เซียวหลันยวนเองก็ตกตะลึง "ข้าเองก็ควรจะตกตะลึงกับราคาที่เจ้าเสนอมาด้วยไหม?"

"ไม่ซื้อก็ได้นี่" ฟู่จาวหนิงถอยไปหนึ่งก้าว "ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะขายไม่ออกเสียหน่อย"

นางทำท่าเหมือนสิ้นสุดการเจรจา หมุนตัวคิดจะเดินหนี

เซียวหลันยวนก็คว้าแขนนางไว้ทันที

"หยุดก่อน ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ซื้อ" คำพูดนี้พูดแล้วน่าโมโหเสียจริง

หนึ่งหมื่นตำลึง!

หญิงสาวคนนี้ก็กล้าเสนอเสียจริง

นางเมื่อครู่เดิมพันได้ดอกไม้กระถางนี้มาโดยไม่ต้องพูดสักคำ พอหันมาก็มาขายเขาถึงหมื่นตำลึง

จงเจี้ยนกับชิงอีสบตากัน ทั้งสองคนเองก็รู้สึกตกตะลึง

แต่ว่า เงินของท่านอ๋องพอเปลี่ยนมือไปอยู่ในมือพระชายา พวกเขาทำไมรู้สึกว่าไม่ต้องกังวลอะไรเลย?

"มา เอาตั๋วเงินมาสิ ต้องส่งของไปถึงบ้านเลยไหม? บนตัวเอาตั๋วเงินมาหรือเปล่า?" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้วยิ้มตาหยี

"ชิงอี"

เซียวหลันยวนกัดฟัน

ในเมื่อเขามายังพิธีเดิมพันโอสถ แน่นอนว่าเตรียมตัวมาอย่างดี เดิมทีก็จะมาหายาอยู่แล้ว

ชิงอีหยิบตั๋วเงินปึกหนาส่งให้ฟู่จาวหนิง ล้วนเป็นใบละหนึ่งตำลึงทั้งนั้น

ฟู่จาวหนิงรับตั๋วเงินไป กวักมือให้กับจงเจี้ยน "จงเจี้ยน ส่งดอกไม้ให้ชิงอี"

"ขอรับ"

จงเจี้ยนส่งกระถางดอกไม้ให้ชิงอีทันที

ฟู่จาวหนิงประสานมือให้กับเซียวหลันยวน "โปรดมีสุขกับความร่วมมือนี้"

เซียวหลันยวนมองท่าทางเช่นนี้ของนาง ทำไมรู้สึกคันไม้คันมือเหลือเกิน อยากจะเขกหัวนางเสียจริง

"ไม่ใช่ว่าต้องเพิ่มผงยาอะไรเข้าไปด้วยหรือ? ไม่ใช่ว่าจะให้น้ำยาบำรุงอะไรนั่นด้วย?"

"น้ำยาบำรุงส่งให้ท่านขวดหนึ่งได้ รอข้ากลับไปจะสกัดให้ แต่ถ้าจะทำผงยากับถุงหอมล่ะก็ นั่นก็จะเป็นอีกราคาหนึ่งนะ อ๋องเจวี้ยน" ฟู่จาวหนิงยิ้มเจิดจ้า

"่ยังเอาเงินอีกหรือ?"

"แน่นอนสิ นี่มันแค่เงินค่าดอกไม้ ไม่ใช่เงินสกัดยาเสียหน่อย แต่ว่า ข้าคิดว่าตอนนี้ในแคว้นเจาคงมีแต่ข้าที่สกัดยาสองชนิดนี้ได้ด้วยนะ"