อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 194

"คนตั้งมากมายยังมองไม่ออก ข้าว่า พวกเจ้ามองออกสักสองสามอย่างก็ไม่แน่อาจจะชนะแล้วก็ได้"

หมอเทวดาหลี่เอ่ยเสริมขึ้นมาอย่างตื่นเต้น "มีเวลาจำกัดนะ ครึ่งชั่วยาม นาฬิกาทรายวางไว้แล้ว"

ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งจะเห็นว่ามีแท่นหินอยู่ตัวหนึ่ง ด้านบนวางนาฬิกาทรายที่ทำจากแก้วเคลือบวางอยู่ ดูแล้วงามประณีตมาก

นาฬิกาทรายนี้ถ้าไหลหมดก็คือครึ่งชั่วยาม

"เริ่มได้"

ตอนที่คำว่าเริ่มต้นสองคำของผู้ดูแลเจียงพูดจบ ไห่ฉางจวิ้นรีบเดินตรงไปทางสองคนนั้นทันที

แต่นางเพิ่งจะออกเดิน ข้างกายก็ลมพัดผลิว ฟู่จาวหนิงแล่นผ่านตัวนางไป และรีบเดินตรงไปทางสองคนนั้น

ไห่ฉางจวิ้นพอเห็นก็ลนลานเข้าแล้ว ฟู่จาวหนิงน่าจะไม่รู้จักวัตถุดิบยาสองชนิดนั้นหรอกกระมัง?

นางรีบใช้วิชาตัวเบาไล่ไปทันที แต่ว่านางก็คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงยังไม่ทันเดินไปอยู่ด้านหน้าคนทั้งสอง แต่ก็ใช้นิ้วชี้ไปทางนั้นแต่ไกล เอ่ยขึ้นอย่างแจ่มชัดว่า

"วัตถุดิบยาสองชนิดนั้นข้ารู้จัก ลำดับที่หกคือรากชิงเหริง ส่วนลำดับที่เจ็ดคือผงรัง"

ลำดับที่หกกับเจ็ดล้วนเป็นหญิงสาว ทั้งสองคนพอได้ยินเสียงของฟู่จาวหนิงก็งงงัน

ผู้ดูแลเจียงตาเป็นประกาย

"รากชิงเหริง? ผงรัง? สิ่งนี้ในคัมภีร์เภสัชที่สืบทอดกันมามีบันทึกไว้ เพียงแต่ไม่เคยมีใครเห็นวัตถุดิบยาสองชนิดนี้ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง"

"ฟู่จาวหนิง!"

ไห่ฉางจวิ้นอันที่จริงใช้วิชาตัวเบาข้ามตัวฟู่จาวหนิงไปแล้ว นางยืนอยู่ด้านหน้าวัตถุดิบยาสองชนิดนั้นแล้ว แต่นางจะคิดออกได้อย่างไรว่าฟู่จาวหนิงจะแย่งไปก่อน?

คนยังไม่ทันถึง ก็พูดออกมาเสียแล้วหรือ?

นางช้าไปนิดเดียว!

หญิงสาวที่วางวัตถุดิบมาทั้งสองคนมองไห่ฉางจวิ้นอย่างลนลาน จบแล้วจบแล้ว นี่นักบุญหยิงสั่งให้พวกนางมาเข้าร่วม วัตถุดิบยาสองชนิดนี้ก็ล้วนเป็นยาชั้นดีล้ำค่าจากสถานที่ต้องห้ามของเผ่าพวกนาง เดิมทีก็ไม่ได้อยากนำมาเข้าร่วมด้วย แต่ตอนนี้พอเข้าร่วมก็ยังแพ้ให้เขาอีก!

หัวสมองไห่ฉางจวิ้นระเบิดวิ้งไปหมด นางหันหน้ากลับมาถลึงตาใส่ฟู่จาวหนิง โมโหจนสั่นไปทั้งตัว "เจ้าจงใจใช่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ทำไมถึงกลายเป็นจงใจไปแล้วล่ะ? อาจจะเพราะวัตถุดิบยาสองชนิดนี้มองออกง่ายก้ได้ ข้าพอเห็นมันแล้วแน่นอนว่าต้องรีบชี้ออกมาก่อนสิ หรือว่าแม่นางไห่จะรู้จักกับวัตถุดิบสองชนิดนี้หรือ?"