อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 265

นางช่วยชีวิตเขา แล้วยังรักษาขาเขาอีก

เขามองฟู่จาวหนิง ดวงตาร้อนวูบวาบ น้ำตารื้นไหลออกมา ตลอดทางนับพันลี้ที่มายังเมืองหลวงแคว้นเจา เจอเรื่องลำบากมามากมาย มีหลายครั้งที่ต้องแบกรับความตกตะลึงความกลัว แล้วยังผ่านความสิ้นหวังของการเฉียดตายเช่นนี้มาแล้ว เขารู้สึกเสียอกเสียดายความอบอุ่นที่ฟู่จาวหนิงมอบให้เขาในตอนนี้

"เป็นผู้ชายอกสามศอกมาร้องไห้ได้อย่างไรกัน?" ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ ล้มนั่งลงกับพื้น บิดหมุนข้อมือ

นางคิดจะบีบนวดขา เพราะขาตอนนี้ปวดไปหมดแล้ว

แต่เพราะมีชายสองคนมองมาทางนี้ นางจึงทนเอาไว้

เฮ่อเหลียนเฟยยังไม่ทันตอบ เซียวหลันยวนก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "ผู้ชายอกสามศอกหรือ? มองไม่ออกเลย"

เฮ่อเหลียนเฟยยกมือขึ้นออกแรงเช็ดน้ำตาทันที

เซียวหลันยวนดึงฟู่จาวหนิง "มานี่"

"ทำอะไร?"

ฟู่จาวหนิงคิดจะสะบัดมือเขาออก แต่เพราะเหนื่อยเกินไปแล้ว จึงสะบัดไม่หลุด แล้วยังล้มลงไปที่อกของเขา

"ท่านปล่อยนางเสีย"

เฮ่อเหลียนเฟยร้อนรนขึ้นมา ยื่นมือคิดจะคว้าชายชุดคลุมของเซียวหลันยวน

แต่เซียวหลันยวนก็เหมือนมีตาอีกคู่งอกขึ้นมา สลับเท้าเล็กน้อย ชุดคลุมก็ลูบผ่านนิ้วของเขาไป ทำให้ผ้าสักผืนหนึ่งก็จับไม่ได้

เซียวหลันยวนเหลือบมองเขา โอบเอวฟู๋จาวหนิงคิดจะพานางไปข้างๆ

"ทิ้งเขาไว้ที่นี่ไม่ได้"

ฟู่จาวหนิงเองก็คิดว่าเขาจะพาตนเองออกไป รีบจับชายเสื้อของเขาไว้

"เขาเป็นอะไรกับเจ้า?"

"เขาเป็นคนป่วยของข้า จ่ายค่ารักษามาแล้วด้วย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นทันที นี่เป็นความจริง

"เช่นนี้?"

"แล้วมันต้องอย่างไรล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกประหลาด หรือว่าเฮ่อเหลียนเฟยยังเป็นอะไรกับนางได้อีก?