อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 219

ในดวงตาเขามีประกายแสงที่เหมือนสนใจในตัวนาง ราวกับหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น ราวกับจะพุ่งออกมาขย้ำนางได้ตลอดเวลา เหมือนจะเข้ามากัดเส้นเลือดนางอย่างไรอย่างนั้น

คนอื่นยังคิดจะมาห้ามฟู่จาวหนิง แต่เขายื่นมือออกเป็นสัญญาณว่าพวกเขาอย่าขยับ

พูดได้ว่า ตอนนี้โหวอาวุโสน้อยอี้คนนี้ขวางพวกเขาไม่ให้ล้อมฟู่จาวหนิง ปล่อยให้นางกลับไป

ฟุ่จาวหนิงเก็บสายตาลงมา และไม่ได้สนใจเขา พาเฉินซานเดินจากไป

เฉินซานขับรถม้ามึนๆ จนวนมมาถึงจุดจอดรถม้าที่ไม่ห่างมากนัก หลังจากผูกม้าแล้ว ก็ยื่นตั๋วเงินสิบสองตำลึงไปเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง

"คุณหนู อันนี้ให้ท่านขอรับ"

ฟู่จาวหนิ่งรับมาแค่ก้อนเงิน

"ตั๋วเงินเจ้าเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นค่าทำขวัญเจ้า"

เฉินซานถลึงตาค้าง

หลายปีมานี้แค่สิบตำลึงเขาก็ยังหามาไม่ได้ ขายตนเอง คนกลางก็ยังรังเกียจว่าเขาชื่อเสียงไม่ดีไม่อยากรับเขาไว้เลยด้วยซ้ำ ผลลัพธ์คือติดตามฟู่จาวหนิงมาแค่วันเดียว ก็ได้มาสิบตำลึงแล้ว?

"คุณหนู ข้าเก็บไว้ไม่ได้ ตั๋วเงินนี้ไม่ก็คืนให้คุณชายฟางไปเถิด คุณหนูไม่รู้หรือว่าคุณชายฟางเป็นใคร? เขาวันนี้กล้ำกลืนฝืนทนไปเสียขนาดนี้จะต้องไม่ยอมเลิกราแน่ คุณหนูจะมีอันตรายเอานะ"

เฉินซานเองก็ร้อนรนขึ้นมา

คนเหล่านี้น่าไปยั่วโมโหเสียที่ไหน

"แล้วก็โหวอาวุโสอี้คนนั้น คุณหนูเคยได้ยินชื่อเขาไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองเห็นถนนเล็กๆ สำหรับขึ้นเขาทางนี้แล้ว เอาสัมภาระบนรถม้าลงมา เสี่ยวเถาเองก็สะพายไว้ใบหนึ่ง อีกสองใบให้เฉินซานไป

"อี้ไห่น่ะหรือ? ข้าเคยได้ยินชื่อเขา"

ฟู่จาวหนิงจำอี้ไห่คนนี้ได้ แต่ว่าเนื่องจากนางคอยไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเหยียนจิ่งก็เหมือนจะไม่ค่อยจะมาหาอี้ไห่คนนี้เท่าไรนัก ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับอี้ไห่

เพียงแต่ได้ยินว่าป้าของอี้ไห่เป็นสนมที่ได้รับการโปรดปรานในวัง พ่อของเขาก็ตายไปตั้งแต่ยังหนุ่มแน่น เขาเป็นโหวอาวุโสน้อยที่อายุน้อยที่สุดในเมืองหลวง แต่ไม่มีหญิงสาวคนไหนอยากจะออกเรือนกับเขา