อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 287

"แล้วกล่องล่ะ?"

"ยังอยู่กับอาสี่ทางนั้น เขาแค่ล้วงเอาของข้างในออกมา ตัวกล่องไม่ได้ให้พวกเราไว้"

"นอกจากเรื่องนี้ล่ะ?" ฟู่จาวหนิงถามต่อ

"ไม่มีแล้ว พวกเราไม่ได้เอาอะไรของเจ้ามาอีก!" ฟู่เป่าเจินเหมือนกลัวว่านางจะไม่เชื่อ จึงรีบพูดออกมาอีกคำหนึ่ง "เจ้าเดิมทีก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่นา"

บ้านใหญ่ตระกูลฟู่จนกรอบจะตาย เดิมทีดูเหมือนจะรุ่งเรืองก้าวหน้า เหมือนว่าจะทะยานตัวขึ้นมาแล้วอย่างไรอย่างนั้น แล้วยังคิดจะพาบ้านอื่นๆ อย่างพวกเขาเบียดตัวเข้าไปอยู่ในวงอำนาจด้วยกัน ผลลัพธ์คือฟู่หลินซื่อกลับไปสร้างเรื่องใหญ่โตเอาไว้เสียอย่างนั้น

ขนาดฟู่เป่าเจินก็ยังเกลียดฟู่หลินซื่อด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะฟู่หลินซื่อ พวกนางไม่แน่คงกลายเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงยังพิจารณาตัวพวกนางอีกผาดหนึ่ง "หลังจากพวกเจ้าขายบ้านตระกูลฟู่แล้วคิดจะทำอะไร?"

"พวกเราไม่รู้จริงๆ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้บอกอะไร!"

พอเห็นฟู่เป่าเจินตกใจจนร้องไห้ หลบตาปี๋ร้องลั่น ฟู่จาวหนิงเองก็มองออกว่าน่าจะไม่กล้าพูดโกหก

แต่นางก็ยังกดคมมีดลงไป "เจ้าลองคิดดีดี ฮูหยินรองฮูหยินสามพูดอะไรกับพวกเจ้าหรือเปล่า?"

ต่อให้ไม่รู้ นางก็บีบเอาเบาะแสร่องรอยออกมาเสียหน่อย

ฟู่เป่าเจินยิ่งรู้สึกเจ็บบนใบหน้า พอถูกนางถามก็พยายามนึกขึ้นมาจริงๆ กลัวว่าถ้าไม่พูดอะไรออกมาฟู่จาวหนิงจะกดให้แผลลึกไปอีก

ฟู่เจียวเจียวกัดริมฝีปากล่าง ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็หันหน้าไปมองนาง

"พวกเจ้าพี่น้องรักใคร่กันดี คงต้องกรีดให้เท่าเทียมกันคนละแผลสินะ"

ฟู่เจียวเจียวหน้าเปลี่ยนสี ร้องขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ทันที

"แม่ข้าบอกว่า รอจนเรื่องนี้เสร็จสิ้น หลังจากนี้พวกเราก็สามารถไปเลือกสามีได้แล้ว บอกว่าพวกเราจะหลุพ้นจากการถูกคนอื่นดูถูกแล้ว เหมือนปลาไหลทะยานเป็นมังกร เหมือนบินทะยานขึ้นกิ่งไม้เป็นพญาหงส์อย่างไรอย่างนั้น!"

นางเองก็ร้อนรนมาก รีบพูดออกมา กลัวว่าถ้าพูดช้าไป มีดเล็กในมือฟู่จาวหนิงจะกรีดมาบนหน้าของนาง

จะบินขึ้นไปบนกิ่งไม้เพื่อเป็นพญาหงส์อย่างไร ถ้าใบหน้ามีรอยแผลแล้วจะโบยบินยังไงกันล่ะ?

"ใช่ๆๆ ท่านแม่ข้าก็บอกไว้ประมาณนี้"