อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 212

ตอนแรกสุด รถม้าก็ขับได้มั่นคงดี แต่ค่อนข้างช้า

เฉินซานกลัวมือกลัวเท้าไปหมด ยังผวาฟู่จาวหนิงอยู่อีก กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะเอียงจนไปยั่วโมโหนางเข้า

คิดไม่ถึงเลย ว่าฟู่จาวหนิงจะเป็นคุณหนูของเจ้าบ้านที่พ่อแม่ของเขาเคยทำงานอยู่!

ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้ถูกขายขาด ตอนที่ตระกูลฟู่ปล่อยคนออกมา ผู้เฒ่าฟู่ก็ให้อิสระแก่พวกเขา ตอนนั้นเขาเหมือนจะเพิ่งสองสามขวบ

เพียงแต่ต่อมาบิดาของเขาก็ตายไป มารดาของเขาร่างกายก็แย่ลงทุกวัน เขาจึงไม่สนใจไปศึกษาเล่าเรียนหาความสามารถ แต่ไปตะวันออกก็ทำงาน มาตะวันตก็หางานทำ หลังจากมาพบกับพวกเฮ่าจื่อก็ยิ่งแย่หนักลงไปอีก

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงให้เขาขับรถม้ากลับจวนฟู่ รับป้าจงไปบ้านของเขา ป้าจงพอเจอกับมารดาของนาง พี่น้องสองสาวก็จำกันได้ขึ้นมา

กอดกันกลมร้องห่มร้องไห้

ฟู่จาวหนิงคอยสังเกตเฉินซานอยู่ตลอด หลังจากนั้นก็ถามเขาว่าจะขายตัวเข้ามาในจวนตระกูลฟู่ไหม

เฉินซานช่วงนี้เพื่อจะซื้อยามารักษาแม่ของเขาก็ติดคนคนอื่นไปไม่น้อย เกือบจะไร้ซึ่งหนทางแล้ว พอนางถาม เขาก็ไม่ลังเลเลย รีบร้อนพยักหน้าตอบรับทันที

หลังจากลงชื่อสัญญาขายตัว เขาก็กลายมาเป็นคนขับรถของฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงยังฝังเข็มให้แม่ของนางอีกด้วย ยับยังอาการไอของนางไว้ได้

เฉินซานมองแม่ของนางหายใจหายคอได้ ในใจก็ลั่นคำสาบาน ว่านับจากนี้เขาจะเป็นข้าบ่าวที่ซื่อสัตย์ที่สุด

ในรถม้า เสี่ยวเถาตรวจสอบกระเป๋าเดินทางที่นำมาด้วยเสียหน่อย จากนั้นก็มองไปด้านนอกอย่างกังวล เอ่ยถามฟู่จาวหนิงเสียงแผ่ว

"คุณหนู เขาจะพึ่งพาได้จริงหรือ?"

พอได้ยินว่าเฉินซานแต่ก่อนเป็นนักเลงหัวไม้ในตลาด เสี่ยวเถาก็กังวลมาก

คุณหนูยังให้เขามาเป็นคนขับรถ แล้วยังพาพวกนางทั้งสองคนออกจากเมืองอีก จะตรงไปยังเขาเมฆอรุณ ต้องอยู่กันต่ออีกหลายวัน ถ้าเฉินซานเกิดความคิดแย่ๆ ขึ้นมาล่ะ เขาเองก็รูปร่างสูงใหญ่ นางกับคุณหนูคงสู้หมัดเขาแค่หมัดเดียวไม่ไหวกระมัง?

"ไม่เป็นไร"

ฟู่จาวหนิงพิงอยู่บนหมอน หลับตาลง ในสมองเอาแต่คิดว่าจะพัฒนาตำรับยาของผู้เฒ่าฟู่อย่างไร ทำให้คุณสมบัติทางยาอ่อนโยนขึ้น ประสิทธิภาพดียิ่งขึ้น นำเอาวัตถุดิบยาที่จำเป็นผ่านวนไปมาในหัวสมองหลายรอบ