อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 202

ชิงอีเดินเข้ามาแล้ว พอเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็รู้สึกอย่างกับอยู่ในสนามรบ

แต่เพื่อให้ท่านอ๋องดีขึ้น ตอนนี้ทิ้งไป๋ซวงไว้ที่นี่คอยปรนนิบัติก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

"พระชายา ไป๋ซวงบอกว่าท่านอ๋องเวลานี้ห้ามห่มผ้าห่มหลายชั้น เขาจะหายใจไม่ออกเอา"

ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา

"เช่นนั้นพวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ปรนนิบัติแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงเตรียมลุกออกไป

ตอนนี้เองเซียวหลันยวนก็ฟื้นขึ้นมา ยื่นมือคว้าฟู่จาวหนิงไว้ จับมือนางไว้แน่น

ฟู่จาวหนิงถูกมือเย็นเฉียบของเขาจับจนสะดุ้งโหยง คิดจะสะบัดมือเขาออก แต่ว่าเขาก็กำเอาไว้แน่น

"ห้ามไป"

เซียวหลันยวนแม้จะตื่นแล้ว แต่แค่ลืมตาเล็กน้อยก็หมดแรงจนต้องปิดลงไปอีก

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยอยู่ที่นี่ ท่านไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะรับใช้ท่านอย่างดี"

ไป๋ซวงเห็นเซียวหลันยวนกำมือฟู่จาวหนิงไม่ปล่อย ในใจก็ริษยาเหลือแสน

ก่อนหน้านี้แม้ว่านางจะคอยปรนนิบัติท่านอ๋อง แต่อย่างมากก็แค่ตอนที่ท่านอ๋องไม่อยู่บนเตียงนางคอยช่วยจัดปูผ้าห่มแทนเขาให้เท่านั้น ไม่เคยใกล้ชิดขนาดนี้เลย

แต่ก่อนเวลาที่ท่านอ๋องอาการกำเริบไม่เคยอนุญาตให้พวกนางเข้าใกล้ กระทั่งพอพวกนางปูเตียงให้เสร็จก็ให้พวกนางออกไปทันทีเสียด้วยซ้ำ

เพราะอะไรตอนนี้ท่านอ๋องจึงกำมือฟู่จาวหนิงไว้?

"ไสหัวไป"

ดวงตาเซียวหลันยวนยังไม่เปิดขึ้นด้วยซ้ำ แต่ก็พ่นคำนี้ออกมา

ไป๋ซวงหน้าเปลี่ยนสี "ท่านอ๋อง"

"ไสหัวไป...."

ชิงอีพอเห็นสถานการณ์ จะกล้าให้ไป๋ซวงอยู๋ต่อได้อย่างไร รีบลากนางออกไปทันที

ไป๋ซวงออกจากเรือน หันหน้ามองกลับไปด้านใน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ