อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2480

เมืองที่ไม่ถูกภัยพิบัติทำลายล้าง แตกต่างออกไปจริงๆ

แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงกลางคืน ในเมืองมืดมิดไปหมด บนถนนไม่มีผู้คน และยิ่งไม่มีเสียงอะไร

แต่มองดูแล้วก็ยังต่างออกไป

เพราะทั้งหมดดูเป็นระเบียบเรียบร้อย หิมะบนถนนก็ถูกกวาดจนสะอาด กองอยู่สองข้างทาง

รูปลักษณ์ภายนอกของบ้านเรือนร้านค้าก็ล้วนถูกจัดระเบียบเรียบร้อย

สถานที่ที่มีความคึกคักของมนุษย์ ความรู้สึกล้วนแตกต่างออกไป นี่ดูเป็นสนามแรงดึงดูดอย่างหนึ่งที่ไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไร

ห่างออกไปลิบๆ มีโคมไฟรางๆ อยู่ดวงสองดวง ในความมืดเป็นเพียงแสงสีเหลืองนวลเล็กๆ

ถ้าหากไม่มีลัทธิเทพทำลายล้าง เมืองอวิ๋นจิงคงจะสงบเงียบมากเลยทีเดียว

เมืองอวิ๋นจิงนี้ก็ไม่ได้ถือว่าเล็ก สถาปัตยกรรมก็ดูเหมือนจะมีการวางไว้ก่อนแล้ว ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก

อาคารบ้านเรือนลดหลั่นเป็นระเบียบ และมีต้นไม้อยู่มากมาย

พวกของเซียวหลันยวนเป็นเมืองอวิ๋นจิงที่เป็นเช่นนี้ ก็คิดอยากจะดูดีๆ อีกครั้งตอนกลางวันแล้ว

ออกจากแคว้นเจาเกือบจะหนึ่งปี

ตลอดทางที่พวกเขาผ่านมาล้วนเป็นสถานที่ที่ถูกภัยพิบัติทำลาย แม้แต่เมืองหลวง ก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจัดการซ่อมแซม สร้างใหม่

เมืองอั้นก็ยังไม่เหมือนกัน

เมืองอั้นเล็ก ยิ่งไปกว่านั้นแทบจะเหมือนถูกปิดตาย แล้วยังมีครอบครัวของอดีตเจ้าเมืองมาทำวุ่นวายเละเทะด้วย

แต่ที่นี่ต่างออกไป

เมืองอวิ๋นจิง ยังคงสภาพสมบูรณ์ไว้ได้ดีที่สุด

"ใต้เท้าจางถูกขังอยู่ที่ไหน?"

เซียวหลันยวนเก็บอารมณ์ลงมา ถามโจวรุ่ย

โจวรุ่ยเมื่อครู่เข้ามายังใจเต้นระรัวอยู่หน่อยๆ

เขายังคิดว่าตนเองคงจะกลับเขามาในเมืองได้ลำบาก แต่ตอนนี้เขาก็กลับมาอีกครั้งแล้ว

ครั้งนี้ยังนำพาความหวังมาด้วย

"อยู่ที่จวนว่าการขอรับ ก่อนหน้านี้ใต้เท้าจางเคยมีห้องพักอยู่ที่จวนว่าการ ตอนที่ไม่มีงานราชการก็สามารถพักผ่อนได้ คนของลัทธิเทพทำลายล้างขังเขาไว้ที่นั่น อยู่ทางมุมตะวันตกเฉียงเหนือด้านหลังจวนว่าการขอรับ"