อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 218

"แค่ขอโทษก็จบหรือ? แล้วเอาขี้ม้ามาป้ายหน้าเจ้าล่ะ?"

สาวตาฟู่จาวหนิงกวาดไปยังตะกร้าไม้ไผ่พังๆ ข้างๆ นั้น

คนเหล่านี้จะต้องขี่ม้าหรือนั่งรถม้ามาแน่ เก็บขี้ม้ามานิดหน่อยเป็นเรื่องง่ายดาย และดูเป็นความคิดแย่ๆ จากการที่พวกเขาเบื่อมากจริงๆ

ตอนนี้ในตะกร้าไม้ไผ่พังๆ นั่นยังใส่อยู่ไมม่น้อยเลย ส่งกลิ่นเหม็นที่ทำให้คนถอยไปกันสามบ้านแปดบ้านออกมา

ฟางรุ่ยเกือบจะสำรอกออกมา

เมื่อครู่ใช้ผ้าเก่ากำขึ้นมาก้อนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเอาไปปาคนเล่น เข้าจึงไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ตอนนี้ต้องคว้าขึ้นมากำนึงละเลงหน้าตนเอง เขาล้วงมือลงไปไม่ได้จริงๆ

"ข้าไม่ได้มีความอดทนนักหรอกนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

ทางนั้น เฉินซานล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำในถุงหนังภายใต้การช่วยเหลือของเสี่ยวเถาแล้ว พอเห็นฟู่จาวหนิงเข้าไปงัดกับคนเหล่านี้เช่นนี้ เขาก็ตกใจจนมือทั้งสองเย็นวาบไปแล้ว

"เสี่ยวเถา คุณหนูรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใครน่ะ?"

"เมื่อครู่ก็ไม่ใช่ว่ามีคนบอกมาแล้วหรือ?" เสี่ยวเถานั่งอยู่บนรถม้า คุณหนูเมื่อครู่ให้นางอย่าเพิ่งลงมา นางจึงไม่กล้าลงมา

ตอนนี้พอเห็นว่าฟู่จาวหนิงไม่กลัวคุณชายเหล่านี้เลย เสี่ยวเถาก็รู้สึกทั้งภูมิใจทั้งกังวล

คุณหนูตอนนี้เก่งกาจมาก มีความกล้าและความรู้จริงๆ

แต่คนเหล่านั้นก็ไม่ใช่พวกที่ไปยั่วโมโหดได้นะ

"พวกเขา พวกเขาตอนนี้ไม่ได้พาทหารมาด้วย ถ้าพวกเขาหาคนมา คุณหนูจะอันตรายเอานะ"

เฉินซานพูด แล้วก็รีบเดินตรงไปทางฟู่จาวหนิง

เขาคิดจะไปบอกฟู่จาวหนิงว่าช่างเถิด แต่กลับเห็นฟางรุ่ยกัดฟัน ใช้มือข้่างที่ยังดีคว้าขี้ม้าขึ้นมากองหนึ่ง หลับตาเม้มปากแน่น ละเลงไปยังหน้าของตัวเองจนเละ

พรวด

ขี้ก้อนนั้นพอไปถึงบนหน้า ก็ทำให้เขากลั้นหายใจทัีนที ทั้งเหม็นทั้งอุดตัน และทำให้เขารู้สึกอับอายจนอยากตายด้วย