อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 267

เหลียนเฮ่อเฟยส่ายหัว ดูมึนงง

"รู้แค่นามสกุล ชายหรือหญิงก็ยังไม่รู้ อายุเท่าไรก็ไม่รู้ แล้วเจ้าจะหาคนหรือ?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกถูกเขาเล่นงานเสียแล้ว

อย่างนี้แล้วจะหาอย่างไร?

"ท่านแม่ข้าบอกว่า คนที่มองเห็นข้าจะจำข้าได้เอง จะสัมผัสถึงได้"

"สัมผัสอะไร?"

เฮ่อเหลียนเฟยส่ายหัวอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงตบหน้าผาก ถ้าหาพบก็พระเจ้าแล้ว

"ข้ารู้รูปร่างของตราหยก ข้าหาคนจากตระกูลฟู่ แล้วก็ถามว่าคนในบ้านพวกเขาเคยไปที่เผ่าเฮ่อเหลียนหรือไม่ จากนั้นค่อยถามบ้านพวกเขาว่าเคยเห็นตราหยกแบบนั้นบ้างไหมก็พอแล้ว"

เฮ่อเหลียนเฟยหยิบกระดาษที่พับไว้อย่างละเอียดชิ้นหนึ่งออกมาจากเข็มขัด ส่งไปให้กับฟู่จาวหนิง

"รูปร่างของตรายหกที่แม่ของข้าวาดออกมาเมื่อครั้งนั้น"

ฟู่จางหนิงรับไป เปิดออกดูผาดหนึ่ง

บนกระดาษวาดรูปตราหยกไว้ชิ้นหนึ่ง น่าจะเป็นด้านหลัง มีอักษรฟู่อยู่

"ข้าไม่เคยเห็น" ฟู่จาวหนิงหยิบกระดาษพับส่งกลับไปให้เขา

เฮ่อเหลียนเฟยรู้สึกผิดหวัง "ข้ายังคิดว่าอาจจะเป็นสิ่งของจากบ้านพี่หญิงเสียอีก ข้ารู้สึกว่าพี่หญิงใจดีมาก"

นี่ไม่ได้โกหกฟู่จาวหนิง ผาดแรกที่เห็นฟู่จาวหนิง เขาก็รู้สึกว่าสนิทชิดเชื้อมาก ในใจก็เกิดความคิดไม่อยากทำร้ายนาง ดังนั้นจึงเตือนนางว่าอย่ามารักษาเขาส่งเดช

ไม่เช่นนั้น เขาจะยอมให้มีคนมาดูแผลที่ขาของตนเองทำไม?

"ใจดี?"

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

"อืม" เฮ่อเหลียนเฟยเอ่ยขึ้นอีก "พี่หญิง ไม่อย่างนั้นหลังจากกลับไปท่านช่วยเชิญนายท่านจากบ้านของท่านมาดูรูปนี้ดีไหม?"

"คนจากตระกูลข้าไม่มีใครเคยไปยังเผ่าเฮ่อเหลียน"

หลังจากฟู่จาวหนิงพูดออกมาจู่ๆ ในใจก็สั่นกึก นางคิดถึงสามีภรรยาฟู่ขึ้นมา

พวกเขาเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ ใครจะรู้ว่าไปที่ไหนมาบ้าง?