อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 182

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปทางซือถูไป๋

สายตาของซือถูไป๋ตกอยู่บนใบหน้าฟู่จาวหนิงตลอด

เขามองเช่นนี้ สายตาของพวกเขาทั้งสองมองไกลๆ เหมือนปะทะกันกลางอากาศแล้ว ซ้ำยังเกาะอยู่ด้วยกันเสียด้วย

ในใจอ๋องเจวี้ยนไม่รู้ทำไมถึงไม่สบายใจเอาเสียเลย

ซือถูไป๋แค่เหลือบมองก็เห็นฟู่จาวหนิงอยู่ในกลุ่มคนแล้ว แม้ว่านางจะสวมใส่ชุดที่ไม่สะดุดตา และไม่ใส่เครื่องประดับใด แต่ยืนอยู่นี่นั้นก็ยังคงจับเอาสายตาเขาไปอยู่ดี

เขายิ้มออกมา รีบก้าวเข้ามาทางนี้

แต่ไม่ต้องรอให้เขาพูดกับฟู่จาวหนิง รองเถ้าแก่หูก็มองเห็นเขาแล้ว เขาถลึงตาโต ไม่อยากจะเชื่อ "คุณชาย?"

ตระกูลซือถูคือเจ้านายของเขา โรงยาทงฝูก็ล้วนเป็นของตระกูลซือถู

รองเถ้าแก่หูตอนนี้รู้สึกว่าที่พึ่งของตนเองมาถึงแล้ว เขายกมือขึ้นพุ่งไปเบื้องหน้าไป๋ซือถู ร้องห่มร้องไห้เรียกขึ้นมา "ข้าน้อยคารวะคุณชาย คุณชายท่านมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?"

ซือถูไป๋เดิมทีจะเดินไปทางฟู่จาวหนิง จู่ๆ ก็ถูกคนขวางเอาไว้ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

"เจ้าคือ?"

"คุณชายไป๋ ข้าน้อยคือรองเถ้าแก่หูร้านสาขาโรงยาทงฝูในเมืองหลวงแคว้นเจาขอรับ จ้าย้อนสกุลหู"

"โอ้" ซือถูไป๋พยักหน้า "ร้านสาขาทางนี้ก็ลำบากเสียแล้วนะ"

หลังจากเขาพูดประโยคนี้ก็เดินผ่านข้างตัวเขาไป เถ้าแก่รองหูหลับร้องไห้โฮขึ้นมา "คุณชายท่านมาได้ตรงเวลาพอดี คนของพันธมิตรโอสถใต้หล้ามารังแกโรงยาทางฝูของเรา นางหักนิ้วของข้าน้อยไปเสียแล้ว!"

รองเถ้าแก่หูชี้ไปทางฟู่จาวหนิงฉับพลัน

แต่ว่าตอนที่เห็นจงเจี้ยนข้างตัวเขาก็รีบหดนิ้วกลับมา ถ้าอีกนิ้วโดนเขาหักไปอีกคงแย่แน่

"คนของพันธมิตรโอสถใต้หล้าหรือ?"

ซือถูไป๋มองฟู่จาวหนิงก็มึนงงขึ้นมาเช่นกัน

ผู้อาวุโสจี้ถลึงตาโตมองเขา "ซือถูไป๋?"