อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 227

คลังวัตถุดิบยาแบ่งออกเป็นหลายคลังใหญ่ ในนี้มีพืชวัตถุดิบยาประเภทหนึ่งที่สูญพันธุ์ไปแล้ว ยาชนิดที่ว่าก็อยู่ในกลุ่มใหญ่นี้!

ในยุคสมัยของนางไม่มีพืชสมุนไพรนี้แล้ว

"เยื่อคลุมคะนิ้ง?"

"เยื่อคลุมคะนิ้ง กลางคืนและช่วงเช้าตรูสามารถกระจายกลิ่นหอมสดชื่น กลิ่นหอมนี้มีส่วนช่วยให้หลับสบาย ในใบมีส่วนประกอบที่สามารถฟื้นฟูกล้ามเนื้อและหลอดเลือดที่ตายไปแล้วได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังรักษาภาวะสมองตายและลิ่มเลือดอุดตันได้ด้วย"

ฟู่จาวหนิงหลังจากอ่านสรรพคุณจบ ก็สูดปาก

ยาชนิดนี้ถ้าเพิ่มเข้าไปในตำรับยาโบราณที่นางเข้าใจ สรรพคุณจะน่าตกตะลึงมากเลยทีเดียว สามารถดึงผู้ป่วยที่ตายลงฉับพลันกลับมาจากเงื้อมมือมัจจุราชได้ นี่มันยาศักดิ์สิทธิ์ช่วยชีวิตอย่างแท้จริงเลย!

ถ้ายายาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจก่อนหน้านี้ของนางเพิ่มสิ่งนี้เข้าไป ตอนนี้เอาไปขายหลักหมื่นก็คงจะถูกกว้านซื้อหมดแน่

ยังไม่พูดเรื่องอื่น นางสกัดออกมาก่อน แล้วให้ท่านปู่กินไปเม็ดหนึ่ง กำลังวังชาของท่านปู่ก็ยังดีขึ้นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นสมองที่มึนงงมาตลอดก็ยังตื่นขึ้นได้

ฟู่จาวหนิงพอเห็นยาก็ลิงโลด ร้อนรนจนอดไม่อยู่ นางจึงแช่ตัวอยู่แต่ในห้องเภสัชไม่ยอมออกมาแล้ว ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงสกัดลูกกลอนคุ้มครองหัวใจเสริมสมองออกมาสามเม็ด

เสี่ยวเถากับเฉินซานเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตูหลายรอบ

"คุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่หรือเปล่านะ? นางเหนื่อยขนาดนี้เลยหรือ?" เฉฺินซานเองก็กังวลฟู่จาวหนิงเล็กๆ

ยิ่งไปกว่านั้นตอนบ่ายเขาไปหาข่าวมาก็ใจร้อนอยากจะบอกกับนางด้วย

แต่ว่าฟู่จาวหนิงก็ไม่ออกมาเลย ในห้องไม่มีเสียงเลยสักนิด เสี่ยวเถาเองก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวนสุ่มสี่สุ่มห้า

"คุณหนูหลายวันนี้มักจะหลับอยู่แต่ห้องทั้งบ่าย น่าจะไม่มีอะไรกระมัง?"

เสี่ยวเถาเองก็ใจตุ้มต่อม

แต่ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ก็เคยพูดกับนางไว้ ถ้าหากนางขังตัวเองนอนอยู่ในห้อง เวลาที่นอนจะนานหน่อยก็ไม่ต้องกังวล

แต่ตอนนี้เวลาอาหารเย็นก็จะผ่านไปแล้วนะ