อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 286

ความรู้สึกสัมผัสที่คมมีดนำมา ทำให้ใจฟู่เป่าเจินสั่นระริก

นางมองสายตาฟู่จาวหนิง

ไม่เคยเห็นฟู่จาวหนิงที่สายตานิ่งขรึมและมั่นคงเช่นนี้มาก่อนเลย ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้เป็นคนที่รังเกียจและเห็นพวกเขาเป็นศัตรู แต่เพราะอยากจะเข้าให้ได้กับเหล่าพี่สาวน้องสาวอย่างพวกนาง ดังนั้นสายตาของนางจึงมักจะมีความไม่ยินยอมอยู่บ้าง

ท่าทางเหมือนหญิงสาวที่แข็งขืนดื้อรั้น

แตกต่างกับตอนนี้อย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ความรู้สึกที่สายตาของฟู่จาวหนิงมีให้นาง ก็คือว่านางจะออกแรงกรีดใบหน้าของตนเองจริงๆ นางกล้าจริงๆ

"เจ้าอยากจะลองทนดูก็ได้ ลองดูว่าข้าจะกล้าทำจริงไหม"

"แม่นางสี่ แม่นางหก"

คนขับรถที่อยู่ด้านนอกเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไร

"ท่านลุง ท่านอย่าเข้ามานะ แล้วก็ไม่ต้องเลิกม่านรถด้วย ไม่เช่นนั้นจะไม่ใช่แค่การเล่นกันระหว่างพี่น้องแล้ว"

คำพูดของฟู่จาวหนิงทำเอาเขาทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าเลิกผ้าม่านดูว่าพวกนางทำอะไรกัน

เมื่อครู่ฟู่จาวหนิงยืนอยู่ที่กลางถนน มองเห็นรถม้าพุ่งเข้ามาแต่ก็ไม่หลบเลี่ยง ภาพฟู่จาวหนิงที่สงบนิ่งนั้นทำเอาเขาตกใจ

"จาวหนิง มีอะไรก็พูดกันดีดีไม่ได้หรือ?"

ฟู่เจียวเจียวหดอยู่ในมุมหนึ่ง แต่ชายกระโปรงนางถูกฟู่จาวหนิงเหยียบเอาไว้แล้ว

ถ้านางยังกล้าพุ่งออกไป แล้วฟู่จาวหนิงไม่ปล่อย กระโปรงของนางก็จะถูกฉีกออก สภาพอย่างนั้นจะไปพบผู้คนได้อย่างไร?

ดังนั้นฟู่จาวหนิงคนเดียวจึงหยุดพวกนางไว้ได้ ทำให้พวกนางไม่กล้าขยับตัวมั่วซั่ว

ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา

"ดูที่เจ้าพูดเถอะ ข้าเมื่อครู่ไม่ใช่คุยดีดีกับพวกเจ้าอยู่หรือ? แต่พวกเจ้านั่นล่ะที่ไม่พูดจาดีดี"

"พวกเราไม่ได้หยิบของของเจ้ามา"

คำพูดฟู่เจียวเจียวยังไม่ทันจบ ฟู่เป่าเจินก็รู้สึกว่าบนใบหน้าตนเองเจ็บจี๊ด เหมือนมีเลือดไหลออกมาแล้ว