อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 266

เขาเดิมทีพอล่อคนพวกนั้นออกไปก็จะออกจากป่าแล้ว เหยื่อล่าที่เขาล่าไว้เดิมทีก็ให้คนขนออกไปก่อนแล้ว

แต่ขนาดชิงอีเขาก็ยังทิ้งไว้เลย เพราะรู้สึกว่าความเร็วของชิงอีตามเขาไม่ทัน ตนเองที่เข้ามาในภูเขาลึกใหม่ก็เพื่อมาหานาง แต่ผลลัพธ์นางตอนนี้กลับบอกว่าไม่ต้องเป็นสนใจนางหรือ?

"วันนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้ไม่อยากจะเดินในทางภูเขาตอนกลางคืนแล้ว" ฟู่จาวหนิงพูดพลางถอยหลังออกสองก้าว "ท่านกลับไปแย่งที่หนึ่งเลยก็ได้นะ"

เขาที่อยากได้ที่หนึ่งนั่นเพื่ออะไรล่ะ?

ไม่ใช่เพื่อให้พวกเหล่าคุณหนูคุณชายในเมืองหลวงได้รู้จักเขา หลังจากนี้เวลาพบนาง พอรู้ว่านางคือคนของเขา ก็จะไม่กล้ารุ่มร่ามทำอะไรหรอกหรือ?

ตอนนี้พอได้ยินนางพูดว่าไม่ต้องสนใจนาง เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองน่าขันเหลือเกิน

เมื่อไรกันที่เขาต้องใช้วิธีเช่นนี้เพื่อให้คนอื่นได้รู้จักตนเอง?

เขาเดิมทีก็เป็นพวกนิสัยไม่ทำตัวกระโตกกระตากอยู่แล้ว เดิมทีไม่ได้สนใจเรื่องแข่งขันพวกนี้เลย แล้วนี่เขาเป็นอะไรไป? หัวถึงได้ร้อนมาเข้าร่วมขึ้นมา?

"เจ้าคิดจะอยู่ตามลำพังกับเด็กคนนั้นในป่านี้ตอนกลางคืนหรือ?" เซียวหลันยวนหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกองไฟ

เขากำลังมองมาทางนี้ด้วยความกังวล

"เซียวหลันยวนท่านพูดไร้สาระอะไรเนี่ย เขาก็แค่เด็กคนหนึ่ง"

"ชายหญิงเจ็ดขวบก็ไม่ร่วมที่นั่งแล้ว เขาน่าจะสิบสามสิบสี่แล้วกระมัง? อายุน้อยกว่าเจ้าเท่าไรกันเชียว?"

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่าเคืองๆ "ท่านนี่คิดแต่เรื่องสกปรก!"

ในสายตานาง เฮ่อเหลียนเฟยก็เป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งจริงๆ อายุสิบสามสิบสี่ในสายตานางก็เป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งจริงๆ นั่นล่ะ

"เจ้าบอกว่าข้าสมองคิดแต่เรื่องสกปรกหรือ?"

เซียวหลันยวนหน้าถมึงทึง

ไม่มีคนกล้าพูดกับเขาเช่นนี้เลยจริงๆ!

"แล้วไม่ใช่หรือไรกัน? ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ไป ท่านจะกลับก็กลับไปเลย!" ฟู่จาวหนิงเองก็เริ่มโกรธแล้ว

นางเหนื่อยจัดแล้วจริงๆ เดินไม่ไหวแล้ว แล้วเดินทางตอนกลางคืนก็เหนื่อยจะตายไม่ใช่หรือ? นางแค่อยากจะรอให้สว่างก่อนแล้วค่อยเดินทางไม่ได้หรืออย่างไร?

"เอาล่ะ นี่เจ้าพูดเองนะ"

เซียวหลันยวนพูดแล้วหมุนตัวเดินออกไป

ร่างของเขาหายไปในเงามืด เพียงไม่นานก็ไม่เห็นแล้ว