อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 197

"เจ้าจงใจยั่วโมโหนางหรือ?"

"นี่เป็นสิ่งที่คนทั้งหมดล้วนได้ยินมา คุณหนูฟู่ยังไม่ยอมรับอีกหรือ?" หมอเทวดาหลี่ร้องเชอะ จากนั้นมองไปทางผู้อาวุโสจี้ "ผู้อาวุโสจี้ เจ้าจะช่วยคนรู้จักโดยไม่สนเหตุผลเพราะฟู่จาวหนิงเป็นศิษย์ของเจ้าไม่ได้หรอกนะ"

อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ เดินเข้ามา เดินมาอยู่ข้างๆฟู่จาวหนิง คว้ามือของนางไว้ ถามขึ้นเสียงเย็นชา "ใครกันแน่ที่ยั่วโมโหใครก่อน? ไห่ฉางจวิ้นพอเจอหน้ากันก็คิดจะแย่งสามีพระชายาอ๋องเจวี้ยนของข้า นี่มันแค่การยั่วโมโหเสียที่ไหน? นี่มันเป็นการหยามหมิ่นไม่ใช่หรือ?"

หา?

ฟู่จาวหนิงเกือบจะสำลักออกมาแล้ว

นางไม่คิดเลยว่าเซียวหลันยวนจะเดินเข้ามาพูดประโยคนี้

"ดังนั้น พระชายาของข้าก็แค่พูดอะไรที่น่าโมโหสักคำสองคำแล้วเป็นอะไรไป?" อ๋องเจวี้ยนเสียงขรึม สายตาที่มองไห่ฉางจวิ้นมีจิตสังหารอยู่ด้วย

แต่ว่าจิตสังหารนี้กลับมีแค่ไห่ฉางจวิ้นที่มองออก ในใจนางตื่นเต้นขึ้นมา

"พูดอีกก็ถูกนะ เมื่อครู่ข้าฟังคำพูดของไห่ฉางจวิ้น ไม่ใช่แค่อ๋องเจวี้ยนนะ นางยังอยากจะได้คุณชายซือถูอีกด้วย หน้าไม่อายเสียจริง!"

"ตอนที่ข้าได้ยินก็ตกใจแทบแย่"

คนรอบๆ ล้วนเริ่มซุบซิบนินทาขึ้นมาแล้ว

ไห่ฉางจวิ้นเดิมทีไม่ได้โมโหกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นางรู้สึกว่าขายหน้ามาก ยิ่งไปกว่านั้นพอฟันร่วงไปสองซี่ก็ไม่กล้าเอ่ยอ้าปากพูดแล้ว ทำได้แค่ถลึงตามองฟู่จาวหนิงอย่างเกลียดชัง ป้องปากหมุนตัวพุ่งออกไปจากฝูงคน

คนไม่น้อยล้วนเป่าปากโห่ร้อง

ฟู่รั่วเสวี่ยยื่นมือออกมาคิดจะกระชากตัวฟู่จาวหนิง "แม่นางไห่เป็นญาติของอาสะใภ้สามนะ เจ้าทำเช่นนี้ไม่ดีกับนางเลย จาวหนิง เป็นคนบ้านเดียวกันแท้ๆ เวลาควรวางมือก็ควรวางมือบ้างแค่นี้เจ้าก็ไม่รู้หรือ?"

นางเมื่อครู่เห็นอ๋องเจวี้ยนมาปกป้องฟู่จาวหนิง ก็ริษยาขึ้นมาเหมือนมดนับพันตัวกัดเข้าไปที่หัวใจนาง

ถ้านางได้เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็คงดีแล้ว!

ฟู่จาวหนิงหันข้างหลบมือของนาง "ใครเป็นคนบ้านเดียวกันพวกเจ้า? ฟู่รั่วเสวี่ย ทางที่ดีเจ้าอยู่ไกลๆ ข้าหน่อย"

"จาวหนิง!"

ฟู่รั่วเสวี่ยทั้งโมโหทั้งตะลึง

"ไม่ต้องแล้ว" ฟู่จาวหนิงพูดขึ้น "ข้าตอนนี้ยังมองออกอีกหลายชนิดเลย"

นางก้มหน้า มองไปที่มือของตนเอง เซียวหลันยวนจับมือนางจนติดลมบนไปแล้วสินะ?

อ๋องเจวี้ยนตอนนี้จึงเพิ่งปล่อยมือ

ฟู่จาวหนิงเดินออกไป ชี้ไปที่วัตถุดิบยาของคนเหล่านั้น

"นั่นคือเครือช่อสวรรค์ นั่นคือเห็ดดำ แล้วก็ด้านหน้านั่น พริกไทยงอบป่า หญ้าตะขอดำ"

และเห็นนางก้าวเดินพลางชี้วัตถุดิบยาข้างๆ เพียงครู่เดียว นางก็ขานชื่อวัตถุดิบยาออกมาถึงเก้าชนิด

คนที่ล้อมดูก็สูดปากขึ้นอย่างอดไม่อยู่ มีคนถลึงตาโตมองฟู่จาวหนิงด้วย พระชายาอ๋องเจวี้ยนมีฝีมือขนาดนี้เลยหรือ?

ก่อนหน้านี้ใครกันที่บอกว่านางไม่เรียนรู้ไม่มีวิชาติดตัววันๆ เอาแต่ไล่ตามรัฐทายาทเซียว?

"ข้าตอนนี้มองวัตถุดิบยาออกสิบสองชนิดแล้ว พวกเจ้าถ้าหาคนมามองแล้วทำได้มากกว่าข้า ข้าก็จะยอมแพ้ ถ้าไม่มีข้าก็ชนะ ไม่ต้องแข่งอะไรอีก" ฟู่จาวหนิงหมุนตัวกลับมา ท่าทางเชื่อมั่นในตนเองราวกับจะเปล่งแสงออกมา