อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 204

ฟู่จาวหนิงหลังจากตื่นขึ้นมาก็ทุบหัวตัวเองอย่างอดไม่อยู่

นางต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!

อยู่ดีดีทำไมถึงไปนอนอยู่กับเจ้าก้อนน้ำแข็งนั่นกัน?

ยิ่งไปกว่านั้นยังหลับไปตั้งชั่วยามกว่า!

นางเดิมทีตอนที่ตื่นมาเซียวหลันยวนยังไม่ตื่น แต่ว่าหลับสนิทมาก จึงไม่ได้กอดนางไว้แน่นมากแล้ว ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตอนนี้พอเผชิญหน้ากับเขารู้สึกขายหน้าหน่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา จัดระเบียบเสื้อผ้าตนเอง หันหน้ากลับมามองเขาผาดหนึ่ง

""ผู้ชายน่าเกลียดตอนนี้สีหน้ากลับมาเป็นปกติแล้วหรือ?" นางขบเขี้ยวเคีั้ยวฟันเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว

ในเมื่อเขาไม่เป็นไรแล้ว นางก็รีบหนีดีกว่า

ฟู่จาวหนิงรีบหนีออกมา

เสี่ยวเถารอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยนจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

นางมาจวนอ๋องเจวี้ยนเป็นครั้งแรก รู้สึกแค่ว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเสียเลย หงจั๋วพานางมาที่เรือนเจียนเจีย นางเห็นว่าคุณหนูอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยนกลับต้องมาพักอยู่ในเรือนแบบนี้ ไม่ใช่การสิ่งที่พระชายาต้องได้รับเลย ในใจตุ้มต่อมอย่างมาก

แต่หลังจากหงจั๋วกลับมาก็ยิ้มตาหยีบอกกับนางว่า ท่านอ๋องกับพระชายาเหนื่อยจนพักผ่อนไปแล้ว ทำให้นางรออย่างวางใจ แล้วนางจะวางใจลงได้อย่างไรกัน?

"พระชายา"

ฟู่จาวหนิงพอวิ่งออกจากเรือน เฝิ่นซิงก็รีบเข้าไปรับกลับมา

พวกนางไม่กล้าไปไกลนัก ยังรออยู่ในนี้

"พระชายาหลับสบายดีไหม" เฝิ่นซิงในดวงตาเปล่งประกาย

ฟู่จาวหนิงเดิมทีรู้สึกว่าหนังหน้าตนเองยังหนาอยู่พอควร แต่ถูกนางถามขึ้นแบบนี้ก็ยังอดแดงระเรื่อขึ้นบ้าง

"เสี่ยวเถาล่ะ?"

"เสี่ยวเถาอยู่ที่เรือนเจียนเจีย"

"เรียกนางออกมา พวกเราจะกลับบ้านแล้ว" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"อ๋า?" เฝิ่นซิงผิดหวังขึ้นมาทันที "พระชายายังจะกลับบ้านตระกูลฟู่อีกหรือ?"

นางกับหงจั๋วคิดว่าความสัมพันธ์ของพระชายากับอ๋องเจวี้ยนข้ามด่านไป ขยับขึ้นไปอีกก้าวแล้ว คิดว่าหลังจากนี้พระชายาจะอยู่จวนอ๋องต่อเสียอีก

"แน่นอน!"