อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 290

"ข้าเองก็จงใจมาช่วยเจ้าปกป้องเจ้านะ"

โหวอาวุโสอี้น้อยตอนนี้เองก็ดูระแวดระวังมาก คนที่เขาส่งมาทำไมหายไปแล้ว? ทำไมถึงมีแค่อันชิงอยู่ที่นี่คนเดียว?

เดิมทีเขาก็ให้คนล่ออันชิงไปยังจุดลับตาคน พอดีจนสลบแล้วจึงพามาที่นี่ กรอกยาให้กับนาง

ต่อมาเจ้าคนนั้นก็แสร้งทำเป็นจะทำร้ายอันชิง เขาก็ปรากฎตัวออกมาเหมือนวีรบุรุษ ช่วยชีวิตอันชิง

แต่ว่ายาที่เขาให้คนกรอกใส่อันชิง คุณสมบัติทางยากลับรุนแรงเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์แค่ไหนร้อนแรงแค่ไหนก็ล้วนทนไม่ไหว ดังนั้น อันชิงจะทนรับไม่ไหว มึนงงจนจำตัวเองไม่ได้ อ้อนวอนขอให้เขาช่วยสนองความใคร่ด้วยตัวเอง

เขายังจัดเวลาเอาไว้อย่างดี รอจนที่เขาใกล้จะลงมือ เจ้าพวกเพื่อนสุนัขของเขาเหล่านั้นก็จะหาคนมาที่นี่

พวกเขาจะได้ยินเสียงอันชิงอ้อนวอนให้เขาสนองความใคร่กับนางด้วยตนเอง

พอถึงตอนนั้น อันชิงจะโดดลงแม่น้ำล้างตัวอย่างไรก็ไม่สะอาดแล้ว

คนทั้งหมดล้วนได้ยินนางอ้อนวอนกับเขา หลังจากกลับไปเมืองหลวง นางไม่แต่งกับเขาก็คงไม่ได้แล้ว ถ้าไม่แต่งกับเขา นางก็มีแต่ต้องไปตายเท่านั้น ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีหน้าอยู่บนโลกนี้แล้ว

และตอนนั้นเอง เขาก็ยังยืดหน้ายืดตา ให้ตระกูลอันกล้ำกลืนมาขอให้เขารับอันชิงเป็นภรรยา!

หลังจากนี้ อันชิงก็อยู่ที่ว่าเขาจะบีบอย่างไรแล้ว จะต่อต้านสักคำก้คงไม่กล้าพูด อันเหนียน กับตระกูลอันทั้งบ้าน ก็ล้วนต้องก้มหน้าต่อหน้าเขา

ก็ใครให้อันชิงต้องมาทำพวกเขาขายหน้าขนาดนี้กันล่ะ?

แต่ว่าตอนนี้ อันชิงอยู่ที่นี่ แล้วคนที่เขาเตรียมมาล่ะไปไหน?

โหวอาวุโสอี้มองสำรวจไปรอบๆ มองไม่เห็นใคร

ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขากวาดสายตาไปทั่ว ก็เดาได้ว่าเขากำลังหาเจ้าคนปากแหลมหน้าตอบนั่น

นางอดกดเสียงต่ำพูดกับเซียวหลันยวนไม่ได้ "พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน"

เซียวหลันหยวนหรุบตาต่ำลงมองใบหน้านางที่อยู่ใกล้ตรงหน้า มือเองก็คันเล็กๆ อยากจะจิ้มหน้าของนาง เขากำนิ้วแน่น อดทนเอาไว้

"อืม"

"เขาเองที่ซ่อนลงมาก็เพราะจะดูว่าเขาจะทำอะไร?" ฟู่จาวหนิงตอนนี้เองก็เข้าใจความคิดของเซียวหลันยวนแล้ว

"อืม"