อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 205

ฟู่จาวหนิงแม้จะรู้ว่าเครื่องประดับเหล่านั้นไม่ธรรมดา เป็นของจากในวังแน่นอน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนักหนาขนาดนี้

แต่นางไม่ได้กลับมาไถ่ของคืนนี้ แล้วเป็นใครกัน?

ถ้าเซียวหลันยวนถึงตอนนั้นทวงนางกลับ นางจะเอาของสองชิ้นนั้นจากไหนมาคืนเขากันล่ะ?

ฟู๋จาวหนิงกลับมาบ้าน แต่กลับมองเห็นรถม้าของจวนอ๋องเจวี้ยน

เซียวหลันยวนมาแล้วหรือ?

นางรีบเดินออกไป ฟู่รั่วเสวี่ยกับหลินอี๋เจินกลับอยู่ข้างรถม้า

สองคนนี้ทำไมจึงมาอยู่ด้วยกัน?

"จาวหนิง!"

"ท่านพี่"

ทั้งสองคนมองฟู่จาวหนิงเข้ามา ก็ล้วนรีบทักทายนาง และแอบมองรถม้าไปด้วย

"พี่เขยมาหาเจ้าน่ะ" หลินอี๋เจินพูดขึ้น

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจพวกนาง มองไปทางรถม้า

เซียวหลันยวนเลิกม่านรถม้า

"ข้ามาส่งเงินให้น่ะ"

"ส่งเงิน? ส่งเงินอะไร?" เซียวรั่วเสวี่ยประหลาดใจ

ฟู่จาวหนิงพอเห็นสีหน้าเซ๊ยวหลันยวนก็รู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้อง เขาต้องไม่พูดอะไรดีดีออกมาแน่!

"ท่านอย่าบอกนะว่า..."

นางยังพูดไม่ทันจบ เซียวหลันยวนก็ยิ้มขึ้นมา ยื่นแท่งเงินสองก้อนออกมา เอ่ยขึ้นอย่างชัดเจน "วันก่อนที่เจ้านอนอยู่กับข้า ข้ารับปากว่าจะมอบเงินให้ พอเจ้าตื่นมายังไม่ทันได้เงินก็ออกมาเสียแล้ว ข้าเลยเดินมาทางมอบให้เจ้าด้วยตนเอง"

"นอนด้วยกัน?!"

ฟู่รั่วเสวี่ยกับหลินอี๋เจินอุทานตกใจ สองคนหน้าแดงขึ้นทันที

นี่มันคำพูดน่าอายอะไรกัน!