อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 214

"ท่านอ๋อง?"

หลังจากทหารถอยออกไป อ๋องเจวี้ยนก็ยังเหม่อไปครู่หนึ่ง

อันเหนียนเองก็ไม่รู้ว่าเขาได้ยินสิ่งที่ตนเองพูดหรือไม่ จึงเรียกเขาขึ้นมาอีกครั้ง

อ่องเจวี้ยนได้สติกลับมา มองไปที่เขา

"ข้าจำได้มาตลอด ว่าตอนนั้นมีครั้งหนึ่งที่ข้าป่วย ปวดหัว แต่ตอนนั้นราชครูก็ยังมอบงานมา ให้ข้าเขียนบทความบทหนึ่ง"

อันเหนียนรู้สึกเกินคาด อ๋องเจวี้ยนยังจำเรื่องในตอนได้หรือ?

เพียงแต่ตอนนี้จู่ๆ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมกัน?

"ข้าตอนนั้นเดิมทีก็ไม่อยากทำ ถึงอย่างไรก็ป่วยอยู่ จึงพูดกับราชครูไป เขาควรจะเข้าใจ แต่เจ้าตอนนั้นบอกกับข้าว่า การเรียนรู้จะปล่อยวางด้วยอาการป่วยเล็กน้อยไม่ได้ เจ้าบอกว่าร่างกายข้าไม่ดี เดี๋ยวก็ป่วยนั่นนี่ไม่หยุด ถ้าหากทุกครั้งไม่สบายก็ปล่อยให้ตนเองสบาย เช่นนั้นอย่างไรก็ตามคนอื่นเขาไม่ทัน"

อ๋องเจวี้ยนยินดีออกมาพบอันเหนียน อันที่จริงก็เพราะเรื่องในอดีต

"เจ้าพูดกับข้า เพียงเพราะร่างกายข้าแข็งแกร่งสู้คนอื่นไม่ได้ เจ้าก็ห้ามแพ้ต่อสิ่งอื่นอีก"

อ่องเจวี้ยนพูดถึงจุดนี้ มองไปยังอันเหนียน

อันเหนียนรู้สึกละอาย

ตอนนั้นเขายังเล็กไม่รู้ความ ถ้าเป็นตอนนี้ บางทีเขาก็ไม่แน่ว่าจะสามารถพูดตรงๆ แบบสมัยก่อนได้ไหม

เพราะว่านั่นอาจจะเป็นการยุยงให้อ๋องเจวี้ยนไปทะเลาะกับพระโอรสองค์อื่น

ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของพระโอรสก็ล้ำค่าขนาดไหน เขาจะกล้าพูดว่าป่วยนั่นป่วยนี้ได้หรือ?

ครั้งนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร่างกายของอ๋องเจวี้ยนจะอ่อนแอได้ขนาดนั้น

"ข้าเองก็จำเรื่องครั้งนั้นได้ ครั้งนั้นอ๋องเจวี้ยนกอดอาการป่วยแล้วเขียนบทความ จนได้รับการวิจารณ์จากราชครูเป็นอันดับหนึ่ง แล้วยังให้พระโอาสองค์หญิงคนอื่นๆ เรียนรู้จากท่านอ๋องด้วย"

อันเหนียนพูดถึงจุดนี้ก็หัวเราะขืนขึ้นมาเสียงหนึ่ง

เหมือนว่าต่อมาเพราะเรื่องครั้งนั้น พระโอรสและองค์หญิงหลายคนล้วนรู้สึกขัดหูขัดตาอ๋องเจวี้ยนมาก รู้สึกว่าเขาป่วยอยู่แท้ๆ แต่กลับเรียนได้ดีกว่าพวกเขา ขับเด่นจนพวกเขาเป็นเหมือนขยะ ดังนั้นจึงเริ่มสร้างความโดดเดี่ยวให้อ๋องเจวี้ยน

และคืนนั้นที่อ๋องเจวี้ยนเขียนบทความทั้งๆที่ป่วย ต่อมาจึงป่วยต่ออีกหลายวัน

พอท่านพ่อรู้เรื่องนี้ก็ลงโทษให้เขาคุกเข่าอยู่ในศาลบรรพบุรุษหนึ่งวัน