อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 26

ฟู่จาวหนิงหันตัวกลับมา วางตะกร้าหลังลงอย่างไม่ลนลาน

จากป่าที่ไม่ไกลนักมีชายหนุ่มหลายคนเดินออกมา

คนที่พูดเมื่อครู่เป็นคนปากแหลมหน้าตอบ และชายหนุ่มคนสุดท้ายที่เดินออกมากลับเป็นคนร่างใหญ่กำยำ

พวกเขาพอเห็นหน้าของฟู่จาวหนิงก็ล้วนมีสีหน้าตะลึงในความงาม

"หญิงสาวคนนี้หน้าตาดีเสียเหลือเกิน พี่ใหญ่ อาสะใภ้ไม่ใช่เอาแต่เร่งให้ท่านหาลูกสะใภ้หรอกหรือ? จับนางกลับไป ท่านก็มีภรรยาแล้ว อาสะใภ้จะได้ตายตาหลับ"

ชายหนุ่มดำเตี้ยคนหนึ่งเอ่ยขึ้นกับชายร่างกำยำ คนอื่นเองก็ทยอยกันขานรับ

"เถี่ยจู้พูดถูก!"

"ข้าว่าได้อยู่!"

"เอาตามนี้เลย!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขัน เอ่ยขึ้นตัดบทพวกเขา "พวกเจ้ากำลังพูดถึงข้าหรือ?"

"เอ๊ะ หญิงสาวคนนี้กล้าไม่เลวเลย เห็นพวกพราแต่กลับไม่กลัว ซ้ำยังกล้าพูดกับพวกเราด้วย!" ชายปากแหลมหน้าตอบรู้สึกแปลกใจมาก

"ข้าจะข้ามสะพาน พวกเจ้าถ้าหากคิดจะทะเลาะล่ะก็ไวไวหน่อย ถ้าไม่อยากทะเลาะก็รีบๆ ไสหัวไป" ฟู่จาวหนิงเชิดคางขึ้น

ชายหนุ่มหลายคนนั้นเดือดขึ้นมาทันที ทยอยกันถกแขนเสื้อขึ้น

"ข้าทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ขนาดพวกผู้หญิงก็ยังกล้ามาต่อปากต่อคำกับพวกเราแล้วหรือ?"

"ก่อนหน้าที่นางจะมาเป็นสะใภ้ใหญ่ของพวกเรา ต้องสั่งสอนเสียหน่อย!"

"ถูกต้อง ให้นางได้รู้ว่าดอกไม้ทำไมจึงสีแดง!"

ชายหนุ่มคนนั้นสาวเท้าเข้ามาหาฟู่จาวหนิง

"เฮ่าจื่อ เถี่ยจู้ หยุดมือ"

ที่ทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาดก็คือ พี่ใหญ่ร่างกำยำคนนั้นตะคอกหยุดพวกเขาไว้