อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 222

"ท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าวออกมา"

เมื่อครู่รถม้าเพิ่งจะผ่านประตูภูเขา ชิงอีก็เห็นคนส่วนหนึ่งเดินตรงมาทางนี้ สายตาจับจ้องไปบนตัวอ๋องเจวี้ยนอย่างเห็นได้ชัด

ในใจเขาขรึมลงเล็กน้อย คนเหล่านี้ตรงมาหาอ๋องเจวี้ยนหรือ?

พวกเขาตัดสินใจมาที่เขาเมฆอรุณชั่วคราว นอกจากผู้ตรวจการอันแล้ว ก็ไม่น่าจะมีคนรู้ถึงจะถูก ตอนนี้ทำไมจึงมีคนมากมายมาชมอ๋องเจวี้ยนเช่นนี้?

ชิงอีเดิมทียังคิดว่าพวกเขาเข้ามาเงียบๆ เข้าพักเงียบๆ แล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้คนตั้งมากมายมารุมล้อมท่านอ๋อง แล้วจะทำเงียบๆ ได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้นสุขภาพของท่านอ๋องก็ยังไม่ค่อยดีด้วย ถ้าคนเหล่านี้จะเข้ามาพูดคุยกับท่านอ๋องมาคารวะท่านอ๋อง ได้เหนื่อยตายกันพอดี

"ไม่เป็นไร"

อ๋องเจวี้ยนกลับไม่ใส่ใจ

เขาทำตัวเงียบๆ มาหลายปี ตอนนี้ในเมื่อกลับมาเมืองหลวงแล้ว ก็ต้องเผยหน้าตนเองออกมาให้คนอื่นรู้จักเขาบ้าง

ไม่เช่นนั้น ผู้หญิงบางคนจะอวดอ้างตัวตนฐานะพระชายาอ๋องเจวี้ยนออกมาขู่คนได้อย่างไร?

แล้วถ้าเขาไม่มีพลังสยบด้วยอาณุภาพนี้ ไม่แน่ว่าหญิงสาวคนนั้นอาจจะหัวเราะเยาะเขาว่าเป็นท่านอ๋องประสาอะไร ทำไมจึงไม่มีใครรู้จัก แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ชิงอีรู้สึกว่าท่านอ๋องของตนเองแปลกประหลาดไป

ก่อนหน้านี้เขาไม่ใช่ว่าชอบทำตัวเงียบๆ ปลีกวิเวกหรอกหรือ

"อ๋องเจวี้ยน!"

มีชายหนุ่มที่ท่วงท่าองอาจหลายคนเดินตรงเข้ามา

ชิงอีพอเห็นเข้าก็รู้สึกเกินคาด

"ท่านอ๋อง ทหารจากด่านเหนือ"

คนของด่านเหนือ

แต่ว่าภูมิหลังของทหารน้อยเหล่านี้ก็ไม่ธรรมดา ล้วนถูกทางบ้านทิ้งเอาไว้ในกองทหารทั้งสิ้น เริ่มฝึกยุทธ์การทหารตั้งแต่อายุยังน้อย ดูแล้วแตกต่างจากคุณชายทั่วไป หลังเอวก็ยืดตั้งตรงอยู่พอควร

พวกเขาเองก็สวมชุดคล่องตัว และมีบางคนสะพายกระบอกธนูถือคันธนูด้วย ดูแล้วน่าจะออกไปล่าสัตว์อย่างไรอย่างนั้น

ทหารน้อยเหล่านี้เดินมาอยู่เบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยน ทยอยกันประสานมือคารวะ