อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 220

โหวอาวุโสน้อยอี้คิดขึ้นมาได้ว่าสองวันก่อนซ่งหยวนหลินส่งข้อมูลปากเปล่าให้เขา

คนอื่นอาจจะไม่รู้ อันที่จริงความสัมพันธ์ของซ่งหยวนหลินกับเขานั้นดีมาก ตอนเด้กๆ ซ่งหยวนหลินช่วยเขาเก็บกวาดเจ้าพวกที่เขาไม่ชอบขี้หน้า พวกเขายังเคยร่วมมือกันอีกหลายครั้ง

ซ่งหยวนหลินให้เขาพอกลับไปเมืองหลวงแล้วจัดการสร้างความลำบากให้คนคนหนึ่งหน่อย แล้วยังให้รูปพรรณสันฐานของคนนั้นมาด้วย

ที่วาดมาคือหญิงสาวคนเมื่อครู่

ฟู่จาวหนิง

"ท่านหญิงหยวนหลินบอกว่า ฟู่จาวหนิงผิดใจกับนาง ยิ่งไปกว่านั้นยังแย่งตัวผู้ชายที่ท่านหญิงอวิ๋นเหยาชอบไปอีก ดังนั้นจะต้องให้นางได้เห็นดี โหวอาวุโสน้อยถ้ากลับเมืองหลวงแล้ว ช่วยหาวิธีการให้หน่อย ดีที่สุดคือจัดการทำลายฟู่จาวหนิงไปเลย"

ตอนนั้นลูกน้องของซ่งหยวนหลินพูดไว้เช่นนี้

โหวอาวุโสอี้คิดไม่ถึงเลย ว่าตนเองยังไม่กลับเมืองหลวง ยังไม่ทันได้คิดว่าจะทำลายฟู่จาวหนิงอย่างไร นางกลับส่งตัวเองมาจนถึงที่นี่เสียแล้ว

เมื่อครู่พอเขาเห็นฟู่จาวหนิงก็จำนางได้แล้ว

"โหวอาวุโสน้อยคงไม่ได้ต้องตานางเข้าแล้วหรอกกระมัง?"

ข้างๆ มีคุณชายคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมาด้วยเจตนาไม่ดี

"ถ้าต้องตาแล้วเป็นอย่างไรหรือ?"

"แล้วสาวงามตัวน้อยอันชิงคนนั้นล่ะ?"

"อันชิงหรือ"

โหวอาวุโสน้อยอี้คิดถึงอันชิงขึ้นมา ในใจก็คันยุบยิบขึ้นมา

"อันชิงเป็นหญิงสาวที่ข้าคิดถึงมานานหลายปี ไม่มีทางทำให้เนื้อชิ้นมันข้างปากหล่นลงพื้นหรอก ไปๆๆ ไม่เล่นที่นี่แล้ว ไปที่เรือนรับรองเถอะ"

บนเขาเมฆอรุณมีเรือนรับรองอยู่หลายแห่ง และยังมีวัดเต๋าอยู่แห่งหนึ่งด้วย

เรือนรับรองบางส่วนเป็นสมบัติส่วนพระองค์ของราชวงศ์ และมีสามแห่งที่ให้คนมาบริหารสามารถให้แขกมาพักได้