อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 172

"ถูกต้อง ทำไมหรือ?"

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะโผล่ออกมาอีก

"เจ้าไปเอาเงินมมาจากไหนตั้งสองพันตำลึง?" เถ้าแก่รองหูขมวดคิ้ว

"นี่ก็น่าตลกเกินไปแล้ว เงินข้ามาจากไหนก็ต้องบอกท่านด้วยหรือ? ท่านจะสนใจมากเกินไปไหม?"

ฟู่จาวหนิงถูกเขาแหย่จนสนุกเสียแล้ว

"เมื่อครู่เจ้าเดิมพันกระถางดอกไม้นั่งเจี่ยหยวนไว่มาได้!"

"ดังนั้น?"

"ไปกับทางทางนั้นหน่อย พวกเราหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า ข้ากับเจ้ามาเจรจาซื้อขายกัน ของเหล่านี้เจ้านำไปก็ไม่มีประโยชน์ ขายดอกไม้กับวัตถุดิบยาเหล่านี้ขายให้ข้าเถอะ"

เถ้าแก่รองหูพูดแล้วยื่นมือส่งสัญญาณให้นางเดินตามไป

จงเจี้ยนขวางไว้ด้านหน้าฟู่จาวหนิง มองเขาด้วยสายตาเย็นชา "อยากตายหรือไรกัน?"

"รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ข้าคือเถ้าแก่รองจากร้านสาขาโรงยาทงฝูในเมืองหลวงนะ"

"ไสหัวไป" ฟู่จาวหนิงร้อยขึ้นเสียงเย็นชา "ใครจะขายของให้ท่านกัน?"

"เจ้ากล้าผิดใจกับข้าหรือ?"

"เจ้าเป็นเถ้าแก่รองจากร้านสาขาโรงยาทงฝูในเมืองหลวงสินะ ข้ารู้จักแล้ว ถ้ายังไม่หนีไปอีก ข้าจะเล่นงานเจ้าจนแม่เจ้าจำไม่ได้เลย" ฟู่จาวหนิงหมดความอดทนกับคนนี้แล้ว

นางหมุนตัวเดินออกมา

เถ้าแก่รองหูมองจงเจี้ยน ไม่กล้าเข้ามาขวางอีก แต่ว่าเขาหรี่ตาลงจ้องเขม็งแผ่นหลังฟู่จาวหนิง แอบส่งความชิงชังออกมา

หญิงสาวคนนี้ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาจากไหน เดิมพันได้กระถางดอกไม้นั้นไป แล้วยังมองวัตถุดิบยาของเหล่าซวีออกอีก ถัดจากนี้นางจะทำอะไรต่อ?