อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 277

ในกองเหยื่อล่าของพวกลูทงมีเลียงผาอยู่ตัวหนึ่งด้วย

ตอนนั้นพวกเขามีเลียงผาสองตัว แต่ว่าพอถูกหมาป่าไล่กวด ต่อมาจึงไม่เหลือเลยสักตัว

ตอนนี้พอเห็นว่าลู่ทงทางนั้นมีเลียงผาอยู่ตัวหนึ่ง ดูคล้ายกับตัวหนึ่งที่พวกเขาล่ามาได้ก่อนหน้านี้ ดวงตาจ้าวเฉินก็หรี่ลงเล็กน้อย

หรือว่าพวกของลู่ทงไปเก็บได้จากในป่ากัน?

แต่ได้ยินว่าพวกลู่ทงกลับมาก่อนพวกเขานี่

"ลู่ทง เลียงผาของพวกเจ้าไปได้มาจากไหน?" จ้าวเฉินเอ่ยถามเสียงขรึมทันที

ลู่ทงสองมือกอดอก เงยหน้าประสานสายตากับเขา "ทำไมหรือต้องอธิบายกับเจ้าด้วยหรือไร?"

"พวกเราเดิมทีก็ล่าเลียงผามาได้เหมือนกัน"

คำพูดจ้าวเฉินยังไม่ทันพูดจบ ลู่ทงก็หัวเราะร่าขึ้นมา ตัดบทคำพูดของเขา

"ขำตายล่ะ แล้วอย่างไรกัน? จ้าวเฉิน เจ้าคงไม่ได้คิดจะบอกว่านี่เป็นเลียงผาของพวกเจ้าหรอกใช่ไหม? มาๆๆ มาดูว่าบนตัวมันมีสลักชื่อจ้าวเฉินของเจ้าเอาไว้ไหม！"

จ้าวเฉินหน้าขรึม

นี่ไม่ยอมเลิกราสินะ? พวกเขาจะไปสลักชื่อตัวเองบนเลียงผาได้อย่างไร?

ฟู่จาวหนิงมาที่นี่พักหนึ่งแล้ว เพียงแต่ความสนใจของคนทั้งหมดอยู่ที่ด้านหน้า ไม่มีใครสังเกตเห็นนาง

นางกวาดตามอง หาตัวฟู่เป่าเจินกับฟู่เจียวเจียวในกลุ่มคน

สองคนนี้ยังอยู่ที่นี่จริงๆ

นางยังเห็นจ้าวหรูอีก จ้าวหรูกำลังอยู่ข้างกายจ้าวเฉิน ข้างๆ พวกเขายังมีโหวอาวุโสน้อยอี้อีก

ฟางซือฉิงอยู่ข้างๆ นางๆ พอเห็นจ้าวหรูกับจ้าวเฉินก็กังวลขึ้นมา

"จาวหนิง ข้าว่าเจ้าลงจากเขาก่อนเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่คอยจับตาดูพวกเขาก็พอ ถึงตอนนั้นข้าจะตามพวกเขาไป มีข่าวอะไรจะแจ้งกับเจ้าแน่นอน เจ้ากลับไปแล้วก็ลองคิดหาวิธี ดูว่าหลังจากนี้จะเลี่ยงจ้าวหรูอย่างไร"

นางไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงทำไมจึงมาที่นี่

นี่ไม่ใช่ว่ามาปะหน้ากับจ้าวหรูเอาหรือ?

"ข้าตอนนี้ลงจากเขาไป เจ้าคิดว่านางจะปล่อยข้าไปหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม

หน้าของฟางซือฉิงห่อเหี่ยวลงมาทันที