อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 200

เซียวหลันยวนต่อต้านไม่ได้จริงๆ

สูบเลือด? พอได้ยินก็รู้สึกว่าน่ากลัว เพราะเขานั้นไม่ดีามาตั้งแต่ในครรภ์แล้ว หลายปีมานี้ร่างกายก็อ่อนแอมาตลอด เลือดลมไม่เพียงพอ

ครั้งนั้นหลังจากบาดเจ็บติดพิษมาเลือดลมทั้งสองอย่างก็พังลงจนแทบจะใช้ชีวิตต่อไม่ไหว หลังจากนั้นเลือดทุกหยดบนตัวเขาก็ล้ำค่าอย่างมาก

ทุกครั้งที่ไอจนเลอืดออกก็แทบจะทำให้คนข้างๆ ตกใจแทบแย่

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงจะสูบเลือดของเขาออกมาหรือ

ชิงอีเองก็กังวลขึ้นมา "พระชายา ต้องสูบเลือดออกมาแค่ไหน?"

"อืม ก็น่าจะซักเจ็ดถึงแปดส่วนของแก้วใบนั้นกระมัง" ฟู่จาวหนิงตัดสินใจจะสูบออกมาสักหกหลอด

พิษของเซียวหลันยวนแปลกประหลาดเหลือเกิน นางยังไม่รู้ว่าพิษอะไรกันแน่ที่ทำให้ตอนที่เขาอาการกำเริบแล้วจะเย็นไปทั้งตัวจนเหมือนคนตายเช่นนี้

ต่อให้ไม่ใช่เพื่อรักษาเขา นางก็ยังรู้สึกสนใจต่อพิษชนินี้มาก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องค้นคว้าออกมาให้ได้ว่ามันคืออะไร

"มากขนาดนั้นเลยหรือ?!" ชิงอีมองถ้วยชาใบนั้น ตกใจสะดุ้งโหยง

"เจ้า..." เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง "เจ้าคิดจะล้างแค้นหรือ?"

ปกติเขาไอเป็นเลือดหนึ่งครั้งร่างกายก็อ่อนแอลงมามาก ตอนนี้นางกลับจะสูบเลือดมากขนาดนั้นเชียว?

"คิดมากไปแล้ว ถ้าจะเอาชีวิตท่าน ข้าไม่สนใจก็จบแล้วนี่ จะต้องมาลงแรงทำแบบนี้ทำไม?" ฟู่จาวหนิงกลอกตาขาวใส่เขา

พอได้ยินคำนี้ ชิงอีก็สีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง

ความหมายที่พระชายาพูดถึง คือหมายความว่า ถ้าไม่รักษาแล้ว ท่านอ๋องก็จะตายหรือ?

"เอาล่ะ อย่าเสียเวลาเลย ข้าจะปักเข็มชากับท่าน หลังจากปักแล้วท่านจะหลับไปแล้วข้าจะสูบเลือดออกมา" ฟู่จาวหนิงล้วงเข็มเงินออกมา

ถ้าไม่ใช่นางไม่อยากจะถูกคนทั้งเมืองพูดว่ามีดวงกินผัว และไม่อยากจะแบกรับความยุ่งยากหลังจากที่อ๋องเจวี้ยนตายไปล่ะก็ นางคงไม่มาสนใจเขาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น จะว่าไป เมื่อครู่ที่เซียวหลันยวนใช้วิทยายุทธ์ ก็ถือว่าทำเพื่อนาง

หลังจากที่นางฆ่าเชื้อให้เข็มเงินก็เดินมาที่ข้างเตียง ยื่นมือออกไปปลดเสื้อผ้าเซียวหลันยวนออก