อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 217

แต่มือของเขายังไม่ทันได้แตะฟู่จาวหนิง ระหว่างนิ้วฟู่จาวหนิงก็มีประกายแสง เข็มเงินเล่มหนึ่งปักลงไปบนหลังมือของเขา

"อ๊า!"

ฟางรุ่งกรีดร้อง หดมือกลับทันควัน

"เจ้ากล้าแทงข้าหรือ?"

เขายกมือข้างนั้นขึ้นดู ฉับพลันก็ถลึงตาโตรู้สึกว่าร่างทั้งร่างแย่เสียแล้ว

เวลาสั้นๆ แค่นี้ มือของเขากลับบวมขึ้นมา!

ตอนนี้หลังมือบวมไปหมดแล้ว แต่ยังพอมองออก ว่านิ้วก็กำลังเริ่มบวม

"เข็มมีพิษ!" คุณชายคนอื่นพอเห็นสภาพก็ล้วนกระโดดเหยงขึ้นมา มองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"นังโสเภณีเอ๊ย! หาเรื่องตายหรือไรกัน? ต่อหน้าพวกเรายังกล้ากำเริบเสิบสานหรือ?"

"เจ้ารู้ไหมว่าพ่อของฟางรุ่ยคือใคร? ขุนนางซื่อหลางฟางเลยนะ ตอนนี้เป็นคนโปรดขององค์จักรพรรดิ! ฟางรุ่ยชอบเจ้าเจ้าก็ควรจะแอบดีใจ จนรีบเอาตัวเองไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดแล้วขึ้นเตียงกับเขาถึงจะถูก แต่นี่ยังกล้าทำร้ายคนหรือ?"

คุณชายเหล่านี้ล้วนทยอยกันก่นด่าฟู่จาวหนิง

"เฮอะ"

ฟู่จาวหนิงขยับมือ ย่างกรายเข้าไปหาพวกเขาช้าๆ ให้พวกเขาเห็นว่าระหว่างนิ้วของตนเองยังคับเข็มเงินอยู่อีกหลายเล่ม

"ลองดูว่าข้ากล้าหรือไม่กล้า ข้าสนใจที่ไหนว่าเขาจะเป็นหมาป่าหรือไม่(หลาง) จะฟางหมาป่า(ซื่อหลาง)หรือว่าฟางสุนัข ถ้าหากไม่คิดจะเสียมือข้างนี้ไป เจ้าก็รีบเอาขี้ม้ามาป้ายหน้าตนเองเสีย แล้วก็ขอโทษคนขับรถม้าของข้าเสียด้วย มิเช่นนั้น มือขายนี้ของเขาก็ไม่ต้องเอาไว้แล้ว"

"นังสารเลว..."

มีคุณชายใบหน้าเหี้ยมเกรียมคนหนึ่งพุ่งเข้าหาฟู่จาวหนิงราวลูกธนู ชักกระบี่แล้วแทงไปทางฟู่จาวหนิง

ฟิ้ว

เ่ข็มเงินเล่มหนึ่งแทงเข้าไปที่หัวเข่าเขาทันที เขารู้สึกขาชาขึ้นมาฉับพลัน แต่ท่าทางก็เก็บกลับมาไม่ทันแล้ว โถมพุ่งล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง

เข็มเล่มนั้นถูกกระแทกจนหายลึกเข้าไปในขา