อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 224

"เมื่อครู่อ๋องเจวี้ยนผลักเจ้าออกชัดๆ เขาไม่ได้สนใจตัวเจ้าแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังมองออกว่าเจ้าจงใจอีกด้วย"

หญิงสาวชุดเขียวข้างๆ ร้องเชอะขึ้นมา

"เจ้าก็แค่ริษยา" หลินหว่านซินกลับมั่นอกมั่นใจ

"ใครริษยาเจ้ากัน? อ๋องเจวี้ยนตัวตนฐานะสูงส่งกว่าเหล่าพระโอรสองค์หญิงเสียอีก แล้วองค์หญิงในวังตั้งหลายคนก็เป็นเพื่อนสนิทเจ้า อ๋องเจวี้ยนถ้ารู้ก็คงมองเจ้าเป็นแค่ผู้น้อย แต่ข้านั้นต่างกับเจ้า ข้ามีตัวตนสูงกว่า พี่สาวข้าเป็นสนม และนับศักดิ์เป็นอาสะใภ้อ๋องเจวี้ยนได้เลย ข้ากับอ๋องเจวี้ยนจึงอยู่ระดับเดียวกัน"

"หูจู เจ้าไม่ใช่ว่าชอบรัฐทายาทเจียงหรอกหรือ? เมื่อครู่รัฐทายาทเจียงก็อยู่ด้วยนี่ นี่เจ้าจิตใจไม่มั่นคงต่อหน้าเขาเลยหรือ?"

หลินหว่านซินหัวเราะเย้ยหยันหูจูหญิงสาวชุดเขียว

หูจูหน้าเปลี่ยนสี

"ใครบอกเจ้าว่าข้าชอบรัฐทายาทเซียว? ข้าไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น!"

นางเพิ่งจะสิบห้า ถ้าบอกว่ามาเที่ยวที่เขาเมฆอรุณ หากลือกันออกไปว่านางชอบใครเข้า ถึงตอนนั้นพ่อนางคงตีขานางหักแน่

แม้พวกนางอันที่จริงส่วนใหญ่จะมาที่นี่ด้วยเป้าหมายนี้ แต่ใครก็คงไม่พูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งหรอก

หลินหว่านซีหน้าไม่อายเสียจริง

ขอแค่บิดานางเผยความคิดอยากจะผูกญาติกับโหวติ้งหย่วน นางถึงจะสนใจเจียงอวี้ให้มากหน่อย

ถ้าอ๋องเจวี้ยนไม่ปรากฎตัว นางก็ยังรู้สึกว่าเจียงอวี้ไม่เลวอยู่ แต่เมื่อครู่นางก็พบว่าเจียงอวี้เตี้ยกว่าอ๋องเจวี้ยนตั้งครึ่งหัวแน่ะ!

และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงมายืนอยู่ด้วยกันได้ เจียงอวี้มองแล้วคล้ายกับเป็นน้องชายคนเล็กเลยทีเดียว ส่วนอ๋องเจวี้ยนที่สวมหน้ากากก็ดูเป็นลูกผู้ชายเหลือเกิน

ฟู่จาวหนิงกับฟู่เจียวเจียวยืนอยู่ไม่ห่างไปนัก ฉากเมื่อครู่พวกเห็นเต็มสองตา

"พวกนางเอะอะกันมาถึงที่นี่เลย?" ฟู่เจียงเจียงถลึงตาค้าง

ฟู่เจินจูเม้มริมฝีปาก

ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ยากเสียแล้วสิ