อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 220

โหวอาวุโสน้อยอี้คิดขึ้นมาได้ว่าสองวันก่อนซ่งหยวนหลินส่งข้อมูลปากเปล่าให้เขา

คนอื่นอาจจะไม่รู้ อันที่จริงความสัมพันธ์ของซ่งหยวนหลินกับเขานั้นดีมาก ตอนเด้กๆ ซ่งหยวนหลินช่วยเขาเก็บกวาดเจ้าพวกที่เขาไม่ชอบขี้หน้า พวกเขายังเคยร่วมมือกันอีกหลายครั้ง

ซ่งหยวนหลินให้เขาพอกลับไปเมืองหลวงแล้วจัดการสร้างความลำบากให้คนคนหนึ่งหน่อย แล้วยังให้รูปพรรณสันฐานของคนนั้นมาด้วย

ที่วาดมาคือหญิงสาวคนเมื่อครู่

ฟู่จาวหนิง

"ท่านหญิงหยวนหลินบอกว่า ฟู่จาวหนิงผิดใจกับนาง ยิ่งไปกว่านั้นยังแย่งตัวผู้ชายที่ท่านหญิงอวิ๋นเหยาชอบไปอีก ดังนั้นจะต้องให้นางได้เห็นดี โหวอาวุโสน้อยถ้ากลับเมืองหลวงแล้ว ช่วยหาวิธีการให้หน่อย ดีที่สุดคือจัดการทำลายฟู่จาวหนิงไปเลย"

ตอนนั้นลูกน้องของซ่งหยวนหลินพูดไว้เช่นนี้

โหวอาวุโสอี้คิดไม่ถึงเลย ว่าตนเองยังไม่กลับเมืองหลวง ยังไม่ทันได้คิดว่าจะทำลายฟู่จาวหนิงอย่างไร นางกลับส่งตัวเองมาจนถึงที่นี่เสียแล้ว

เมื่อครู่พอเขาเห็นฟู่จาวหนิงก็จำนางได้แล้ว

"โหวอาวุโสน้อยคงไม่ได้ต้องตานางเข้าแล้วหรอกกระมัง?"

ข้างๆ มีคุณชายคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมาด้วยเจตนาไม่ดี

"ถ้าต้องตาแล้วเป็นอย่างไรหรือ?"

"แล้วสาวงามตัวน้อยอันชิงคนนั้นล่ะ?"

"อันชิงหรือ"

โหวอาวุโสน้อยอี้คิดถึงอันชิงขึ้นมา ในใจก็คันยุบยิบขึ้นมา

"อันชิงเป็นหญิงสาวที่ข้าคิดถึงมานานหลายปี ไม่มีทางทำให้เนื้อชิ้นมันข้างปากหล่นลงพื้นหรอก ไปๆๆ ไม่เล่นที่นี่แล้ว ไปที่เรือนรับรองเถอะ"

บนเขาเมฆอรุณมีเรือนรับรองอยู่หลายแห่ง และยังมีวัดเต๋าอยู่แห่งหนึ่งด้วย

เรือนรับรองบางส่วนเป็นสมบัติส่วนพระองค์ของราชวงศ์ และมีสามแห่งที่ให้คนมาบริหารสามารถให้แขกมาพักได้

ฟู่จาวหนิงตะลึงงันไป นางมีชื่อเสียงขนาดนี้แล้วหรือ?

"ข้าเอง"

"ข้าน้อยซุนกุ้ย คารวะพระชายาอ๋องเจวี้ยน"

ซุนกุ้ยคารวะยกใหญ่ให้กับฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "ท่านผู้เฒ่าของพวกเรามาถึงเมื่อวานแล้ว พูดเรื่องที่พิธีเดิมพันโอสถขึ้นมา..."

"ผู้เฒ่าของพวกท่าน?"

"ผู้เฒ่าของพวกเราไปยังพิธีเดิมพันโอสถมา ได้เห็นขั้นตอนการเดิมพันหมอเดิมพันโอสถของพระชายามา รู้สึกตื่นเต้นมาก"

"แล้วท่านทำไมจึงรู้จักข้ากัน?"

ซุนกุยรู้สึกเชิงขอโทษเล็กๆ "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าน้อยก่อนหน้านี้ดึนพบกับท่านมาแล้วสองรอบ เพียงแต่ผ่านมานานมากแล้ว เมื่อครู่ก็ยังไม่กล้ายืนยัน"