อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 171

เซียวหลันยวนรู้สึกว่าท่าทางของฟู่จาวหนิงดูจะภาคภูมิใจไปหน่อย

"ได้ พอกลับไปที่จวนอ๋องแล้วค่อยคุยกัน" เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ "ตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นเจ้าชั่วคราว"

"ได้เลย เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะร่าสองเสียง หมุนตัวเดินออกไป

เสี่ยวเถาเห็นทั้งหมด ถลึงตาโตอ้าปากค้าง

เดิมทีคุณหนูกับอ๋องเจวี้ยนอยู่ด้วยกันแบบนี้หรือ? คุณหนูไม่กลัวอ๋องเจวี้ยนเลยหรือ?

"คุณหนู ท่านชิงเงินจากอ๋องเจวี้ยนมาตั้งเยอะ เขาจะไม่โกรธเอาหรือ?" เสี่ยวเถาเองก็กังวล ถ้าอ๋องเจวี้ยนโมโหขึ้นมาจะทำอย่างไร?

"โกรธแล้วจะทำไมล่ะ? ไม่เป็นไร เขายังต้องการข้าอยู่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"เช่นนั้นถ้าเขาไม่ต้องการแล้วล่ะ?" เสี่ยวเถาถามออกมา

ฟู่จาวหนิงชะงัก พูดต่อว่า "เช่นนั้นก็รอตอนเขาไม่ต้องการแล้วค่อยว่ากันเถอะ"

นางตอนนี้สนใจมากขนาดนั้นได้เสียที่ไหน

ฟู่จาวหนิงหมุนหัวไปหน้าแผงของเหล่าซวี

เถ้าแก่รองหูคนนั้นไม่ได้รู้จักยาชนิดนี้เลย มีหลายคนเข้าไปดูแต่ก็ไม่มีใครมองออกว่าเปลือกไม้นั้นคือยาอะไร และมีคนที่ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ พอได้ยินว่าต้องซื้อด้วยสองพันตำลึงก็หันหน้าหนี

คนไม่น้อยกำลังหัวเราะเหล่าซวีว่าขัดสนจนบ้าไปแล้ว เปลือกไม้แค่นี้แต่กลับจะขายถึงสองพันตำลึง

เหล่าซวียืนอยู่ด้านหลังแผงด้วยสีหน้าหดหู่ เขารู้สึกว่าครั้งนี้คงจะจ่ายค่าเข้าอุทยานเสียเปล่าแน่ๆ วัตถุดิบยาเหล่านี้ขายไม่ออกเลย

ตอนนี้เอง เขาก็มองเห็นฟู่จาวหนิงเดินเข้ามาอีกครั้ง

"วัตถุดิบยานี้ของท่าน ข้าต้องการมัน" ฟู่จาวหนิงหยิบตั๋วเงินสองพันตำลึงออกมา

ถูกต้อง ที่เดิมพันกระถางดอกไม้นั้น เป้าหมายของนางก็คือจะหาเงินมาซื้อวัตถุดิบยานี้!

เหล่าซวีถลึงตาโตมองนาง เสียงสั่นพร่า "เจ้า เจ้าจะซื้อหรือ?"

"ถูกต้อง"

"สองพันตำลึงนะ" เหล่าซวีกลัวว่านางจะยังไม่เข้าใจราคาชัดเจน

"ข้าก็ให้สองพันตำลึงไม่ใช่หรือ?" ฟู่จาวหนิงหยิบตั๋วเงินส่งออกไป

"เจ้ารู้ว่านี่คือวัตถุดิบยาอะไรหรือ?"

"รู้สิ นี่คือต้นปิงซัว" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

เหล่าซวีถลึงตาโต ตื่นเต้นขึ้นมา "ถูก ถูกๆๆ นี่คือชื่อของสิ่งนี้! เจ้าเองก็รู้ว่าสิ่งนี้ทำเป็นยาอย่างไรด้วยใช่ไหม?"

"แน่นอน"

"เช่นนั้นก็ขายให้เจ้าเลย!" เหล่าซวีรู้สึกว่าตนเองเหมือนมีหมู่บ้านอีกแห่งปรากฎขึ้นท่ามกลางดอกหลิวที่สวยสดจริงๆ เขาเมื่อครู้สิ้นหวังไปแล้วแท้ๆ ยังคิดว่าคงขายไม่ออกแน่ และถ้าเขาหาเงินกลับบ้านไม่ได้ คงจะเลี้ยงดูท่านแม่กับภรรยาไม่ไหวแน่

พวกนางไม่ได้กินข้าวอย่างเต็มอิ่มสักมื้อมาครึ่งปีแล้ว ไม่ได้กินเนื้อเลยสักคำ ตอนนี้ร่างกายแค่จะเดินเหินก็ยังต้องประคองกำแพง พอเห็นสภาพของพวกนาง เหล่าซวีก็แบกรับจนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว

เขาอยากให้พวกนางกินอิ่ม ได้กินเนื้อ ช่วงปีใหม่สามารถสวมเสื้อผ้าใหม่ๆ ได้

ตอนนี้เขามีเงินแล้ว สองพันตำลึง!

เหล่าซวีรีบเอาวัตถุดิบยาเหล่านี้ใส่ถุงมัดอย่างดี ส่งไปให้ฟู่จาวหนิง

"ข้าขายวัตถุดิบยานี้สองพันตำลึงก็แพงจริงๆ แต่ข้าก็ส่งอย่างอื่นให้ด้วย" เหล่าซวีกดเสียงต่ำ "ข้าจะบอกเจ้าว่าวัตถุดิบเหล่านี้ไปลอกมาจากที่ไหน นี่นั่นยังมีวัตถุดิบยาดีดีอีกมากมาย ข้าจะมอบแผนที่ให้เจ้า"

เขาเดิมทีก็จะส่งสิ่งนี้ให้อยู่แล้ว แต่ว่ายังซื้อขายไม่สำเร็จเขาจึงไม่พูดออกมา

เหล่าซวีรีบหยิบกระดาษพับแผ่นหนึ่งยัดให้นาง

ฟู่จาวหนิงไม่ดู แต่เก็บลงไปก่อน สิ่งนี้ถือเป็นความยินดีเกินที่คาดไว้

"ขอบคุณมาก"

เหล่าซวีเองก็เก็บตั๋วเงิน ในดวงตามีน้ำตารื้น

"แม่นาง ถ้าหลังจากนี้ยังต้องการวัตถุดิบยาอะไรก็มาหาข้าได้ ข้าพักอยู่ที่เรือนเล็กเรือนที่สามใต้ต้นฮว๋ายที่ซอยซีจิ่ง ทุกคนล้วนเรียกข้าว่าเหล่าซวี"

"ได้เลย"

ฟู่จาวหนิงส่งสัญญาณให้จงเจี้ยนหยิบถุงวัตถุดิบยานั้นขึ้นมา

เถ้าแก่รองหูที่สังเกตทางนี้มาตลอดก็รีบเดินเข้ามา ขวางฟู่จาวหนิงเอาไว้ "เจ้าซื้อวัตถุดิบยาเหล่านี้หรือ?"