อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 181

"ก่อนหน้านี้ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณหนูฟู่ไม่เรียนรู้ไม่มีความรู้ วันวันแบกแต่ตระกร้าหลังทำท่าทำทางออกไปขุดยา ผลลัพธ์คือแต่ละครั้งก็ขุดมาแต่กองหญ้าวัชพืชกลับมา"

หมอหม่าตอนนี้เอ่ยขึ้นเสียงประหลาด

หมอเฉียนเพียงไม่นานหัวเราะตามขึ้นมา

และไม่รู้ว่าเถ้าแก่รองหูพวกนั้นก็มาถึงที่นี่แล้วเช่นกัน เขายังมองไม่เห็นว่าข้างหน้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินแค่คำพูดนี้ของหมอหม่า จากนั้นก็มองไปตามสายตาของหมอหม่า จึงเห็นฟู่จาวหนิง

นางอีกแล้วหรือ?

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงเอาแต่วิ่งเสนอหน้าในนี้ไปทั่วเลย?

รองเถ้าแก่หูหัวเราะร่าขึ้นมาโดยไม่คิด

"สที่แท้เจ้าก็คือคุณหนูตระกูลฟู่ที่ตกต่ำคนนั้นนี่เอง? ข้าได้ยินพวกในร้านคุยเรื่องของเจ้า มีครั้งหนึ่งเจ้าเอาผักโขมกอหนึ่งเข้ามาในโรงยาทงฝูของพวกเรา บอกว่าจะขายยา! ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก โรงยาของพวกข้าเอาเรื่องนี้ไปคุยเป็นเรื่องตลกกันนานพอดูเลย"

หมอเทวดาหลี่พอเห็นคนต่อคำเข้ามาเย้ยหยันฟู่จาวหนิง ก็อดภาคภูมิขึ้นมาไม่ได้ เขาถลึงตากว้าง ร้องเรียกขึ้นมา

"ไม่ขนาดนั้นกระมัง? เห็นผักโขมเป็นยาสมุนไพรหรือ?"

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วย!"

เถ้าแก่รองหูดึงออกมาคนหนึ่ง "ให้หมออู๋ลองพูดดู ว่ามีเรื่องนี้จริงไหม? ตอนนั้นหมออู๋ก็กำลังซื้อยาอยู่ในโรงยาพวกเราด้วย เขาเองก็อยู่ที่นี่ หมออูท่านว่าใช่หรือไม่กัน?"

หมออู๋ใจใจแอบขมขื่น

ถ้าไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน เขาตอนนี้คงจะร่วมกันหัวเราะเยาะฟู่จาวหนิงไปด้วยแล้วแน่นอน แ่นนอนว่าเรื่องนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้น

ตอนนั้นฟู่จาวหนิงขนาดผักโขมก็ยังไม่แยกไม่ได้เลย ตอนนี้ยังจะมาเข้าใจวิชาแพทย์หรือ?

แต่ตอนนี้หมออู๋ก็รู้แล้วว่าฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาไปแล้ว เมื่อครู่นางกระทั่งรัฐทายาทเซียวก็ยังกล้าตบฉาดไปตั้งสองที เขากล้าไปผิดใจด้วยเสียที่ไหน?