อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 268

ช่วงกลางดึกไม่ใช่ว่าไม่มีอันตราย

มีงูพิษ มีหมาป่าที่วิ่งมาตัวเดียวทางนี้ พวกแมลงก็ตรงเข้ามาใกล้พวกเขาด้วย

เซียวหลันยวนนิ้วดีดยิงออกไป จัดการปัดเป่าอันตรายที่คืบคลานเข้ามาสลายไปอย่างไร้ซุ่มเสียงครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ให้โอกาสพวกมันมารบกวนฟู่จาวหนิงเลย

"เจ้านี่หลับได้นิ่งดีเหลือเกิน"

เขามองฟู่จาวหนิงที่อยู่ในอ้อมอก เอ่ยคำนี้ออกมาอย่างไร้ซุ่มเสียง

เซียวหลันยวนรู้สึกแปลกๆ ด้วยความเข้าใจของเขาต่อฟู่จาวหนิงก่อนหน้า หญิงสาวคนนี้ระแวดระวังอย่างมาก แค่ลมพัดใบหญ้าไว้ก็รู้สึกตัวขึ้นในพริบตาแล้ว

คิดไม่ถึงว่ายามราตรีกลางป่าจะหลับได้สนิทขนาดนี้ หรือว่าจะเหนื่อยมากจริงๆ

หรือก็คือ สัญชาตญาณที่แฝงอยู่ของนางเชื่อใจเขาขนาดนี้?

คิดถึงความเป็นไปได้นี้ เซียวหลันยวนก็อดมุมปากยกขึ้นไม่ได้ จัดการโอบนางให้แน่นขึ้นอีกนิด หลับตาลงด้วยเช่นกัน

เสียงนกร้องช่วงเช้าตรู่แจ่มชัดอย่างมาก ปลุกฟู่จาวหนิงขึ้นมา

พริบตาที่ลืมตาขึ้นนางยังรู้สึกมึนงงอยู่ ยังไม่ทันรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ยังเบลอๆ อยู่บ้าง

มีเฉพาะตอนที่นอนหลับอย่างดี ตอนที่นางตื่นขึ้นมาถึงจะมีความรู้สึกเช่นนี้

หลังจากตั้งใจได้ฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึงไปแล้ว เมื่อคืนนี้นางนั่งกอดตะกร้ายาหลับอยู่ข้างกองไฟแท้ๆ แล้วนางจะหลับดีดีได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้นตะกร้ายานี้ก็อุ่นเกินไปไหม?

พอสัมผัสได้ถึงอะไร ฟู๋จาวหนิงก็นั่งตัวตรงเงยหน้าขึ้น

เสียงดัง "ตึง" หัวของนางกระแทกเข้ากับคางของเซียวหลันยวนอย่างจัง

เซียวหลันยวนถูกกระแทกเช่นนี้ จนกัดไปโดนลิ้น เจ็บจนร้องอึกออกมา ยื่นมาไปกดหัวของนางไว้

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ไม่ใช่เฮ่อเหลียนเฟยแน่นอน

เฮ่อเหลียนเฟยเป็นแค่เด็กชายร่างบอบบางคนหนึ่ง ไม่ได้มีร่างกายที่กำยำของบุรุษเช่นนี้ เพราะหลังกระแทกไปเมื่อครู่ คางของเขาแข็งเหลือเกิน ชนจนหัวของนางเจ็บไปหมดแล้ว ฟู่จาวหนิงจึงยังตั้งตัวไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร