อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 215

อ๋องเจวี้ยนพูดกับชิงอี ชิงอียังตั้งสติกลับมาไม่ทัน

"เพื่อผู้ตรวจการอัน ข้าจะไปที่เขาเมฆอรุณสักรอบหนึ่งให้แล้วกัน" อ๋องเจวี้ยนยืนขึ้นมา

อันเหนียนตกตะลึง และลุกตามขึ้นมาทันที

"ท่านอ๋องจะไปเองเลยหรือ?"

"อืม ตระกูลอี๋มีคุณงามความดีในการคุ้มกันองค์จักรพรรดิอยู่ ตอนนี้จึงวางก้ามน่าดู คนอื่นคงจะเอาไม่อยู่ ถ้าข้าไม่ไปเอง แล้วจะปกป้องน้องสาวเจ้าได้อย่างไร?"

"ขอบคุณท่านอ๋อง!"

อันเหนียนทั้งตกตะลึงทั้งยินดี คารวะให้กับเขายกใหญ่

อ๋องเจวี้ยนออกหน้าให้ ชิงชิงคงรอดแน่

รถม้าจวนอ๋องเจวี้ยนเพียงไม่นานก็ทะยานออกจาเมืองหลวง

ตลอดทาง อ๋องเจวี้ยนนัยงเร่งมาสองรอบว่าให้ไวหน่อย ชิงอีรู้สึกไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"ท่านอ๋อง เพื่อคุณหนูอัน ก้ไม่จำเป็นต้องเร่งขนาดนี้กระมัง?"

หลักๆ คือก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเพิ่งจะอาการป่วยกำเริบ ถ้ารีบเร่งเกินไป ร่างกายของเขาไม่รู้ว่าจะทนไหวไหม

"คนจากตระกูลอี๋ทำตัวอหังการแค่ไหนเจ้าเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ถ้าช้าไปก้าวหนึ่ง ยังไม่รู้ว่าคุณหนูอันจะเป็นอย่างไร ข้าพูดไปแล้วจะคืนคำไม่ได้"

เสียงอ๋องเจวี้ยนสงบนิ่งอย่างมาก

ชิงอีไม่รู้เลยว่าจะพูดอย่างไรดี

ถ้าบอกว่าโหวซุ่นหยางคนนี้ดวงดี ก่อนหน้าพวกเขาเคยตกต่ำขนาดที่คุณสมบัติจะพบหน้าองค์จักรพรรดิก็ยังไม่มี แต่ปีหนึ่งที่องค์จักรพรรดิมาเยี่ยมเยือนเป็นการส่วนตัว และเกิดเรื่องขึ้นพอดี ผลลัพธ์คือถูกโหวซุ่นหยางช่วยชีวิตไว้ ทำให้จวนโหวซุ่นหยางก็เหมือนทะยานขึ้นฟ้าเลยทีเดียว

นั่นเป็นเรื่องสมัยองค์จักรพรรดิยังหนุ่มเลยนี่นา เรื่องตั้งแต่สิบกว่าปีก่อนแล้ว

พอมีบุญคุณอันศักดิ์สิทธิ์ทรงอานุภาพ ในช่วงสิบกว่าปีนี้ จวนโหวซุ่นหยางก็เหมือนดวงตะวันค้างฟ้า แล้วยังส่งลูกสาวเข้าวัง ถึงแม้จะไม่ถือว่าได้รับการโปรดปรานนัก แต่การมีคุณงามความดีในการคุ้มกันในอดีต สนมคนนั้นจึงไม่มีใครกล้ามารังแก

โหวซุ่นหยางปีที่แล้วตายไปจากอาการป่วย ลูกชายคนโตอี้ไห่สืบทอดตำแหน่งยศต่อ กลายเป็นโหวอาวุโสน้อยที่อายุน้อยที่สุดในเมืองหลวง

อี้ไห่อหังการในเมืองหลวงมาก มีองค์จักรพรรดิคุ้มครองอยู่ จึงไม่มีใครกล้าแตะต้องเขา