อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 197

"เจ้าจงใจยั่วโมโหนางหรือ?"

"นี่เป็นสิ่งที่คนทั้งหมดล้วนได้ยินมา คุณหนูฟู่ยังไม่ยอมรับอีกหรือ?" หมอเทวดาหลี่ร้องเชอะ จากนั้นมองไปทางผู้อาวุโสจี้ "ผู้อาวุโสจี้ เจ้าจะช่วยคนรู้จักโดยไม่สนเหตุผลเพราะฟู่จาวหนิงเป็นศิษย์ของเจ้าไม่ได้หรอกนะ"

อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ เดินเข้ามา เดินมาอยู่ข้างๆฟู่จาวหนิง คว้ามือของนางไว้ ถามขึ้นเสียงเย็นชา "ใครกันแน่ที่ยั่วโมโหใครก่อน? ไห่ฉางจวิ้นพอเจอหน้ากันก็คิดจะแย่งสามีพระชายาอ๋องเจวี้ยนของข้า นี่มันแค่การยั่วโมโหเสียที่ไหน? นี่มันเป็นการหยามหมิ่นไม่ใช่หรือ?"

หา?

ฟู่จาวหนิงเกือบจะสำลักออกมาแล้ว

นางไม่คิดเลยว่าเซียวหลันยวนจะเดินเข้ามาพูดประโยคนี้

"ดังนั้น พระชายาของข้าก็แค่พูดอะไรที่น่าโมโหสักคำสองคำแล้วเป็นอะไรไป?" อ๋องเจวี้ยนเสียงขรึม สายตาที่มองไห่ฉางจวิ้นมีจิตสังหารอยู่ด้วย

แต่ว่าจิตสังหารนี้กลับมีแค่ไห่ฉางจวิ้นที่มองออก ในใจนางตื่นเต้นขึ้นมา

"พูดอีกก็ถูกนะ เมื่อครู่ข้าฟังคำพูดของไห่ฉางจวิ้น ไม่ใช่แค่อ๋องเจวี้ยนนะ นางยังอยากจะได้คุณชายซือถูอีกด้วย หน้าไม่อายเสียจริง!"

"ตอนที่ข้าได้ยินก็ตกใจแทบแย่"

คนรอบๆ ล้วนเริ่มซุบซิบนินทาขึ้นมาแล้ว

ไห่ฉางจวิ้นเดิมทีไม่ได้โมโหกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นางรู้สึกว่าขายหน้ามาก ยิ่งไปกว่านั้นพอฟันร่วงไปสองซี่ก็ไม่กล้าเอ่ยอ้าปากพูดแล้ว ทำได้แค่ถลึงตามองฟู่จาวหนิงอย่างเกลียดชัง ป้องปากหมุนตัวพุ่งออกไปจากฝูงคน

คนไม่น้อยล้วนเป่าปากโห่ร้อง

ฟู่รั่วเสวี่ยยื่นมือออกมาคิดจะกระชากตัวฟู่จาวหนิง "แม่นางไห่เป็นญาติของอาสะใภ้สามนะ เจ้าทำเช่นนี้ไม่ดีกับนางเลย จาวหนิง เป็นคนบ้านเดียวกันแท้ๆ เวลาควรวางมือก็ควรวางมือบ้างแค่นี้เจ้าก็ไม่รู้หรือ?"

นางเมื่อครู่เห็นอ๋องเจวี้ยนมาปกป้องฟู่จาวหนิง ก็ริษยาขึ้นมาเหมือนมดนับพันตัวกัดเข้าไปที่หัวใจนาง

ถ้านางได้เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็คงดีแล้ว!

ฟู่จาวหนิงหันข้างหลบมือของนาง "ใครเป็นคนบ้านเดียวกันพวกเจ้า? ฟู่รั่วเสวี่ย ทางที่ดีเจ้าอยู่ไกลๆ ข้าหน่อย"

"จาวหนิง!"

ฟู่รั่วเสวี่ยทั้งโมโหทั้งตะลึง