อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 183

อ๋องเจวี้ยนมองดูคู่ที่ยืนอยู่ตรงข้าม ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกขัดตา พอมองๆ ฟู่จาวหนิ่งยังยิ้่มให้ซือถูไป๋อีกด้วย

ยิ้มเสียเจิดจ้าเชียว?

อ๋องเจวี้ยนยื่นมือกดบนต้นไม้ข้างๆ ใช้กำลังภายในออกมาอย่างไม่ทันระวัง ใบไม้ถูกสะเทือนจนทยอยร่วงลงมาแล้ว

ชิงอีถลึงตาโต ลมฤดูใบไม้ร่วงแรงไปหรือ? ไม่นี่ ทำไมจู่ๆ ใบไม้จึงร่วงลงมากัน?

"ข้ายอมให้นางเข้ามาดูอาการข้า"

ตอนนี้เองฮูหยินที่อ่อนแอคนนั้นก็ส่งเสียงขึ้น

ฟู่จาวหนิงหมุนตัวเดินไปที่นาง

"ท่านป้า ข้าจะดูอาการให้ท่านเอง ท่านผ่อนคลายไม่ต้องกังวล" ฟู่จาวหนิงดค้งตัวลงดูใบหน้านาง ยื่นมือไปกดเบาๆ บนใบหน้านาง

"เจ็บไหม? มีความรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

"ไม่เจ็บไม่คันเลย เหมือนแต่ก่อน" ท่านป้ามองฟู่จาวหนิงใกล้เช่นนี้ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา พระชายาอ๋องเจวี้ยนคนนี้หน้าตาดีเหลือเกิน

"ตอนที่นอนหลับท่านชอบตะแคงนอนทางนี้ใช่ไหม? แล้วตอนที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า หน้าด้านนี้ก้ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม อย่างอาการชาอะไรพวกนี้"

ฟู่จาวหนิงถามไปด้วยจับชีพจรไปด้วย

ฮูหยินรู้สึกว่านางอ่อนโยนมาก พูดจาเองก็แผ่วเบาละเมียดละไม อย่างกับคนละคนกับตอนที่ตบฉาดสองทีที่หน้าของรัฐทายาทเซียวเลย

ฟู่จาวหนิงหลังจากจับชีพจรก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางเส้นผมของนาง

"ท่านป้า ข้าอยากจะถามว่า ผมของท่านยังดำขนาดนี้ ไม่มีผมหงอกขาวเลยสักเส้น"

หมอเทวดาหลี่พอได้ยินถึงจุดนี้ก็เอ่ยประชดประชันขึ้นมา

"ตอนนี้ยังมามัวสนใจเรื่องเส้นผมคนอื่นจะหงอกไม่หงอกอีกหรือ?"

หมอหม่ากับหมอเฉียนก็หัวเราะขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงคือพระชายาอ๋องเจวี้ยน เขาทั้งสองคนไม่กล้าพูดประชดประชันขึ้นมาส่งเดช แต่ก็หัวเราะตามหมอเทวดาหลี่ขึ้นมาสองเสียง ฟู่จาวหนิงเองก็คงจะทำอะไรพวกเขาไม่ได้กระมัง?