อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 213

ผู้ตรวจการอันอายุสามสิบกว่าใบหน้าหล่อเหลาสูงโปร่ง เพียงแต่เต็มไปด้วยเศร้าหมอง

ผู้ตรวจการอันครั้งนั้นคือเพื่อนเรียนของอ๋องเจวี้ยน นั่นเป็นตอนช่วงที่อ๋องเจวี้ยนเพิ่งอายุไม่กี่ขวบ ที่บอกว่าเพื่อเรียน อันที่จริงก็เป็นคนที่จักรพรรดิองค์ที่แล้วส่งเข้ามาดูแลอ๋องเจวี้ยนนั่นเอง

แต่หลังจากที่อ๋องเจวี้ยนไปยังยอดเขาโยวชิงก็ไม่ได้พบอีกเลย ไม่ได้ไปมาหาสู่

ครั้งนั้นที่เล่าเรียนด้วยกันก็ขึ้นดำรงตำแหน่งผู้ตรวจการ

"อันเหนียนคารวะอ๋องเจวี้ยน" อันเหนียนพอเห็นอ๋องเจวี้ยนก็ทำการคารวะอย่างเป็นการเป็นงาน

เขาเองก็พิจารณาอ๋องเจวี้ยนผาดหนึ่ง

ก่อนหน้านี้พระโอรสอ่อนแอมาก ตอนนี้ก็เติบโตสูงใหญ่ขึ้นมา ท่วงท่าดูเหนือล้ำ

"ไม่ต้องมากพิธี"

อ๋องเจวี้ยนส่งสัญญาณให้เขานั่งลง รอจนคนรับใช้นำน้ำชาเข้ามา "ดื่มชาก่อน"

อันเหนียนยกชาขึ้นจิบ ตอนที่วางลงก็เอ่ยขึ้นว่า

"อ๋องเจวีย้น ข้ารู้ว่าที่บุกมาหาท่านเป็นการรบกวนท่านและไม่เหมาะสม แต่ว่า..."

ถ้าเขามีวิธี ก็คงไม่แบกหน้ามาหาอ๋องเจวี้ยนแล้ว

"พูดเถอะ มีเรื่องอะไร"

อ๋องเจวี้ยนไม่ได้เขากังวลมากเกินไป ถามขึ้นมาตรงๆ

"ข้ามีน้องสาวคนหนึ่ง อายุน้อยกว่าข้าสิบกว่าปี ปีนี้เพิ่งอายุสิบหก ชื่อว่าอันชิง ชิงชิงหน้าตายังพอไปวัดไปวาได้ ตอนนี้ไปต้องตาโหวอาวุโสอี้เข้า ก่อนหน้านี้โหวอาวุโสน้อยอี้ก็ไล่ตามตอแยนางไม่หยุดหย่อน"

อันเหนียนคิดถึงนิสัยก่อนหน้าของอ๋องเจวี้ยน รู้ว่าเขาไม่ชอบอะไรที่เวิ่นเว้อ ดังนั้นพอเอ่ยขึ้นก็พูดอย่างชัดเจน

"ชิงชิงอายุสิบหกแล้ว ในตระกูลเองก็พยายามยกเรื่องงานมงคลให้แก่นาง แต่ที่ในตระกูลต้องตาก็ล้วนถูกโหวอาวุโสน้อยอี้จัดการทิ้งทั้งหมด ครั้งนี้ชิงชิงไปไปยังเขาเมฆอรุณกับเหล่าเพื่อนสาวของนาง หนึ่งก็เพื่อจะหลบโหวอาวุโสอี้ สองก็เพราะคุณชายคนนั้นที่ท่านแม่ของข้าต้องตาก็ไปที่เขาเมฆอรุณด้วย หวังว่าจะให้ชิงชิงได้ไปพบหน้ากับเขา"

อ๋องเจวี้ยนดื่มชา ฟังเขาพูดอย่างสงบ