อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 202

ชิงอีเดินเข้ามาแล้ว พอเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็รู้สึกอย่างกับอยู่ในสนามรบ

แต่เพื่อให้ท่านอ๋องดีขึ้น ตอนนี้ทิ้งไป๋ซวงไว้ที่นี่คอยปรนนิบัติก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

"พระชายา ไป๋ซวงบอกว่าท่านอ๋องเวลานี้ห้ามห่มผ้าห่มหลายชั้น เขาจะหายใจไม่ออกเอา"

ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา

"เช่นนั้นพวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ปรนนิบัติแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงเตรียมลุกออกไป

ตอนนี้เองเซียวหลันยวนก็ฟื้นขึ้นมา ยื่นมือคว้าฟู่จาวหนิงไว้ จับมือนางไว้แน่น

ฟู่จาวหนิงถูกมือเย็นเฉียบของเขาจับจนสะดุ้งโหยง คิดจะสะบัดมือเขาออก แต่ว่าเขาก็กำเอาไว้แน่น

"ห้ามไป"

เซียวหลันยวนแม้จะตื่นแล้ว แต่แค่ลืมตาเล็กน้อยก็หมดแรงจนต้องปิดลงไปอีก

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยอยู่ที่นี่ ท่านไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะรับใช้ท่านอย่างดี"

ไป๋ซวงเห็นเซียวหลันยวนกำมือฟู่จาวหนิงไม่ปล่อย ในใจก็ริษยาเหลือแสน

ก่อนหน้านี้แม้ว่านางจะคอยปรนนิบัติท่านอ๋อง แต่อย่างมากก็แค่ตอนที่ท่านอ๋องไม่อยู่บนเตียงนางคอยช่วยจัดปูผ้าห่มแทนเขาให้เท่านั้น ไม่เคยใกล้ชิดขนาดนี้เลย

แต่ก่อนเวลาที่ท่านอ๋องอาการกำเริบไม่เคยอนุญาตให้พวกนางเข้าใกล้ กระทั่งพอพวกนางปูเตียงให้เสร็จก็ให้พวกนางออกไปทันทีเสียด้วยซ้ำ

เพราะอะไรตอนนี้ท่านอ๋องจึงกำมือฟู่จาวหนิงไว้?

"ไสหัวไป"

ดวงตาเซียวหลันยวนยังไม่เปิดขึ้นด้วยซ้ำ แต่ก็พ่นคำนี้ออกมา

ไป๋ซวงหน้าเปลี่ยนสี "ท่านอ๋อง"

"ไสหัวไป...."

ชิงอีพอเห็นสถานการณ์ จะกล้าให้ไป๋ซวงอยู๋ต่อได้อย่างไร รีบลากนางออกไปทันที

ไป๋ซวงออกจากเรือน หันหน้ามองกลับไปด้านใน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

พิษที่ท่านอ๋องติดมานี้ก็ร้ายการเสียเหลือเกิน

"พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าจะฝังเข็มให้เขา"

ฟู่จาวหนิงเดิมไม่คิดจะสนใจ แต่พอเห็นสภาพนี้ นางจะออกก็คงออกไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงถอนใจอย่างจำใจ

"เจ้าค่ะ"

หงจั๋วกับเฝินซิงถอยออกมา ปิดประตู

ฟู่จาวหนิงจึงถอนรองเท้าแล้วนั่งลงบนเตียง เลิกผ้าห่มออก ผ้าห่มนี้คลุมลงไปก็เหมือนไม่มีประโยชน์อะไร พอเลิกออก เซียวหลันยวนทั้งตัวก็เหมือนปะทะเข้ากับลมหนาว

"ท่านปล่อยมือก่อน ข้าจะฝังเข็มให้"

ฟู่จาวหนิงคิดจะสะบัดมือเขา แต่เซียวหลันยวนกลับคิดจะกอดเอาต้นกำเนิดความร้อนไว้ด้วยสัญชาตญาณ ยื่นมือดึงตัวนาง

ตึง

ฟู่จาวหนิงถูกเขาดึงมาทั้งตัวจนล้มอยู่ในอ้อมกอดเขา