อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 23

คนในวังล้วนไม่อยากให้ฟู่จาวหนิงผ่านไปได้ด้วยดี

ด้านนอกจวนอ๋อง ราชองครักษ์รออยู่แล้ว มากันนับสิบคน ล้วนขี่ม้ากำยำ คาดดาบยาว สีหน้าเคร่งขรึมกันหมด

ท่าทางเช่นนี้ อย่างกับกลัวว่านางจะหนีอย่างไรอย่างนั้น

ฟ้าของเดือนเก้า ช่วงเช้าตรู่ก็หนาวเย็นเอาเรื่อง

"เตรียมตัวเสร็จแล้วหรือ? ฮองเฮารับสั่งมา จากที่นี่ไปยังเขาจันทร์ลับฟ้าค่อนข้างไกล จึงไม่อยากให้คุณหนูฟู่ต้องเสียเวลา รีบออกเดินทางให้เช้าที่สุด"

ราชองครักษ์ที่พูดคิ้วหนาดกดำ เห็นชัดถึงความโหดเหี้ยม พูดจาด้วยยากอะไรแบบนั้น

ตอนที่พูดประโยคนี้เขาก็พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงไปด้วย

ชิงอีพูดกับฟู่จาวหนิงว่า "นี่คือรองขุนพลหลิว"

ฟู่จาวหนิงหันหน้ากลับไปทางจวนอ๋อง ชิงอีเข้าใจความหมายของนางผิด พอคิดๆ ก็อธิบายออกมาว่า "ท่านอ๋องจะไม่ออกมาหรอก"

เขาคิดว่านางกำลังรออ๋องเจวี้ยนออกมาส่งนาง?

ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขัน

"คุณหนูฟู่ รีบเดินทางเถิด รถม้าเตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว อย่าชักช้ายืดยาด พวกเข้าเองก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้น" รองขุนพลหลิวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา

ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งเห็นรถม้าเบื้องหน้า นี่ไม่ใช่รถม้าของในวังแน่ และไม่รู้ว่าไปขอยืมชั่วคราวมาจากไหน รถม้าคันเล็กจ้อย ดูแล้วไม่แข็งแรงมั่นคง เก่าๆ ทรุดโทรม ดูท่าม่านรถคงจะกันลมไม่ได้ด้วยซ้ำ

หงจั๋วพอเห็นสภาพก็กัดริมฝีปากล่าง

นี่รังแกกันเกินไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงพูดขึ้น "รออีกหน่อย"

รองขุนพลฟู่เอ่ยเสียงขรึม "คุณหนูฟู่ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจถึงตัวตนฐานะของตนเองนะ คิดว่าตนเองเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนไปแล้วจริงหรือ! เจ้ากำลังคิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะมาส่งเจ้าตั้งแต่เช้าตรู่นี่หรือไม่ใช่ไหม ชั่งน้ำหนักตนเองดูเสียบ้างเถอะ!"

ตอนเขาออกมาได้รับคำสั่งว่า ถ้าเพิ่มความกลัดกลุ้มให้ฟู่จาวหนิงได้แบบไหนก็ให้ทำแบบนั้น ไม่ต้องเกรงใจนาง ดีที่สุดคือทรมานนางจนนางพังทลายไปเอง ให้นางพูดว่าไม่อยากแต่งกับอ๋องเจวี้ยนแล้วออกมา

"คนของอ๋องเจวี้ยนแม้จะไม่พูด แต่ข้าพิจารณาแทนร่างกายของอ๋องเจวี้ยนเอง ร่างที่สูงส่งของอ๋องเจวี้ยน ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะมาเหยียบย่ำ เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนแล้ว แต่กลับไม่คิดเพื่ออ๋องเจวี้ยนเลยแม้แต่น้อย ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ได้คู่ควรกราบไหว้ฟ้าดินกับอ๋องเจวี้ยนเลย"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวรองขุนพลหลิวอย่างประหลาด

เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ทำไมพูดจาเหมือนหญิงสาวทะเลาะกันในบ้านกัน?

นางย้อนถามกลับไป "ข้าไม่คู่ควร แล้วเจ้าคู่ควรหรือ?"

ประโยคนี้ทำให้รองขุนพลหลิวหน้าเปลี่ยนสีในพริบตา

"ฟู่จาวหนิง เจ้ากำลังพูดไร้สาระอะไร?"

ชิงอีที่ตอนแรกคิดจะพูดอะไรแต่ตอนที่ได้ยินว่ารองขุนพลหลิวคิดแทนตัวอ๋องเจวี้ยนก็สะกดกลั้นลงมา ทว่าประโยคนี้ของฟู่จาวหนิงก็ทำเอามุมปากเขากระตุกขึ้นเลยทีเดียว

"ต่อให้ข้าไม่คู่ควรแค่ไหน วันนั้นก็กราบไหว้ฟ้าดินต่อหน้าองค์จักรพรรดิฮองเฮาไทเฮาไปแล้ว ส่วนสามวันจากนี้ตัวตนฐานะข้าจะเปลี่ยนหรือไม่ นั่นคือเรื่องของสามวันให้หลัง อย่างน้อยตอนนี้ ข้าก็ยังเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่"

"ทำไม รองขุนพลหลิวรับคำสั่งใครในวังให้มาเห่าหอนที่หน้าประตูจวนอ๋องเจวี้ยนหรือ?"

หงจั๋วสูดเสียงซี๊ด สายตาที่มองฟู่จาวหนิงเกิดประกาย

คุณหนูฟู่ช่างกล้าเสียจริง แต่ก็อดพูดไม่ได้ ว่าพอได้ยินฟู่จาวหนิงตอกหน้ารองขุนพลหลิวกลับไปเช่นนี้ ในใจนางก็สุขีเสียเหลือเกิน!

"เจ้า..."

รองขุนพลฟู่สีหน้าเปลี่ยน

ฟู่จาวหนิงมองไปทางชิงอี สายตาเย็นชาลง "เมื่อวานท่านอ๋องของพวกเจ้าเอ่ยปากรับข้าเป็นฝั่งฝาด้วยตนเอง เป็นอ๋องเจวี้ยนของพวกเจ้าที่จัดโถงพิธีมงคล ตอนนี้มีสุนัขจากที่อื่นวิ่งเข้ามาจะกัดคนในบ้าน แต่พวกเจ้าก็ยังได้แต่มอง หน้าตาของจวนอ๋องเจวี้ยน สู้ดึงลงมาทำหน้ากลองเสียจะดีกว่า ถึงอย่างไรก็ไม่เอาอยู่แล้วนี่"

ตอนนี้กระทั่งชิงอีเองก็หน้าเปลี่ยนสี

"คุณหนูฟู่!"

เฝิ่นซิงในที่สุดก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หอบตะกร้าหลังมาใบหนึ่ง ในตะกร้าหลังน่าจะใส่เครื่องมือบางส่วนไว้

ฟู่จาวหนิงมองเห็นนางหาของมาจนได้ สีหน้าก้ผ่อนคลายลงมา

ยังดีที่ในจวนอ๋องเจวี้ยนยังมีสาวใช้ที่ยอดเยี่ยมอยู่สองคน

"ให้ข้าเถอะ ขอบคุณมาก"

ฟู่จาวหนิงรับของมา จากนั้นก็มองไปทางชิงอี "กลับไปบอกท่านอ๋องของพวกเจ้า ถ้ารู้สึกเสียใจจริงๆ ก็เขียนหนังสือหย่าเอาไว้เสีย รอข้าสามวันกลับมา พวกเราจะได้หย่ากันด้วยดี"

คิดว่านางจะต้องพึ่งพาอ๋องเจวี้ยนเสียให้ได้หรือไรกัน?

ตอนนั้นถึงแม้จะเป็นนางที่เลือกอ๋องเจวี้ยน เข้าขวางรถม้าของอ๋องเจวีย้น แต่เขาจะไม่รับก็ได้นี่!