อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 180

"ข้าก็อยากจะหาโอกาสถามอ๋องเจวี้ยนเสียหน่อย ว่าเขายอมให้เจ้ามารังแกคนอื่นเช่นนี้ด้วยหรือ?"

เซียวเหยียนจิ่งหลังจากทิ้งคำพูดนี้ก็สะบัดชายเสื้อเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

เขารู้สึกว่าคนทั้งหมดกำลังมองเขา เขาวันนี้ขายหน้าประชาชีไปหมดแล้ว! ถูกฟู่จาวหนิงตบฉาดไปสองทีต่อหน้าประชาชี หลังจากนี้เขาจะไปพบผู้คนได้อย่างไร?

"ท่านพี่เซียว!"

หลี่จื่อเหยาเห็นเซียวเหยียนจิ่งเดินไปเช่นนี้ จึงสาวเท้าไล่ตามออกไปโดยไม่ต้องคิด

"จื่อเหยา!"

หมอเทวดาหลี่ยื่นมือจะดึงนาง แต่ก็ช้าไปก้าวหนึ่งดึงไม่ทัน ทำได้แค่ถลึงตามองหลี่จื่อเหยาไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งที่เดินออกไปแล้ว

สีหน้าเขาดำทมึนขึ้นมา

อับอายขายหน้า!

นอกจากรัฐทายาทเซียวจะขายหน้าแล้ว หน้าของเขาก็ถูกผู้หญิงคนนี้ทำลายจนยับเยินด้วย เมื่อครู่ตอนที่พูดถึงเรื่องแต่งงานรัฐทายาทเซียวไม่ได้ต่อคำมาเลย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เอาจื่อเหยาวางไว้ในใจเลย!

จื่อเหยาที่คิดจะแต่งเข้าจวนชินอ๋องเซียว ดูท่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว!

หมอเทวดาหลี่ตอนนี้รำคาญเซียวเหยียนจิ่งขึ้นมาแล้ว ถ้าไม่คิดจะแต่งกับจื่อเหยาแล้วทำไมจึงเอาแต่จีบนางอยู่นั่น? ตอนนี้คนไม่น้อยล้วนรูแล้วว่าลูกสาวเขาวันวันเอาแต่วิ่งตามอยู่ด้านหลังรัฐทายาทเซียว เห็นได้ชัดว่าใจทั้งดวงโถมอยู่บนตัวรัฐทายาทเซียวแล้ว

ถ้าสุดท้ายรัฐทายาทเซียวไม่แต่งงานกับนาง แล้วนางจะแตกต่างอะไรกับฟู่จาวหนิงเมื่อตอนนั้นกัน?

ไม่ได้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องจับแต่งให้ได้ จวนชินอ๋องเซียว ลูกสาวเขาจะต้องแต่งเข้าไปให้ได้!

"ฮ่าๆๆ" ผู้อาวุโสจี้หัวเราะร่าขึ้นมา เขายังยื่นมือไปตบบ่าของหมอเทวดาหลี่อีกด้วย ทำท่าทางเหมือนทำเพื่อเขา "สกุลหลี่เอ๋ย ลูกสาวปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ วันนี้นางไม่ใช่มาให้กำลังใจเจ้าหรอกหรือ? ตอนนี้ดูท่าจะไปกับรัฐทายาทเซียวเสียแล้ว นางเองก็เอาเจ้าที่เป็นพ่อโยนไว้หลังสมองแล้วเรียบร้อย ข้าว่ารีบไปขอหมั้นหมายกับรัฐทายาทเซียวเสียเถอะ"

"ผู้อาวุโสจี้ เจ้ารู้สึกว่ายุ่งมากเกินไปไหน?"

หมอเทวดาหลี่มองสายตาผู้คนรอบๆ รู้สึกว่าในใจพวกเขาจะต้องกำลังหัวเราะตนเองแน่

"เห็นแก่ว่ารู้จักกับเจ้ามานานจึงพูดเช่นนี้ขึ้นมานะ ถ้าเจ้าไม่ฟังมันก็เรื่องของเจ้า"

ผู้อาวุโสจี้อารมณ์กลับดีขึ้นมา เขารู้สึกว่าฟู่จาวหนิงวันนี้พูดแทนเขาไปแล้ว พอเห็นหมอเทวดาหลี่โมโห อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาเสียแล้ว

"พวกเราวันนี้มาเดิมพันหมอ ตอนนี้ฮูหยินท่านนี้ยังรออยู่นะ พวกเจ้าเอาแต่ออกมาสร้างความวุ่นวายกันอยู่นั่น!" หมอเทวดาหลี่เหลือบมองฟู่จาวหนิงอย่างมีความหมายเช่นนั้น

ฮูหยินคนนั้นตอนนี้จู่ๆ กลับพูดขึ้นมาคำหนึ่ง "ก็ไม่หรอก ได้ดูมหรสพมันก็ดีเหมือนกัน"

"พรวด"

ผู้อาวุโสจี้กลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว

ฮูหยินคนนี้ตลกใช้ได้เลย

มีสีม่วงคล้ำอยู่บนหน้าตั้งครึ่งหนึ่งแล้ว ยังมีอารมณ์มาดูมหรสพอีก? ไม่รู้ว่าเมื่อครู่ใครกันที่พูดว่าลูกสาวกำลังจะถูกถอนหมั้น ส่วนตัวเองกำลังจะหย่า!

"มาๆๆ ฮูหยินท่านนี้ ให้ศิษย์ของข้ามาดูอาการท่านเป็นอย่างไร?"

ผู้อาวุโสจี้ผลักฟู่จาวหนิงออกมา "แต่ว่าบอกไว้ก่อนนะ ศิษย์ของข้าแม้จะดูอาการได้ วิชาแพทย์ก็ไม่เลว แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะลบสีม่วงบนหน้าของเจ้าได้ในคราวเดียว เพียงแต่มีคนดูให้มากกว่าหนึ่งคนก็ยังมีความหวังเพิ่มขึ้นมาไม่ใช่หรือ ฮูหยินว่าใช่ไหม?"

ผู้อาวุโสจี้รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องพูดแทนฟู่จาวหนิงให้ดีเสียก่อน

เขาไม่อยากจะสร้างแรงกดดันมหาศาลให้แก่ศิษย์ แต่ว่า ถึงอย่างไรฟู่จาวหนิงก็เรียนแพทย์มา มาถึงที่นี่ถ้าได้เจอกับอาการป่วยที่หลายหลายก็ถือเป็นเรื่องดี ไม่แน่อาจจะทำให้วิชาแพทย์ของนางยกระดับขึ้นด้วย

ถูกต้อง ผู้อาวุโสจี้ให้ฟู่จาวหนิงมาร่วมพิธีเดิมพันโอสถ ก็เพื่อเป้าหมายนี้

ที่ได้ระบายโกรธกับโรงหมอเมตตาจนชนะ ก็ถือว่าเป็นของแถมแล้วกัน

"เจ้าพูดอะไรออกมา? วันนี้เป็นการละเล่นของเด็กหรือไรกัน? เรียนวิชาแพทย์มาแค่หางอึ่ง ก็อย่ามาขายหน้าประชาชีดีกว่า เสียเวลาของพวกข้า"

หมอเทวดาหลี่กลับตะคอกเสียงขรึมขึ้นมา

ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกฟู่จาวหนิง แต่หญิงสาวที่อายุแค่ยี่สิบปี จะเรียนแพทย์มาได้นานแค่ไหนกัน?