อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 288

ฟู่จาวหนิงหันกลับมามอง และไม่เตรียมจะไปห้ามพวกนางอีก นางเลือกถนนเล็กๆ เตรียมค่อยๆ กลับไปเรือนรับรอง แล้วค่อยๆ คิดเรื่องตระกูลฟู่ไปด้วย

พอเดินมาได้พักหนึ่งก็มองเห็นป่าไผ่ผืนหนึ่ง ใบไผ่ร่วงแผ่เต็มพื้น มีถนนหินก้อนเล็กทอดยาวเข้าไปในป่า

ทิศที่ถนนหินเล็กนี้ทดเข้าไปน่าจะตรงไปถึงเรือนรับรองพินิศทิวเขาได้

ฟู่จาวหนิงจึงไม่คิดมาก ยกเท้าเดินออกไป

วุ่นวายอยู่ครึ่งค่อนวัน ตอนนี้ตะวันก็บ่ายคล้อยเข้าสู่ยามเย็น

ที่นี่น่าจะเพราะห่างไกลเกินไป พอบวกกับลมฤดูใบไม้ร่วงหวีดหวิว ป่าไผ่จึงดูอึมครึมอย่างชัดเจน ดังนั้นจึงไม่มีใครมาที่นี่ เงียบเสียเหลือเกิน

ฟู่จาวหนิงย้อนคิดเรื่องของอาสี่จากในความทรงจำไปด้วยพลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

พอลมพัดมา ก็เหมือนได้ยินเสียงรางๆ จากในส่วนลึกของป่าไผ่

ฟู่จาวหนิงยืนนิ่ง ตั้งใจฟัง และได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงเสียงหนึ่ง แต่เหมือนถูกปิดปากไปอย่างรวดเร็วอย่างไรอย่างนั้น

ใครกัน?

มาทำเรื่องชั่วๆ ที่นี่ สิ่งแวดล้อมก็ดูจะเหมาะสมเป็นที่สุด!

ฟู่จาวหนิงคิดคิด หยิบเข็มพิษออกมาไว้ที่ง่ามนิ้ว รีบเดินตรงไปทางนั้น

พอเข้าส่วนลึกของป่าไผ่ ก็เห็นศาลาที่ดูรกร้างแห่งหนึ่ง ข้างศาลามีภูเขาจำลองอยู่ลูกหนึ่ง ตัวหินที่เป็นภูเขามีเถาวัลย์ดอกไม้บางส่วนงอกขึ้นมาแล้ว

ตอนที่อากาศดี ที่นี่น่าจะเป็นจุดชมวิวเล็กๆ ได้ แต่ปัจจุบันยามเย็นในช่วงอากาศนี้ สถานที่นี้จึงอยู่ลึกและเงียบสงบเกินไป

ด้านหลังภูเขาจำลองมีเท้าคู่หนึ่งโผล่ออกมา สวมรองเท้าดอกไม้ ตอนนี้เท้าคู่นั้นกำลังกระทืบไปมา มีเสียงอู้อี้ๆ ลอดออกมา

ตึง รองเท้าดอกไม้ข้างหนึ่งลอยออกมา

จากนั้นก็มีเสียงดังป้าบ จากนั้นก็บีบเสียงก่นด่าขึ้นมา

"ผู้หญิงคนนี้ทำไมแรงถึงเยอะขนาดนี้? ขอเตือนเจ้านะว่าอย่าขยับตัวซี้ซั้ว ถ้ายังจะขยับอีก ข้าจะจัดการกับเจ้าเสียที่นี่เลย!"

เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เสียงบีบไว้ค่อนข้างต่ำ

ฟังออกว่าลมหายใจไม่มั่นคง

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสี ขณะที่กำลังจะเตรียมสาวเท้าเข้าไป ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมา เข้าไปด้านหลังภูเขาจำลองอย่างรวดเร็ว

เซียวหลันยวน?