อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 203

เซียวหลันยวนกอดนางไว้แน่น

"ทำไมเจ้าถึงได้อุ่นขนาดนี้?" เสียงของเขาดึงทุ้มต่ำที่ข้างหูนาง

กอดนางไว้ ดีกว่าผ้าห่มเป็นไหนๆ

เขากอดนางไว้แน่น ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ กลับคิดเรื่องหนึ่งออก น่าจะห้าหกปีที่แล้ว นางเข้าไปหายาในภูเขา หลงเข้าไปอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ถูกขังอยู่ในนั้นสามวัน

ในถ้ำมีภูเขามีถ้ำหินที่มีน้ำหยดอยู่แห่งหนึ่ง หินก้อนหนึ่งถูกหยดเซาะจนกลายเป็นภาชนะเหมือนชามใบหนึ่ง ใส่น้ำเอาไว้จนเต็มชาม

นางตอนนั้นอาศัยชามหินนั่นบรรจุน้ำ และสามวันนั่นก็ดื่มน้ำนั้น หลังจากออกมา ร่างกายกลับไม่มีอะไรผิดปกติ แถมยังกระปรี้กระเปร่าขึ้นเป็นร้อยเท่าเลยด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากนั้นเป็นต้นมา อาการกลัวหนาวตอนที่ฤดูหนาวมาถึงแต่เดิมก็หายไปแล้ว ตอนที่อากาศหนาวเย็นที่สุด ก็ไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อผ้าหนาๆ อีกแล้ว

ตอนนี้เซียวหลันยวนรู้สึกว่านางอุ่น จะเกี่ยวกับสิ่งนั้นหรือเปล่านะ?

น้ำที่นางดื่มไปในครั้งนั้น จะสามารถระงับพิษอาการกำเริบหนาวเหย็นของเขาได้ไหม?

นั่นแม้จะเป็นความทรงจำของคุณหนูฟู่ แต่นางก็ยัจำได้ว่าสถานที่นั้นอยู่ที่ใด

"เซียวหลันยวน ข้าจู่ๆ ก็คิดถึงสถานที่หนึ่งที่มีน้ำแร่ภูเขาหยดลงมาออก บางทีมันอาจจะระงับอาการหนาวสั่นของท่านได้" ฟู่จาวหนิงพังพาบอยู่บนอกเขา จะดิ้นรนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด ทำได้แค่พูดกับเขา "ข้าจะไปนำกลับมา ท่านจะซื้อจากข้าไหม?"

เซียวหลันยวนกอดนางไว้ก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นมา ไม่อยากจะลืมตาเลย

เขารู้สึว่าถ้าตอนนี้ตนเองลืมตาขึ้น บรรยากาศระหว่างพวกเขาก็จะกลับมาเย็นชาอีกครั้ง ถ้าแค่หลับตาไว้เช่นนี้ แสร้งทำเป็นสลึมสลือ ความอดทนของนางที่มีต่อตนเองก็คงจะมากขึ้นมาอีกหน่อย

"ต้องซื้ออีกแล้วหรือ?"

ทำไมนางมีอะไรก็เอาแต่จะให้เขาซื้อ?

พวกเขาก่อนหน้านี้เกี่ยวข้องกันแค่ธุรกิจเท่านั้นหรือ?

"แน่นอน"

"ซื้อ" เซียวหลันยวนถอนหายใจ กอดนางไว้แล้วอุ่นขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนอยากจะหลับพริ้มลงไปจริงๆ

มือหนึ่งเขากอดนางไว้ มืออีกข้างก็ดึงผ้าห่มมาคลุมพวกเขาเอาไว้ บอกว่า "เจ้านอนอยู่กับข้าครู่หนึ่ง ข้าจะจ่ายเงินให้"

และสีหน้าของท่านอ๋องก็ดูมีสีเลือดขึ้นมาแล้ว ไม่ได้ขาวซีดเหมือนกระดาษแบบก่อนหน้า เห็นได้ชัดว่าดีขึ้นแล้ว

หงจั๋วเห็นพวกเขานอนเคียงกัน หน้าก็แดงขึ้นมา รีบถอยออกไป

"เกิดอะไรขึ้น?" เฝิ่นวิงเห็นหน้านางแดงเถือก ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

"ท่านอ๋องกับพระชายาหลับไปแล้ว" หงจั๋วเอ่ยขึ้นอย่างขวยเขิน

"อะไรนะ?" ชิงอีตกตะลึง

เขาอดยื่นหัวเขาไปดูไม่ได้ และเห็นว่าทั้งสองคนกอดกันนอนอยู่บนเตียงจริงๆ

"ครืด"

ชิงอีรีบปิดประตูลงมา "ครืด"

"ท่านอ๋องยังพูดว่ารังเกียจพระชายาอยู่เลยนี่" เฝิ่นซิงปิดปากแอบยิ้ม

รังเกียจแล้วทำไมถึงโอบนอนอยู่ด้วยกันล่ะ?