อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 25

ตอนนี้ผู้หญิงตัวหนักขนาดนี้กันแล้วหรือ?

"คุณหนูฟู่ยังไม่!รีบ!ออกไปอีก!"

รองขุนพลหลิวหน้าผากเหงื่อผุด ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ฟู่จาวหนิงก็ทำเป็นเชื่องช้า ซ้ำยังกระพริบตาปริบ ผ่านไปพักหนึ่งจึงทำท่าเข้าใจขึ้นมา รีบถอยออกไปข้างๆ "อ๊ะ ขอโทษด้วย เกือบจะลืมไป"

เรื่องนี้มันลืมกันได้ด้วยหรือ!

ฟู่จาวหนิงหันหน้าไปมองภูเขาตรงหน้า เขาสูงใหญ่ตระการตา ทิวภาพทัศนียสวยสด มองไกลออกไปยังเห็นใบไม้เหลืองต้นไม้สีแดง สีเขียวนานาก็ถูแต่งแต้มทาไว้เบาบางเช่นกัน ทับซ้อนสลับเป็นชั้นๆ งดงามเสียเหลือเกิน

ป่าเขาเช่นนี้ น่าจะเป็นสถานที่ที่มีปุ๋ยและน้ำอุดมสมบูรณ์

ดวงตาของนางเป็นประกาย เดาได้เลยว่าในภูเขานี้จะต้องได้อะไรมาบ้างแน่นอน

"ที่นี่คือเขาจันทร์ลับฟ้าหรือ?"

ถูกต้อง คุณหนูฟู่อย่าได้ชักช้าเลย ตอนนี้รีบขึ้นเขาเถิด พวกเราจะตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นี่ สามวันถัดจากนี้ คุณหนูฟู่ต้องออกมาทางนี้

รองขุนพลหลิวสะกดอาการกอดเท้ากระโดดเหยงเอาไว้

เจ็บชมัด

"ไม่ส่งคนตามข้าเข้าไปหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม

"ไม่จำเป็น พวกเราอยู่ที่นี่คอยคุ้มกันทางเข้าออกภูเขาไว้ ในสามวันนี้ถ้ามีคนเข้ามาพวกเราจะเข้าขวาง นี่ก็เพื่อตัวคุณหนูฟู่เอง จะได้ไม่ต้องพบกับใครในภูเขา"

รองขุนพลฟู่ดวงตามีประกายปลิ้นปล้อน "แน่นอน ในภูเขาตอนนี้อาจจะมีนายพรานหรือว่าคนหาสมุนไพรคนอื่นอยู่ พวกเขาเข้าไปก่อนหน้านี้ ขวางไว้ไม่ทัน"

"แล้วถ้าตอนที่ข้าเก็บสมุนไพรออกมา จะตรวจสอบจำนวนกับชนิดอย่างไรว่าผ่าน?" ฟู่จาวหนิงยังรู้สึกว่าถามให้ชัดเจนไว้ก่อนจะดีกว่า ดังนั้นนางจึงไม่รีบร้อนเข้าภูเขา

ถึงอย่างไรก็มีเวลาสามวันเชียวนะ

"รอจนวันที่สาม องค์จักรพรรดิจะส่งหมอหลวงหลายคนรวมถึงหมอที่มีชื่อเสียงในหมู่ประชาชนเข้ามา ถึงตอนนั้นจะพิจารณานับตัวยากัน คุณหนูฟู่โปรดวางใจเถอะ!"

"เช่นนั้นก็ดี ให้ออกมาตอนนี้ในอีกสามวันใช่ไหม?"