อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 289

เซียวหลันยวนเองก็เดินออกมา

"ไม่เป็นไรแล้ว"

พอได้ยินประโยคนี้ของเขา ฟู่จาวหนิงก็คิดในใจ ที่แท้อ๋องเจวี้ยนก็ปลอบคนเป็นนี่นา พอเห็นหญิงสาวที่ตนเองชอบเป็นเช่นนี้ เขาเองก็ปวดใจขึ้นมาแล้วใช่ไหม?

"ท่านอย่าเข้ามา"

อันชิงกลับเหมือนจะตกใจอย่างมาก พอเขาเดินออกมา นางก็ถอยกลับไปหลายก้าว แต่ยังห่อเสื้อคลุมของเขาเอาไว้แน่น

"อันเหนียนให้ข้ามาหาตัวเจ้า"

เซียวหลันยวนพอเห็นนางยังมีสีหน้าระแวดระวัง จึงพูดออกมาประโยคหนึ่ง

"พี่ชายข้าหรือ?" อันชิงพอได้ยินชื่อของพี่ชายก็ตัวสั่นขึ้นมา รีบร้อนถามขึ้น "แล้วพี่ชายข้าล่ะ? เขามาด้วยไหม?"

ชายหนุ่มที่สวมหน้ากากคนนี้คือใคร?

"เขายังปลีกตัวมาไม่ได้" เซียวหลันยวนพูดพลางคิด ฟู่จาวหนิงหนีไปไหนแล้วนะ? ชิงอีไล่ไปตั้งครึ่งค่อนวันก็ยังตามไม่ทัน?

เขาปลอบหญิงสาวไม่เป็น พอเห็นอันชิงตกใจอย่างหนัก แข้งขาอ่อนจนยืนแทบไม่อยู่ จงจะเดินกลับเรือนรับรองไม่ได้แน่

เขาเองจะแบกนางหรือประคองนางก็ไม่ได้

ฟ้ามืดแล้ว ลมเองก็แรงขึ้น เขาอยู่ในสถานที่นี้นานๆ เกรงว่าจะป่วยเอา

เซียวหลันยวนเริ่มหมดความอดทน

"ฮือๆๆ..."

อันชิงยืนไม่อยู่ ล้มนั่งลงบนพื้น ร้องไห้อย่างหวาดกลัวออกมา

"เจ้ายังจะร้องไห้ทำไม?"

เซียวหลันยวนมองไปรอบๆ จู่กๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง "มีคนเข้ามาแล้ว"

อันชิงตกตะลึง ฝืนตัวยืนขึ้น หมุนตัวออกมา พอเห็นว่าคนที่รีบเข้ามาคือโหวอาวุโสน้อยอี้ นางก็หน้าเปลี่ยนสี หันหน้ากลับไปมองเซียวหลันยวนทันที แต่ก็ไม่เห็นเงาของเซียวหลันยวนแล้ว

คนล่ะ? คนล่ะ?

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนที่จู่ๆ ก็เข้าฉากหลบมาด้านหลังนางที่ป่าไผ่ทางนี้ จนเกือบจะมองบนใส่

จุดที่นางซ่อนอยู่นี่มันฮวงจุ้ยดีหรือไรกันนะ? ถึงได้เบียดตัวมาเช่นนี้!