อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 215

อ๋องเจวี้ยนพูดกับชิงอี ชิงอียังตั้งสติกลับมาไม่ทัน

"เพื่อผู้ตรวจการอัน ข้าจะไปที่เขาเมฆอรุณสักรอบหนึ่งให้แล้วกัน" อ๋องเจวี้ยนยืนขึ้นมา

อันเหนียนตกตะลึง และลุกตามขึ้นมาทันที

"ท่านอ๋องจะไปเองเลยหรือ?"

"อืม ตระกูลอี๋มีคุณงามความดีในการคุ้มกันองค์จักรพรรดิอยู่ ตอนนี้จึงวางก้ามน่าดู คนอื่นคงจะเอาไม่อยู่ ถ้าข้าไม่ไปเอง แล้วจะปกป้องน้องสาวเจ้าได้อย่างไร?"

"ขอบคุณท่านอ๋อง!"

อันเหนียนทั้งตกตะลึงทั้งยินดี คารวะให้กับเขายกใหญ่

อ๋องเจวี้ยนออกหน้าให้ ชิงชิงคงรอดแน่

รถม้าจวนอ๋องเจวี้ยนเพียงไม่นานก็ทะยานออกจาเมืองหลวง

ตลอดทาง อ๋องเจวี้ยนนัยงเร่งมาสองรอบว่าให้ไวหน่อย ชิงอีรู้สึกไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"ท่านอ๋อง เพื่อคุณหนูอัน ก้ไม่จำเป็นต้องเร่งขนาดนี้กระมัง?"

หลักๆ คือก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเพิ่งจะอาการป่วยกำเริบ ถ้ารีบเร่งเกินไป ร่างกายของเขาไม่รู้ว่าจะทนไหวไหม

"คนจากตระกูลอี๋ทำตัวอหังการแค่ไหนเจ้าเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ถ้าช้าไปก้าวหนึ่ง ยังไม่รู้ว่าคุณหนูอันจะเป็นอย่างไร ข้าพูดไปแล้วจะคืนคำไม่ได้"

เสียงอ๋องเจวี้ยนสงบนิ่งอย่างมาก

ชิงอีไม่รู้เลยว่าจะพูดอย่างไรดี

ถ้าบอกว่าโหวซุ่นหยางคนนี้ดวงดี ก่อนหน้าพวกเขาเคยตกต่ำขนาดที่คุณสมบัติจะพบหน้าองค์จักรพรรดิก็ยังไม่มี แต่ปีหนึ่งที่องค์จักรพรรดิมาเยี่ยมเยือนเป็นการส่วนตัว และเกิดเรื่องขึ้นพอดี ผลลัพธ์คือถูกโหวซุ่นหยางช่วยชีวิตไว้ ทำให้จวนโหวซุ่นหยางก็เหมือนทะยานขึ้นฟ้าเลยทีเดียว

นั่นเป็นเรื่องสมัยองค์จักรพรรดิยังหนุ่มเลยนี่นา เรื่องตั้งแต่สิบกว่าปีก่อนแล้ว

พอมีบุญคุณอันศักดิ์สิทธิ์ทรงอานุภาพ ในช่วงสิบกว่าปีนี้ จวนโหวซุ่นหยางก็เหมือนดวงตะวันค้างฟ้า แล้วยังส่งลูกสาวเข้าวัง ถึงแม้จะไม่ถือว่าได้รับการโปรดปรานนัก แต่การมีคุณงามความดีในการคุ้มกันในอดีต สนมคนนั้นจึงไม่มีใครกล้ามารังแก

โหวซุ่นหยางปีที่แล้วตายไปจากอาการป่วย ลูกชายคนโตอี้ไห่สืบทอดตำแหน่งยศต่อ กลายเป็นโหวอาวุโสน้อยที่อายุน้อยที่สุดในเมืองหลวง

อี้ไห่อหังการในเมืองหลวงมาก มีองค์จักรพรรดิคุ้มครองอยู่ จึงไม่มีใครกล้าแตะต้องเขา

โง่จริงๆ

เขายังไม่ทันมองเห็นว่า "อาวุธลับ" นั่นคืออะไร ก็ยังเอาหน้าตัวเองเข้าไปรับอย่างไม่กลัวเลยหรือ?

"เสี่ยวเถาอย่าเพิ่งลงมา"

นางพูดกับเสี่ยวเถาคำหนึ่ง ส่วนตัวเองก็กระโดดลงมาจากรถม้า ตรงไปหาเฉินซานที่ยืนนิ่งไปแล้ว

ใบหน้าเฉินซานดำมะเมี่ยมไปหมด ส่งกลิ่นเหม็นที่ยากจะพรรณนาได้ออกมา เขาจึงไม่ขยับเขยื้อน

ขี้ม้า

"ฮ่าๆๆ"

ด้านหน้ามีชายคนหนึ่งกำลังหัวเราะร่า

"ไม่สนุกเลย สองวันนี้ทำไมไม่มีใครมาที่เขาเมฆอรุณเลยนะ? รออยู่ตั้งนานก็เพิ่งจะมีรถม้ามาแค่คันเดียว"

"โหวอาวุโสน้อย ที่เดิมพันกันท่านชนะแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือ?"