อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 219

ในดวงตาเขามีประกายแสงที่เหมือนสนใจในตัวนาง ราวกับหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น ราวกับจะพุ่งออกมาขย้ำนางได้ตลอดเวลา เหมือนจะเข้ามากัดเส้นเลือดนางอย่างไรอย่างนั้น

คนอื่นยังคิดจะมาห้ามฟู่จาวหนิง แต่เขายื่นมือออกเป็นสัญญาณว่าพวกเขาอย่าขยับ

พูดได้ว่า ตอนนี้โหวอาวุโสน้อยอี้คนนี้ขวางพวกเขาไม่ให้ล้อมฟู่จาวหนิง ปล่อยให้นางกลับไป

ฟุ่จาวหนิงเก็บสายตาลงมา และไม่ได้สนใจเขา พาเฉินซานเดินจากไป

เฉินซานขับรถม้ามึนๆ จนวนมมาถึงจุดจอดรถม้าที่ไม่ห่างมากนัก หลังจากผูกม้าแล้ว ก็ยื่นตั๋วเงินสิบสองตำลึงไปเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง

"คุณหนู อันนี้ให้ท่านขอรับ"

ฟู่จาวหนิ่งรับมาแค่ก้อนเงิน

"ตั๋วเงินเจ้าเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นค่าทำขวัญเจ้า"

เฉินซานถลึงตาค้าง

หลายปีมานี้แค่สิบตำลึงเขาก็ยังหามาไม่ได้ ขายตนเอง คนกลางก็ยังรังเกียจว่าเขาชื่อเสียงไม่ดีไม่อยากรับเขาไว้เลยด้วยซ้ำ ผลลัพธ์คือติดตามฟู่จาวหนิงมาแค่วันเดียว ก็ได้มาสิบตำลึงแล้ว?

"คุณหนู ข้าเก็บไว้ไม่ได้ ตั๋วเงินนี้ไม่ก็คืนให้คุณชายฟางไปเถิด คุณหนูไม่รู้หรือว่าคุณชายฟางเป็นใคร? เขาวันนี้กล้ำกลืนฝืนทนไปเสียขนาดนี้จะต้องไม่ยอมเลิกราแน่ คุณหนูจะมีอันตรายเอานะ"

เฉินซานเองก็ร้อนรนขึ้นมา

คนเหล่านี้น่าไปยั่วโมโหเสียที่ไหน

"แล้วก็โหวอาวุโสอี้คนนั้น คุณหนูเคยได้ยินชื่อเขาไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองเห็นถนนเล็กๆ สำหรับขึ้นเขาทางนี้แล้ว เอาสัมภาระบนรถม้าลงมา เสี่ยวเถาเองก็สะพายไว้ใบหนึ่ง อีกสองใบให้เฉินซานไป

"อี้ไห่น่ะหรือ? ข้าเคยได้ยินชื่อเขา"

ฟู่จาวหนิงจำอี้ไห่คนนี้ได้ แต่ว่าเนื่องจากนางคอยไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเหยียนจิ่งก็เหมือนจะไม่ค่อยจะมาหาอี้ไห่คนนี้เท่าไรนัก ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับอี้ไห่

เพียงแต่ได้ยินว่าป้าของอี้ไห่เป็นสนมที่ได้รับการโปรดปรานในวัง พ่อของเขาก็ตายไปตั้งแต่ยังหนุ่มแน่น เขาเป็นโหวอาวุโสน้อยที่อายุน้อยที่สุดในเมืองหลวง แต่ไม่มีหญิงสาวคนไหนอยากจะออกเรือนกับเขา

เขาไม่ใช่มาสั่งสอนคุณหนู แต่ว่ากังวลตัวนางนี่นา

"ถ้าคนไม่ทำอะไรข้าก่อน ข้าก็จะไม่ทำอะไรใคร แต่ถ้าใครมาหาเรื่องข้า ข้าก็จะเอาคืนเขาทันที"

ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ "ข้าก็มีนิสัยเช่นนี้ หลังจากนี้น่าจะหาเรื่องเขาไปทั่วแน่ ถ้าเจ้ากลัว หนึ่งร้อยตำลึงนี้จะหยิบมาไถ่ตัวเองก้ได้นะ แล้วข้าจะให้อิสระกับเจ้า เจ้าไปหาเจ้านายคนอื่นได้เลย"

ฟู่จาวหนิงพอพูดจบ เฉินซานก็หน้าเปลี่ยนสี

"คุณหนู ข้าไม่ไป!"

พอพวกฟู่จาวหนิงเดินออกไป คนอื่นๆ ก็ล้วนมองมาที่โหวอาวุโสน้อยอี้

"โหวอาวุโสน้อย ทำไมท่านถึงไม่ให้พวกเราไปจับนางล่ะ? นังสารเลวนั่นกำเริบเสิบสานเสียเหลือเกิน!"

โหวอาวุโสอี้ยิ้มๆ มองไปยังทิศที่ฟู่จาวหนิงจากไป

"เพราะข้ารู้สึกว่า นางน่าสนุกดี"