อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 230

"คุณหนู นั่นแม่นางฟางนี่!"

เสี่ยวเถาเห็นหญิงสาวที่รีบวิ่งเข้ามาคนนั้น ก็ร้องบอกฟู่จาวหนิงอย่างตกใจ

แม่นางฟาง?

ฟู่จาวหนิงตอนแรกยังมึนๆ อยู่ พอเห็นหญิงสาวคนนั้นจึงมีความทรงจำคืบคลานออกมา

นี่ไม่ใช่คนที่นางยืมตัวตนฐานะปลอมขึ้นมาเป็นที่รองเป้าให้กับจงเจี้ยนหรอกหรือ?

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้มีเพื่อนแค่คนเดียว ลูกสาวของเศรษฐีใหญ่เจ้าของที่ดินนอกเมือง ฟางซือฉิง

นางตอนนั้นพูดโกหกกับผู้เฒ่าฟู่ไป ว่าจงเจี้ยนเป็นคนใช้ของฟางซือฉิงที่ยืมนางมา คือฟางซือฉิงคนนี้นั่นเอง

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอนางที่นี่

ฟางซือฉิงหน้าตาค่อนไประดับบน ถือว่าเป็นหญิงงามเลยทีเดียว ตระกูลฟางมีเงิน ดังนั้นเสื้อผ้าของนางจึงดูตระการตา ทั่วทั้งหัวเต็มไปด้วยเครื่องประดับ ดูแล้วสูงส่งเหลือเกิน

อันที่จริงความตระการตาเช่นนี้กับความงามของนางแต่เดิมไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ดังนั้น เพื่อนเหล่านั้นของฟางซือชิงจึงรังเกียจรสนิยมของนางในจุดนี้ บางครั้งก็เย็นชาประชดประชันใส่นาง

ครั้งนั้นมีแค่ฟู่จาวหนิงที่มีเข้ามาคุยกับนางด้วยสีหน้าอิจฉาจริงๆ มีเงินแล้วเป็นเรื่องแย่ตรงไหน? ถ้าตระกูลฟู่มีเงิน ข้าเองก็จะสวมทองสวมเงินด้วยเหมือนกัน ถึงอย่างไรที่ดีใจก็ตัวเองที่เบิกบานก็๖ัวนางเอง มีอะไรไม่ได้กัน?

ฟางซือฉิงเองก็เอาคำพูดนี้มองฟู่จาวหนิงเป็นเพื่อนสนิทไปเสียเลย

นางวิ่งมาข้างหน้าฟู่จาวหนิง ยื่นมือมากุมมือฟู่จาวหนิงไว้ ร้องเรียกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

"จาวหนิง เจ้าจริงๆ หรือนี่? ข้าคิดว่าตนเองมองผิดไปเสียอีก!"

ฟู่จาวหนิงเหมือนจะแตกต่างกับแต่ก่อนเลย ฟู่จาวหนิงสมัยก่อนเวลาอยู่ในที่ที่คนเยอะ มักจะก้มหน้าหดคอ เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะสังเกตเห็นนางอย่างไรอย่างนั้น แต่ฟู่จาวหนิงในตอนนี้กลับยืดหลังตรง ไม่สนใจคนอื่นเลย

"ซือฉิง"

ฟู่จาวหนิงเรียกชื่อนางยังรู้สึกไม่ค่อยชิน