อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 292

"วันนี้ซวยเสียจริง"

ฟู่จาวหนิงยืดตัวตรง ถึงอย่างไรก็ถูกผลักออกมาแล้ว นางเองก็ซ่อนต่อไม่ได้เหมือนกัน

ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีก็ทนไม่ไหวอยู่แล้วด้วย จะมองดูอันชิงถูกคนอื่นข่มเหงต่อหน้าต่อตาได้อย่างไรกัน?

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่? อยู่แค่คนเดียวหรือ?"

โหวอาวุโสน้อยอี้คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงจะอยู่ที่นี่

แต่ว่าเขาก็ไม่เห็นคนอื่นด้วยเช่นกัน ตอนนี้มีแค่ฟู่จาวหนิงคนเดียว น่าเสียดาย เขาเองเดิมทีก็สนใจตัวฟู่จาวหนิงอยู่ แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่านางเอป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน

ต่อให้มีความกล้าสักแค่ไหน โหวอาวุโสน้อยอี้ก็ไม่มีทางลงมือกับพระชายาคนหนึ่งแน่

ดังนั้นตอนนี้ฟู่จาวหนิงปรากฎตัวขึ้นที่นี่ ทำให้เขารู้สึกตึงมือขึ้นมา

"ทำไมหรือ ที่นี่เป็นที่ดินของเจ้าหรือไร? ข้าถึงมาที่นี่ไม่ได้? ข้ามาหาแม่นางอันน่ะ"

"มานานาง?"

"แน่นอน" ฟู่จาวหนิงพูดไปด้วยพลางเดินไปทางอันชิง

เมื่อครู่เพราะอันชิงกัดลิ้นตนเอง ความเจ็บปวดทำให้นางได้สติขึ้นมา แต่ยาที่นางถูกกรอกลงไปก็รุนแรงเกินไป การได้สตินี้คงอยู่ไม่นานนัก

ตอนนี้นางมองโหวอาวุโสน้อยอี้ จากนั้นก็เกิดอาการทนไม่ไหวอยากจะพุ่งตัวไปหาเขา

อันชิงเดินออกไปหาเขาก้าวหนึ่ง

โหวอาวุโสน้อยอี้มองหนางที่แดงระเรื่อไปทั้งหน้า รู้ว่าฤทธ์ของยาคงสำแดงออกมาทั้งหมดแล้ว

ฟู่จาวหนิงอยู่ที่นี่ก็มาหยุดยั้งแผนการวันนี้ของเขาไม่ได้

ต่อให้จะทำเรื่องอะไรไม่สำเร็จ ขอแค่ให้คนมาเห็นอันชิงเสื้อผ้าหลุดรุ่ยมาซุกซนในอกเขาก็พอแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นนางก็อธิบายอะไรไม่ได้แล้ว

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนในเมื่ออยู่ที่นี่ เช่นนั้นก็ช่วยข้ามองให้ดีหน่อย ข้าเองก็มาช่วยอันชิง เพียงแต่สภาพของนางตอนนี้ดูแปลกๆ ไป"

โหวอาวุโสอี้มองอันชิงที่เดินเข้ามาหาตนเองอีก เตรียมรับการโถมตัวเข้ามาหาของนาง

เขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา ดูดีใจเล็กๆ ที่ฟู่จาวหนิงมาเห็นภาพเช่นนี้อยู่

อันชิงยื่นมือมาดึงเสื้อผ้าตนเอง

นางเองก็เดินตรงไปหาโหวอาวุโสน้อยอี้