อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 216

ฟู่จาวหนิงมองออกไป

คนพวกนั้นนั่งอยู่บนบันไดสิบกว่าขั้น ท่าทางเกียจคร้าน คนที่นั่งอยู่หลายคนนั้นสวมเสื้อผ้าหรูหรา อายุอานามก็ประมาณสิบห้าสิบหกจนถึงยี่สิบปี ข้างๆ ยังมีคนที่ใส่ชุดของคนรับใช้อยู่ด้วย คนหนึ่งในนี้หิ้วตะกร้าไม้ไผ่เก่าๆ เอาไว้

แค่คิดก็รู้ว่าตะกร้าไม้ไผ่นั้นใส่อะไรเอาไว้

ไม่ใช่ขี้ม้าที่เอาไว้ขว้างใส่คนหรือไรกัน

ด้านบนขั้นบันไดสิบกว่าขั้นนั้นเป็นประตูภูเขาแห่งหนึ่ง ด้านบนเขียนเอาไว้ว่าเขาเมฆอรุณ

พอเข้าประตูภูเขาก็ยังเป็นบันไดลดเลี้ยวเคี้ยวคด มองขึ้นไปทิวทัศน์ยอดเยี่ยมมาก ด้านหลังเงาต้นไม้มีกำแพงบัวเรือนอยู่ด้วย

"ใครเป็นคนขว้างลงมากัน?"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยถามขึ้น

คุณชายเหล่านั้นพอเห็นหน้านางชัด ดวงตาก็เป็นประกาย

"เอ๋? คนที่มาดันเป็นแม่นางภูตวารีหรือ?"

"นี่ใครกันน่ะ?"

มีคุณชายที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่งกวักมือให้กับฟู่จาวหนิง เรียกนางขึ้นมาอย่างไม่อยู่กับร่องกับรอย "นี่ น้องสาว มานี่มานี่ มารู้จักกับพี่ชายหน่อยเถอะ"

ในสภาพอากาศก่อนหน้าที่จะเปลี่ยนเป็นหนาวเย็น เขาเมฆอรุณมีงานประชันโคลงและแข่งล่าสัตว์ ทุกปีก็จะดึงดูดเอาพวกเหล่าคุณชายที่กำลังวังชาดีเข้ามา

ทุกครั้งจะมีคนไม่น้อยมามาก่อนล่วงหน้า ที่รอนานหน่อยอาจจะอยู่ที่นี่กว่าครึ่งเดือนไม่กลับไปเมืองหลวง

คนพวกนี้ก็ใช่

พวกเขาเองคงได้ยินเรื่องคนที่มาภายหลังพูดถึงเรื่องที่เกินดขึ้นในเมืองหลวงช่วงนี้ แต่ก็ยังไม่รู้จักฟู่จาวหนิง

"คุณหนู..."

เฉินซานรู้จักพวกคุณชายเหล่านี้ เขาเป็นนักเลงหัวไม้ในตลาด รู้ดีที่สุดว่าใครที่ไม่ควรเข้าไปแหยม แต่ก็อาจจะมีคนที่พอจะจ่ายเงินให้กับพวกเขา แล้วให้พวกเขาทำเรื่องอะไรขึ้นมา

เขาหยิบเอาผ้าที่พันไว้ที่มือมาเช็ดขี้ม้าบนใบหน้า ก้เห็นว่าฟู่จาวหนิงเดินตรงไปหาพวกเขา ก็ตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นมา