อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2540

เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างเองพอเหลือบมองก็เห็นเงาคนที่ใช้วิชาตัวเบาบินแฉลบลงมาจากบนเขาแล้ว

วิชาตัวเบาดีหรือไม่ดี แค่มองในตอนนี้ผาดเดียวก็มองออกแล้ว

คนผู้นี้ชายเสื้อปลิวพริ้วไหว ท่วงท่าราวกับเซียน ทะยานลอยเข้ามาเหมือนเท้าไม่แตะพื้นราวเซียนลอยละล่อง

ดูแล้วไม่มีอาการฝืนแม้แต่น้อย แล้วยังดูดีเอามากๆ ด้วย

ถ้าเป็นคนทั่วไปที่ไม่เข้าใจวรยุทธ์มาเห็น ไม่แน่อาจจะคิดว่าเป็นเซียนคนหนึ่งจริงๆ ก็ได้

เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างหรี่ตาลงมอง

คนผู้นี้คือใครกัน?

แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็คงไม่ใช่คนในเมืองหลีของเขาแน่ เพราะเมืองหลีไม่มียอดฝีมือแบบนี้

และเมืองหลีทางนั้นเวลานี้น่าจะไม่มีคนเข้ามารับเขา

ดังนั้นพอเห็นยอดฝีมือแบบนี้ปรากฏตัว เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างก็ออกคำสั่งทันที "รีบเข้าเมือง สลัดเขาให้หลุด"

เขาไม่อยากให้คนผู้นี้มาอยู่ตรงหน้าตนเอง แล้วมาขวางเขาตอนที่เข้าเมือง

"ขอรับ เจ้าลัทธิ！"

คนแบกเกี้ยวทั้งสี่รีบยกเกี้ยววิ่งพุ่งทะยาน ดูเหมือนจะแข่งเวลากับคนผู้นั้น

ซืออวี๋ชิงจวินเองก็เห็นว่าเกี้ยวถูกยกขึ้นตรงไปทางเมืองหลีอย่างรวดเร็ว

"แบกคนไว้แต่ยังเร็วได้ขนาดนี้เชียว?"

เขาเองก็ทอดถอนใจออกมา แต่ก็รีบเพิ่มความเร็วตามขึ้นมาแล้ว

อีกฝ่ายจะไวแค่ไหน ก็น่าจะไม่ไวไปกว่าเขาหรอกกระมัง

วิชาตัวเบาของเขาฝึกมาดีมากตอนอยู่ที่ยอดเขาโยวชิง ดังนั้นตอนที่ลงจากเขาจึงสามารถลอยลงมาได้ประดุจเซียน

ความเร็วของซืออวี๋ชิงจวินเร็วจนแทบจะกลายเป็นเงาตกค้าง

เขาไล่ตามความเร็วคนแบกเกี้ยวทั้งสี่ทันแล้ว เข้ามาขวางตรงหน้าพวกเขา

"ทะลวงออกไป" เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างพูดขึ้นมาคำหนึ่ง