อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2530

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ค่อยมีช่วงเวลาที่ร้อนรน

ไม่รู้ว่าเพราะกำลังตั้งครรภ์หรือเปล่า อารมณ์ของนางตอนนี้จึงดูแปรปรวนกว่าแต่ก่อน

เซียวหลันยวนนำทหารออกไปเดือนกว่าแล้ว ช่วงนี้นางก็นอนไม่ค่อยสงบเหมือนก่อนหน้า

ในใจบอกตนเองอยู่ตลอด ต้องเชื่อมั่นในความสามารถเซียวหลันยวน เชื่อมั่นในตัวพวกเขา พวกเขาต้องทำลายล้างลัทธิเทพทำลายล้างแล้วกลับมาอย่างมีชัยได้แน่ แต่ว่าเหตุผลก็คือเหตุผล อารมณ์มันก็ส่วนอารมณ์

หรือก็คือตอนนี้ ฟู่จาวหนิงเพิ่งรู้สึกว่า ตนเองไม่อาจทนกับวันคืนที่ไม่มีเซียวหลันยวนได้

เขาต้องอยู่เคียงข้างนางจนหมดอายุขัย

"พระชายา" อันเหนียนมองนางผาดหนึ่ง มองออกถึงความลำบากใจของนาง เขาถอนหายใจเบาๆ "ตอนนี้ร่างกายของท่านไม่เหมาะจริงๆ ถ้าเรื่องที่ท่านออกจากเมืองหลวง รู้ไปถึงหูท่านอ๋องเข้า เขาคงได้พะวงหน้าพะวงหลังเป็นแน่"

สมมติว่าตอนนี้เซียวหลันยวนยังติดพันอยู่กับเจ้าลัทธิเทพทำลายล้าง ยังไม่ทันได้ทำลายลัทธิเทพทำลายล้าง ถ้าได้ยินว่าฟู่จาวหนิงออกจากเมืองหลวงไป เขาต้องวิตกกังวลอย่างแน่นอน

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเองก็กังวลตัวเขา แต่ความกังวลต่อตัวนางของเซียวหลันยวนนั้นยิ่งมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ถึงอย่างไรตอนนี้นางก็กำลังตั้งครรภ์อยู่

"ไม่อย่างนั้นข้าจะพาคนออกไปสักรอบหนึ่ง"

เสิ่นเสวียนเองก็มองออก ว่าหลานสาวเป็นห่วงเซียวหลันยวนจริงๆ

ถ้าไม่ให้นางทำอะไรบ้าง นางคงนั่งไม่ติดแน่

แต่พอเขาพูดคำนี้ออกมา ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันตอบอะไร ฟู่จิ้นเชินก็ส่ายหัว ถอนหายใจออกมา

"ต่อให้ท่านพาคนออกไป ใจของจาวหนิงก็ไม่ได้สงบลงมาหรอก กลับกัน นางอาจจะยังต้องกังวลตัวท่านเพิ่มขึ้นไปอีกคนด้วย"

พวกเขาจะไม่เข้าใจความคิดของฟู่จาวหนิงได้อย่างไรกัน?

ถ้านางไม่ได้ออกไปเอง จะอย่างไรนางก็ไม่มีทางวางใจ

ฟู่จิ้นเชินเข้าใจความสามารถของฟู่จาวหนิงดีกว่าใคร