อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2539

ซืออวี๋ชิงจวินพอได้ยินคำพูดที่ซางจื่อถามเขาก็ไม่ได้ตอบอะไร

แต่ต่อมาเขาก็ไม่ได้สงบและสบายใจเหมือนก่อนหน้าแล้ว ซางจื่อมองออก นายท่านกำลังรอเจ้าลัทธิเทพทำลายล้างคนนั้นเผยหน้าจริง

เวลาพักผ่อนของเจ้าลัทธิเทพทำลายล้างครั้งนี้ค่อนข้างนาน

เขากระทั่งยังเหลือบมองดูสีท้องฟ้า และพอรู้สึกว่าคนแบกเกี้ยวทั้งสี่พักผ่อนกันพอแล้ว เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างจึงสั่งให้พวกเขาออกเดินทางอีกครั้ง

คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ยกเกี้ยวขึ้น เดินตรงไปยังทิศทางเมืองหลีต่อ ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้พวกเขายังคงมีความเร็วสูง ไม่ได้ลดความเร็วลงเพียงเพราะจะถึงที่หมายแล้วเลย

"ตอนที่เข้าเมือง พวกเจ้าต้องทำตัวให้ดูลึกลับซับซ้อนล่ะ อย่าทำหน้าซื่อบื้อออกมาเชียว ไม่งั้นเจ้าลัทธิอย่างข้าจะให้พวกเจ้าเจอความระทมเสียหน่อย"

การแสดงออกของคนแบกเกี้ยวทั้งสี่ที่ดูงี่เง่า ทำให้เขารู้สึกเสียหน้า

น่าเสียดาย พอกินยาพวกนั้นมากเกินไป ทำให้สมองของพวกเขาเชื่องช้าลงมา

คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ขานรับขึ้นมา

พวกเขาไม่รู้ว่าแบบไหนถึงจะดูลึกลับซับซ้อน ถึงยังไงก็แค่พยายามไม่ต้องพูด ทำสีหน้าขึงขังไว้ก็พอ

ถ้ามีคนเข้ามารับ ก็ตะคอกให้หลีกทางเสีย

เจ้าลัทธิบอกว่าจะให้พวกเขาเจอความระทมเสียหน่อย ซึ่งนั่นมันไม่ได้หน่อยเลย แต่ทำให้พวกเขาเจ็บปวดทรมานมาก

ก่อนหน้านี้พวกเขาเจอกับการลงโทษเช่นนั้น ทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก

ต่อให้พวกเขาจะเร็วมาก ก็ยังมาเดินบนถนนทางการ พอขึ้นมาบนถนนทางการซางจื่อทางนั้นก็เห็นพวกเขา แล้วยังมองเห็นชัดขึ้นมาหน่อยแล้วด้วย

"นายท่าน ตรงนั้นมีคนสี่คนแบกเกี้ยวหลังหนึ่ง จะใช่เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างหรือเปล่า?"

ซางจื่อยืนขึ้นมา บอกกับซืออวี๋ชิงจวินทันที

ซืออวี๋ชิงจวินเองก็ลุกขึ้นมาด้วย เขาย่นคิ้วเล็กน้อยมองไปทางเกี้ยวหลังนั้น

"เจ้าคนนี้ระวังตัวเอามากๆ ไม่คิดเลยว่าการเร่งเดินทางแบบนี้ยังนั่งอยู่ในเกี้ยวที่ปิดมิดชิดด้วย เสวยสุขขนาดนี้เชียว? หรือว่าขาคู่นั้นมันไม่ใช้การแล้ว เอามาใช้แค่วางท่าอย่างเดียว?"

เดิมทีซืออวี๋ชิงจวินรู้สึกว่า ยืนอยู่ตรงนี้จะมองเห็นหน้าตาของเจ้าลัทธิเทพทำลายล้างเสียอีก

คิดไม่ถึงเลย ว่าจะเจอกับเกี้ยวหลังหนึ่งแบบนี้